شماری از اعضای ائتلاف مستقل جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان در اسلام‌آباد روز جمعه برای رهایی زنان معترض از زندان‌های طالبان راه پیمایی کردند.
این زنان برای آزادی ژولیا پارسی، منیژه صدیقی، ندا پروانی، مریم کریمی و پریسا آزاد صدا بلند کردند.
زنان در این راهپیمایی که به روز جمعه برگزار کردند، از سازمان ملل متحد خواسته اند که با آوردن فشار بر طالبان این زنان را آزاد سازد.
نسرین حمیدی، یکی از برگزار کنندگان این اعتراضات به رادیو آزادی می‌گوید، درحالی که آپارتاید جنسیتی در افغانستان جریان دارد، جهان نباید صدای زنان را نادیده بگیرد:
" مطمئن هستیم که زنان افغانستان به هیچ عنوان تن به سرکوب نمی‌دهند، خاموش نمی‌شوند و در مقابل خشونت و زن‌ستیزی حکومت طالبان صدا بلند می‌کنند و در ضمن ما از جامعۀ جهانی و نهادهای حقوق بشری خواستار این هستیم که در کنار زنان افغانستان باشند و از حمایت‌هایشان در قبال زنان افغانستان دریغ نکنند."
در همین حال هیدر بار، معاون بخش زنان دیدبان حقوق بشر نیز ویدیوی اعتراض این زنان را در صفحۀ ایکس منتشرکرده و نوشته است که زنان افغان هنوز هم اعتراض می‌کنند.
هیدر بار پیش از این نیز در پیوند به زنان معترض افغانستان نوشته و گفته بود که جای زنان معترض در زندان‌های طالبان نیست و آنان هرچی زودتر باید آزاد شوند.
صنم کبیری، یک تن از فعالان حقوق زنان می‌گوید، زنان افغان در جریان دو سال گذشته نه تنها با فرمان‌های طالبان بلکه با جامعۀ سنتی مبارزه کرده اند:
" معترضین به خاطر خواستن حق و حقوق خود با چالش‌ها مواجه شدند و زندانی و شکنجه شدند. چون جامعه سنتی است، در تاریخ افغانستان هیچ گاه زنان به دلیل خواستن حق‌شان به زندان نرفته بود اما امروز زنان معترض ماه‌ها میشود در زندان بسر می‌برند. خانم ژولیا پارسی با پسر شان، خانم ندا پروانی و منیژه صدیقی در زندان تحت شکنجه قرار دارند."
در چند ماه اخیر ژولیا فارسی، منیژه صدیقی، ندا پروانی، مریم کریمی و پریسا آزاد در تاریخ‌های متفاوت با برخی از اعضای خانواده‌شان بازداشت شدند.
هر چند تا به حال حکومت طالبان موضوع بازداشت این زنان معترض را تأیید و یا رد نکرده است، اما اعضای خانواده‌های این زنان معترض و همکاران‌شان مدعی اند که آنان از سوی افراد استخبارات حکومت طالبان بازداشت شده اند.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، طالبان در بیش از دو سال از حاکمیت‌شان در افغانستان، بیش از ۵۰ فرمان وضع محدودیت بر عملکرد و فعالیت زنان در افغانستان صادر کردند.
ممنوعیت کار در تمامی اداره‌ها به استثنای چند ادارۀ محدود و ممنوعیت آموزش بالاتر از صنف ششم و تحصیل در پوهنتون از موردهای این محدودیت‌ها اند که طالبان بر زنان وضع کردند.
شماری از زنان فعال در این مدت به گونه‌های مختلف در برابر فرمان‌های طالبان اعتراض کردند که در بیشتر موردها اعتراض‌هایشان از سوی افراد طالبان سرکوب شده است.
حکومت طالبان مدعی است که حقوق زنان و دختران در افغانستان در چارچوب شریعت اسلام تأمین است، اما ظاهراً این ادعای طاللبان مورد تأیید زنان، جامعۀ جهانی به ویژه سازمان‌های حقوق بشری نیست.
