Намедонам, дигарон чӣ назар доранд, аммо ман аз суҳбат бо шахсе, ки дар соҳаи худ яке аз беҳтаринҳост, ҳаловат мебарам. Муҳим нест, ки ӯ кафшергар, табиб ё физик аст, муҳим он аст, ки ӯ беҳтарин нафари соҳаи худ аст.
Имрӯз ман, агар ҳарф мезанам, ҳарфи диламро мезанам! Дарди диламро бо ту дар миён мегузорам! Азизи дил, ту то кай мехоҳӣ ҳарфи дилатро аз забони каси дигаре бишнавӣ?
Агар хабар дорӣ, ҳатман медонӣ, ҳоло дар бораи киҳо ҳарф мезанам. Аммо, агар бехабарӣ, кофист, дар ҷустуҷӯгари гӯшии ҳамроҳат номи Далери Имомалӣ, Абдуллоҳ Ғурбатӣ, Абдусаттор Пирмуҳаммадзода ва Завқибек Саидаминиро бинависӣ, то аз кӣ будани онҳо ва чиро дастгир шуданашон огоҳ шавӣ.
Мо тавассути манбаъҳои расмӣ аз рафти корҳо дар нерӯгоҳи барқи обии “Роғун” ба андозаи кофӣ огаҳ ҳастем, вале мехоҳам, аз бинокорони нерӯгоҳ ё тавре мегӯянд, аз шоҳидони айнӣ бифаҳмем, ки худи онҳо дар бораи “Роғун” чӣ фикр доранд ва ин хабарҳоро чӣ гуна қабул мекунанд.
Донишманди тавонои тоҷик профессор Худоӣ Шарифзода (25.06.1937 – 29.10.2017), ки имсол аз синни ӯ 85 сол пур мешавад, дар адабиётшиносӣ ва нақди адабии муосир аз ҷумлаи чеҳраҳои маъруфу мондагор ба шумор меравад.
Абдуқодир Муҳиддинов ба монанди Садриддин Айнӣ Бухороро танҳо дар ҳайати Тоҷикистон дидан намехост. Баръакс, онҳо орзу доштанд, ки Тоҷикистонро дар ҳайати Бухоро бубинанд.
Ӯ тарафдори ҳаракати равшанфикрон (олимон)-и Бухоро дар нимаи дувуми асри 19 ва ибтидои асри 20 буда, ба ибораи маорифпарвар Аҳмади Дониш, аз "таназзули мафҳуми воқеии Ислом, ки дар Мовароуннаҳр паҳн шудааст" норозӣ буд.
Фикр мекунам, на танҳо дар инҷо, балки дар ҳар кишвари демократию ҳуқуқбунёд ва ҳар ҷое, ки озодии андешаву баён аз тарафи қонуни асосии он кишвар кафолат дода шудааст, баргузории тазоҳурот амре маъмулист.
Ёфтҳои бештар
