“Шараговец з грамадзтвам, з аднаго боку — і дзяржава з чыноўнікам, зь іншага: ці яны, на ваш погляд, знаходзяць паразуменьне?”
“Грамадзтва цяпер у жудаснай апатыі — гэта рэакцыя на тое, што адбываецца ў дзяржаве, гэта — форма абароны ад яе. У нашым грамадзтве, на мой погляд, склалася катастрафічная сытуацыя: у нас чыноўнік, закон і толькі потым — чалавек. А павінна быць наадварот: чалавек — закон — і ўжо затым чыноўнік”.
“Народ давярае закону?”
“Звычайныя людзі ня вераць у справядлівасьць права. Таму што бачаць: закон найперш абараняе чыноўнікаў — чым вышэйшая пасада, тым большая абароненасьць”.
“Чаму дзяржава не абараняе звычайнага грамадзяніна?”
“Калі закранутыя інтарэсы шараговага чалавека, дзяржава абыякавая. Абсалютна. Бо, як правіла, менавіта яна і парушае ягоныя правы”.
“А ці дачакаемся пераменаў?”
“Вельмі сумняваюся, што новыя дэпутаты нешта зьменяць. Іхнія папярэднікі адмянілі льготы, ну, а гэтыя, прыкладам, хутчэй за ўсё павысяць пэнсійны ўзрост і г.д., і да т.п.”
“Ну а што з ідэяй міліцыі народнага даверу, якую вы вылучылі ў сваёй выбарчай праграме?”
“Міліцыя, як я ўжо казаў, у вачох народу — найперш карны орган. А насамрэч яна павінна абараняць народ. Аднак міліцыянт не абаронены перад сваволяй свайго ж кіраўніцтва. Як у такім разе ён можа абараняць свой народ?”
“Самі міліцыянты хоць разумеюць сутнасьць вашай ідэі?”
“На жаль, не: іх наняў народ дзеля абароны сваіх правоў. А супрацоўнікі міліцыі ацэньваюць дзейныя законы і робяць выснову: іх наймала дзяржава.
Хоць фактычна гэта робіць народ. Бо менавіта за народныя грошы ён служыць, і павінен таму абараняць менавіта народ”.
