در سومین سال حاکمیت طالبان در افغانستان، شماری از افسران زن پولیس که مجبور به فرار از افغانستان و پناهندگی در ایالات متحده آمریکا شدند، داستان‌های فراموش‌ناشدنی از فرار خود از این کشور دارند.
یکی از این زنان، نجیبه نور دلاوری، افسر پولیس حکومت پیشین در شمال افغانستان است که روایت فرارش از افغانستان را بازگو می‌کند.
نجیبه نور دلاوری، افسر پولیس، سه سال پیش در دوران جمهوریت آمر حوزه پنجم شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان، بود. او در حال حاضر در ایالت جورجیای امریکا در یک خانه کرایی به تنهایی زندگی می‌کند. دلاوری و همسالانش نسل جوان افغان بودند که در جریان حضور ۲۰ ساله نیروهای امریکایی در افغانستان، به تحصیلات نظامی پرداختند.
برخی از این دختران پس از تحصیل، مشغول به کار شده و مدتی به خدمت وطن خود پرداختند. با این حال، وقتی طالبان دوباره کنترل افغانستان را به دست گرفتند، تعداد کمی از آن‌ها موفق به فرار به امریکا و دیگر کشورها شدند. اما بسیاری دیگر هنوز در افغانستان هستند و سرنوشت نامعلومی دارند.
نجیبه نور دلاوری یکی از کسانی است که پس از تسلط طالبان بر افغانستان، خود را با پوشیدن برقع به میدان هوایی کابل رسانده و با طیاره از طریق ابوظبی وارد امریکا شد.
دلاوری دوسال پیش به کالج پیوسته و در حال حاضر دانش‌آموز است. او در مصاحبه‌ای با رادیو آزادی گفت: "شخصاً در کالج درس می‌خوانم. ابتدا باید دو سال زبان بیاموزیم و سپس می‌توانم رشته‌ای را انتخاب کنم و بعد از آن وارد پوهنتون شویم."
دلاوری به دلیل تهدید طالبان مجبور به ترک کشورش شد، چرا که او تا آخرین لحظات سقوط شهر شبرغان به همراه ۵۰ سرباز تحت امر خود با طالبان جنگیده بود. او می‌گوید که اگر کشورش را ترک نمی‌کرد، احتمال دستگیری یا حتی کشته شدنش توسط طالبان وجود داشت.
نجیبه نور دلاوری: بر آمدن از افغانستان برایم بسیار سخت بود مثلی که وطن حیثیت مادر را داشت
او افزود: « بر آمدن از افغانستان برایم بسیار سخت بود مثلی که وطن حیثیت مادر را داشت. من وطن خود را ترک کردم. مجبور نمی شدم هرگز ترک نمی کردم.»
پس از سقوط شهر شبرغان، نور دلاوری با پوشیدن برقع به سوی کابل حرکت کرد و در مسیر راه با مشکلات زیادی مواجه شد.
او داستان رسیدن به کابل را چنین بیان می‌کند:
"وقتی که از شبرغان به کابل آمدم، طالبان به این شهر هم رسیدند، شرایط سختی دوباره بر زندگی من حاکم شد. کابلیان وحشت زده مانند مردمان شمال کشور که سخت از جنگ آسیب دیده بودند گروه گروه شهر را ترک می کردند.موبایل ها لحظه به لحظه زنگ می خوردند. خانواده های نگران به نزدیکان شان از طریق تلیفون از آمدن طالبان خبر می دادند.طالبان تفنگدار با ریش های دراز و لباس های چرکین و آلوده از خاک سوار به موتر های غنیمت گرفته از دولت مخلوع دسته دسته از جاده های کابل رد می شدند. در تمام این موتر ها طالبان مسلح با لنگی های سیاه روهای شان پوشانده بودند و تنها چشمان سرمه زده شان دیده می شد، در حالیکه در شهر گشت زنی می کردند پیروزی شان را با فیر های هوایی به رخ مردم هراسان و وحشت زده شهر کابل می کشیدند."
او ادامه می‌دهد:
"برخی مقامات بلند پایه رتبه ملکی و نظامی دولت سقوط کرده و همچنان تعدادی از جوانان، روشنفکران، جامعه مدنی، خبرنگاران و زنان با کودکانشان که نگران از این وضعیت بودند بخاطر نجات جان شان به طرف میدان هوایی کابل هجوم می آوردند تا خود را از این مملکت به کشور های امن بیرون بکشند. هوا پیماهای نظامی امریکا و ناتو یکی پی دیگر اشخاصی را که موفق به فرار به داخل ساحه تسلط قوای نظامی امریکا و ناتو در میدان هوایی کابل شده بودند به قطر، ابوظبی و البانیا انتقال می دادند. من هم میل رفتن به میدان هوایی داشتم خود را نزدیم هوا؟؟ رسانده موفق به فرار شدم."
دلاوری می‌گوید که بیش از یک سال در ابوظبی مانده و سپس وارد امریکا شده است. او در امریکا زندگی خوبی دارد و وقتش را صرف تحصیل و کار می‌کند. او مجبور است کار کند تا آینده بهتری برای خود بسازد.
طالبان سه سال پیش، در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ میلادی، بار دیگر بر افغانستان مسلط شدند. این حاکمیت محدودیت‌های شدیدی برای زنان و دختران، چه در عرصه‌های ملکی و چه نظامی، به همراه داشته است.
