"به عید فعلاً هیچ آمادگی نگرفته ام. روز اول عید هم تصمیم دارم به بازار بیایم اگر کدام کسی کمک و همکاری کند."
ظاهر ۳۵ ساله یگانه نان آور خانواده هشت نفره از صبح تا شام با کراچی دستی اش وسایل و اموال مردم را از یک محل به محلی دیگر می برد.
او در ولسوالی حصه اول کوهستان در ولایت کاپیسا روزانه حدود ده ساعت کار می کند؛ اما برای عید فطر امسال آمادگی نگرفته است.
او به رادیو آزادی می گوید در سال های گذشته می توانست به اندازه توانش برای فرزندانش لباس عیدی تهیه کند، اما امسال وضعیت تغییر کرده است:
"حالا وضعیت اقتصادی ضعیف است، کار و بار نیست خریداری کرده نمی توانیم. روز تمام شده، اما تا هنوز صد الی یکصد و پنجاه افغانی کار کردیم. در خانه کرایی زندگی می کنیم و یکصد و پنجاه افغانی به فامیل هشت نفره بسنده نیست؛ اما خداوند کمک می کند، زیاد درد و رنج می کشم."
تنها او نیست که از مشکلات اقتصادی در آستانه عید شکایت می کند.
فرید ۲۶ ساله باشنده شهر چاریکار مرکز ولایت پروان هم می گوید که به دلیل افزایش فقر و بیکاری در عید امسال توانایی خرید میوه عیدی را ندارد. او به رادیو آزادی بیشتر می گوید:
"در دسترخوان ما ۹۰ فیصد نسبت به سال های قبل تغییرات آمده است، چون در عید های گذشته ما می توانستیم هر قسم میوه خشک و تازه و همچنان کیک و کلچه خریداری کنیم؛ اما در این عید ۱۰ فیصد آن را خریداری نکرده ایم. سابق و حالا را فکر می کنم و وضعیت جیب خود را می بینم، بسیار رنج آور است و آینده خود را بسیار بد تصور می کنم، چون فعلاً در وضعیت بد اقتصادی قرار داریم."
نورالله احمدی یکی از دکانداران در شهر چاریکار ولایت پروان است. او چشم دیدش را از خرید و فروش در آستانه عید چنین بیان می کند:
"حالا که روز های عید است، مردم به شهر و بازار می آیند اما متاسفانه پول نیست. اقتصاد مردم ضعیف است. مردم بخاطر خرید سودای عید ضعیف هستند، نسبت به عید های گذشته مردم بسیار ضعیف هستند، توانایی خرید را ندارند، بازار های ما هم کمرنگ شده و نمی توانیم مثل سابق فروشات داشته باشیم."
مسلمانان در بسیاری از کشورها عید فطر را در پایان ماه مبارک رمضان جشن می گیرند.
افرادی که توانایی مالی دارند معمولاً با خرید لباس های نو و تزئین خانه ها و نیز تهیه سفره رنگارنگ عید برای این مناسبت آماده می شوند.
اما عید امسال فرق می کند. ملل متحد می گوید که در حال حاضر نزدیک ۲۴ میلیون تن در افغانستان برای زنده ماندن، به کمک های اساسی بشری نیاز دارند.
بسیاری از مردم عادی به دلیل افزایش فقر و بیکاری در افغانستان زیر حاکمیت طالبان نمی توانند این جشن را با شور و اشتیاق گذشته برگزار کنند. کمبود منابع و امکانات، آمادگی برای عید را برایشان سخت کرده و از دید آنان این جشن سالانه نشاط همیشگی خود را از دست داده است.
