Грамадзкі рэдактар гэтага тыдня – мастак Алесь Пушкін. Яму 43 гады. Праходзіў вайсковую службу ў Аўганістане. Працаваў у Віцебску і Магілёве. Пасьля 1994 году паехаў жыць у мястэчка Бобр, што ў Крупскім раёне. Расьпісаў тамтэйшую царкву, дзе й павянчаўся, мае дваіх дзяцей. Піша і рэстаўруе абразы, карціны, робіць росьпісы, вітражы, займаецца мастацтвам пэрформансу. Пушкін – галоўны герой кінафільму польскага рэжысэра Анджэя Фідыка "Беларускі вальс".
На мінулым тыдні мастака жорстка зьбілі падпітыя бобраўскія хлопцы. Паводле Пушкіна, за тое, што ён размаўляў па-беларуску. Міліцыянты хацелі завесьці з факту зьбіцьця крымінальную справу, аднак пацярпелы мастак вырашыў лёс хлопцаў іначай: падахвоціў пакаяцца ў царкве.
На працягу гэтага тыдня Алесь Пушкін расказвае аб рэальных жыцьцёвых сытуацыях, якія выводзяць на асэнсаваньне праблемы таемства пакаяньня. Ён просіць дыскутаваць, дзяліцца сваімі думкамі праз аўтаадказьнік (менскі нумар 266-39-52) і сайт.
У нядзелю прагучыць перадача, дзе будуць падсумаваныя гэтыя водгукі і развагі – перадача на тэму “Дараваньне: калі, каму і ці заўсёды?”.
Сёньня Алесь Пушкін разважае, пры якіх умовах магчымае ягонае дараваньне беларускаму ўладару.
– 23 лістапада стаяў каля ракі сьвятой Эўфрасіньні Полацкай, перад гэтым узяўшы блаславеньне ў матушкі ігуменьні Еўдакіі – я начаваў у кляштары.
І калі пад яго ўрачыстыя званы пакідаў Полацак, уявіў карціну: тэлевізар, у кадры вярхоўны ўладар, ён сумным голасам кажа, што вельмі стаміўся... Стаміўся ад нянавісьці нашай, стаміўся ад таго, што загналі ў кут...
І просіць забыць ягонае сьвецкае імя ды ведаць: нарадзіўся іншы чалавек – сьвяты манах Піцірым, а ў Жыровіцкім прытулку зьявіўся новы насельнік...
Далей – гудзе вецер за сьценкамі кельлі, хістаецца полымя сьвечак, а чалавек пад гэта думае, доіць кароў, выкідвае гной ад іх, увесну прыбірае сад, падразае дрэўцы, ускопвае градкі...
Журналісты, праваабаронцы спачатку ня вераць гэтаму ўчынку.
Але – праходзяць гады, а былы вярхоўны ўладар усё нясе і нясе сваё пакліканьне ў Жыровіцкім манастыры.
Такім чынам, як сьвяты Аляксандар Неўскі змог засьведчыць сваё імя ў гісторыі і зусім іншым чынам перайсьці ў гістарычную памяць, так і цяперашні вярхоўны ўладар мае рэальны шанец без рэвалюцыяў, безь нянавісьці, судоў і судзілішчаў, калі, як ён кажа, “апазыцыя мяне на кол пасадзіць”, перавесьці краіну ў новае, дэмакратычнае рэчышча.
Папярэдне, вядома, прызначыўшы новы Цэнтравыбаркам і нават паказаўшы на пераемніка...
Аднак тады тыя, хто запатрабуюць суду над ім, пакараньня праз Гаагу, тыя будуць выглядаць у вачох грамадзтва бязьлітаснымі і недаравальнымі.
А ўсё грамадзтва – даруе гэты мяккі пераход ад таталітарызму да дэмакратычнай Беларусі.
Дык ці мажлівае дараваньне нашаму вярхоўнаму ўладару?
Лічу – мажлівае. Аднак толькі ў гэткім выпадку.
