Сярод вызваленых сёньня зь беларускіх турмаў 123 палітычных зьняволеных былі і вядомыя на ўвесь сьвет праваабаронца Алесь Бяляцкі, апанэнт Аляксандра Лукашэнкі ў выбарчай кампаніі 2020 году Віктар Бабарыка і адна з сымбаляў пратэстаў пяцігадовай даўніны Марыя Калесьнікава. Што яны сказалі адразу пасьля вывазу зь Беларусі.

Алесь Бяляцкі: «Мне раілі прасіць памілаваньне, але я гэтага не рабіў»

Ляўрэат Нобэлеўскай прэміі міру. Знаходзіўся ў зьняволеньні ад 14 ліпеня 2021 году

— Сёньня ў чатыры гадзіны ночы мяне разбудзіў дзяжурны па нашым атрадзе, і калі я выйшаў, мне сказалі тэрмінова сабраць рэчы. Тады я зразумеў, што пайшоў працэс вызваленьня. Пасьля таго, як былі вызваленыя Сяргей Ціханоўскі, а за ім у верасьні — яшчэ 51 чалавек, было зразумела, што гэты працэс пайшоў. І заставалася толькі чакаць і спадзявацца, што ён не сарвецца. Таму вельмі важна працягваць трымаць фокус на тых палітычных зьняволеных, якія зараз знаходзяцца ў беларускіх турмах, і дабівацца поўнага вызваленьня ўсіх, каб у Беларусі не засталося ніводнага палітычнага зьняволенага.

Яшчэ ноччу я быў у зусім іншых умовах — як і ўсе мае калегі, якія зараз вызваленыя ці больш за сто чалавек, хто зараз дабіраюцца сюды іншымі шляхамі. Праз «Каменны Лог» прыехала невялікая група — крыху больш за 10 чалавек. З іх 3-4 па палітычных артыкулах, іншыя — грамадзяне іншых краін.

Гэтае падарожжа прайшло ў мяне з завязанымі вачыма. Я праехаў усю Беларусь: сядзеў у калёніі ў Горках зусім побач ад расейскай мяжы — і праз усю Беларусь з Усходу на Захад я праехаў з завязанымі вачыма. І тут, натуральна, пакуль я яшчэ не магу прыйсьці ў сябе, таму што гэта вялікі эмацыйны ўдар для мяне. За гэты час я пасьпеў толькі пагаварыць з маёй жонкай.

Вядома, я вельмі рады, што я на свабодзе. Я разумею, што каб мы апынуліся на свабодзе, трэба было зрабіць вялікую працу. І мы выйшлі на свабоду, дзякуючы намаганьням многіх тысяч людзей — у першую чаргу, амэрыканскіх дыпляматаў і ўрадоўцаў. Важна дабівацца вызваленьня ўсіх, каб у Беларусі не засталося ніводнага палітычнага зьняволенага.

…Вялікага выбару тут не было: ці заставацца ў турме, ці быць вось такім чынам вывезеным з завязанымі вачыма за Беларусь. Мне раілі прасіць памілаваньне, але я гэтага не рабіў.

Пашпарт мне аддалі толькі што. Пашпарты нам аддавалі на мяжы — перадавалі ў рукі літоўскім памежнікам. Даведак аб вызваленьні няма. Маё здароўе больш-менш. Зараз трэба будзе прайсьці ўсе абсьледаваньні, таму што зразумела, што ў беларускіх турмах з мэдыцынай усё вельмі пагана. Але ўсё будзе добра.

(Паводле праваабарончага цэнтру „Вясна“ )

Марыя Калесьнікава: «Гэта пачуцьцё неймавернага шчасьця»

Кіраўніца выбарчага штабу Віктара Бабарыкі ў 2020 годзе. Знаходзілася ў зьняволеньні ад 7 верасьня 2020 году

— Гэта пачуцьцё неймавернага шчасьця ў першую чаргу бачыць вочы людзей, якія табе дарагія, абдымаць іх і разумець, што мы цяпер усе свабодныя людзі. Гэта вялікае шчасьце цяпер назіраць першы свабодны заход неймавернай прыгажосьці. Разам з тым я думаю пра тых людзей, якія несвабодныя. Я вельмі чакаю таго моманту, калі мы ўсе зможам абняцца. Калі мы ўсе здолеем адно аднаго пабачыць.

Я шчыра ўдзячная ўсім датычным, усім людзям, якія знаходзяцца ў гэтым ланцужку свабоды людзей: ад самага верху да самага да вас, людзей, якія нас суправаджаюць і дапамагаюць цяпер перажыць гэтае адчуваньне свабоды. Я ўсяляк вітаю ўсе далейшыя крокі і ўсе этапы гэтага працэсу, які пачаўся і якога мы ўсе вельмі чакаем і чакаем, што гэта вельмі станоўча для ўсіх скончыцца.

(Паводле праекту «Хочу жить»)

Віктар Бабарыка: «Пасадзілі за жаданьне зрабіць у Беларусі жыцьцё лепш»

Банкір, удзельнік прэзыдэнцкай выбарчай кампаніі 2020 году. Знаходзіўся ў зьняволеньні ад 14 чэрвеня 2020 году

— За што мяне пасадзілі? За жаданьне зрабіць у Беларусі жыцьцё лепш. Уласна, за гэта і пасадзілі. Як сказаў мой сын, які, на жаль, таксама пакуль знаходзіцца ў месцах зьняволеньня: «Мой артыкул — маё прозьвішча».

(Паводле праекту «Хочу жить»)

Марына Золатава: «Вельмі горка, што яшчэ многа жанчын знаходзіцца ў калёніі»

Галоўная рэдактарка парталу Tut.by. Знаходзіўся ў зьняволеньні ад 14 траўня 2021 году

— Чатыры з паловай гады прайшло з таго часу, як мяне затрымалі. Тэрмін мне далі 12 гадоў. Я цешуся, што выйшла не праз 12 гадоў, а праз чатыры з паловай хаця б. Я спадзяюся, што ў бліжэйшы час я здолею абняць сваіх родных, і ўдзячная ўсім тым, хто ўзяў удзел у нашым датэрміновым вызваленьні, бо кожны дзень у няволі гэта вельмі цяжка.

… Мне вельмі сумна ад таго, што яшчэ вельмі шмат чалавек засталіся ў зьняволеньні, прынамсі ў жаночай калёніі ў Гомлі. Сярод іх шмат жанчын пажылога ўзросту, з праблемамі са здароўем, таму з аднаго боку радасна, што здолею абняць родных і блізкіх, зь іншага — вельмі горка, што яшчэ многа жанчын знаходзіцца ў калёніі.

(Паводле праекту «Хочу жить»)