Аляксей Знаткевіч: Вы ў свой час цэлы амэрыканскі кантынэнт праехалі з табурэтам, гітарай і скрыпкай. Наколькі ў сучасным сьвеце засталося месца для вандроўных музыкаў?
Яўгенія Манцэвіч: Месца насамрэч шмат, і ня толькі для вандроўных музыкаў. Мы на працягу свайго падарожжа сустракалі шмат вандроўных музыкаў і мне падаецца, што гэта такі добры спосаб пабачыць, як жывуць іншыя людзі, «сканэкціцца» найбольш блізка з дапамогай музыкі.
Знаткевіч: Вы «канэкціліся», зьвязваліся зь людзьмі з дапамогай менавіта беларускай народнай музыкі ці ў вас у асноўным рэпэртуар быў не беларускі?
Верасень: Мы ехалі з далёкага ад Амэрыкі беларускага краю, і вырашылі менавіта беларускія народныя песьні сьпяваць, толькі трошкі іх зьмянялі пад нашы аранжыроўкі. Але потым, калі ўжо вельмі шмат падарожнічалі, вывучылі ўжо ўкраінскія, літоўскія песьні, і мясцовыя па-гішпанску і па-ангельску.
Знаткевіч: Ёсьць такі стэрэатып, што беларускія народныя песьні змрочныя, сумныя, цяжкія, пра нядольку. пра бяду, пра гаротную. Ці гэта праўда? Ці ў вас было што больш вясёлае прасьпяваць?
Манцэвіч: Ёсьць такое. Песьні, што мы сьпявалі, яны ня тое што гаротныя, але больш павольныя і спакойныя, чым песьні тых народаў, што жывуць у гарачых краінах, там дзе кроў больш гарачая, чым у нас...
Верасень: Там дзе сонца сьвеціць. Таму гэта ня дзіўна. У нас жа амаль 8 месяцаў зіма, і толькі 4 месяцы больш-менш цёпла і тыдзень, калі сапраўды горача. А за тыдзень нарадавацца на год вельмі складана.
Знаткевіч: У вас адчуваньне, што ўся рэч у клімаце?
Манцэвіч: Так, сапраўды, было адчуваньне, што сорамна нават, што ў нас тры вясёлыя песьні ў рэпэртуары, і мы іх на самы пачатак, каб людзі разьвесяліліся і ўжо на канец, каб ім таксама весела было разьвітвацца з намі. Але калі сустракаем, напрыклад, літоўцаў, то ўжо ўсё ў парадку, для іх сумныя песьні — таксама звыклая справа.
Слухаць цалкам гутарку і песьні
Яўгенія Манцэвіч: Месца насамрэч шмат, і ня толькі для вандроўных музыкаў. Мы на працягу свайго падарожжа сустракалі шмат вандроўных музыкаў і мне падаецца, што гэта такі добры спосаб пабачыць, як жывуць іншыя людзі, «сканэкціцца» найбольш блізка з дапамогай музыкі.
Знаткевіч: Вы «канэкціліся», зьвязваліся зь людзьмі з дапамогай менавіта беларускай народнай музыкі ці ў вас у асноўным рэпэртуар быў не беларускі?
У нас жа амаль 8 месяцаў зіма, і толькі 4 месяцы больш-менш цёпла і тыдзень, калі сапраўды горача
Верасень: Мы ехалі з далёкага ад Амэрыкі беларускага краю, і вырашылі менавіта беларускія народныя песьні сьпяваць, толькі трошкі іх зьмянялі пад нашы аранжыроўкі. Але потым, калі ўжо вельмі шмат падарожнічалі, вывучылі ўжо ўкраінскія, літоўскія песьні, і мясцовыя па-гішпанску і па-ангельску.
Знаткевіч: Ёсьць такі стэрэатып, што беларускія народныя песьні змрочныя, сумныя, цяжкія, пра нядольку. пра бяду, пра гаротную. Ці гэта праўда? Ці ў вас было што больш вясёлае прасьпяваць?
Манцэвіч: Ёсьць такое. Песьні, што мы сьпявалі, яны ня тое што гаротныя, але больш павольныя і спакойныя, чым песьні тых народаў, што жывуць у гарачых краінах, там дзе кроў больш гарачая, чым у нас...
Верасень: Там дзе сонца сьвеціць. Таму гэта ня дзіўна. У нас жа амаль 8 месяцаў зіма, і толькі 4 месяцы больш-менш цёпла і тыдзень, калі сапраўды горача. А за тыдзень нарадавацца на год вельмі складана.
Знаткевіч: У вас адчуваньне, што ўся рэч у клімаце?
Манцэвіч: Так, сапраўды, было адчуваньне, што сорамна нават, што ў нас тры вясёлыя песьні ў рэпэртуары, і мы іх на самы пачатак, каб людзі разьвесяліліся і ўжо на канец, каб ім таксама весела было разьвітвацца з намі. Але калі сустракаем, напрыклад, літоўцаў, то ўжо ўсё ў парадку, для іх сумныя песьні — таксама звыклая справа.
Слухаць цалкам гутарку і песьні
