تعدادی از دانش آموزان دختر، بانوان محصل و کارمندان برکنار شده زن در ولایت نیمروز که از ادامه درس ، تحصیل و کار محروم شده اند می گویند که بخاطر رهایی از مشکلات روحی و روانی و تامین مخارج خانواده های شان٬ به حرفه خیاطی و صنایع دستی رو آورده اند.
تبسم محمدی ۲۶ ساله باشنده شهر زرنج٬ مرکز ولایت نیمروز است.
او در رشته زبان و ادبیات پوهنتون دولتی نیمروز تحصیل میکرد و میگوید که سال آخر تحصیل اش بود که طالبان دروازه های پوهنتون ها را به روی همه دختران بستند.
بانو محمدی میگوید که در حکومت مخلوع افغانستان در کنار ادامه تحصیل ,در یکی از رسانه های خصوصی این ولایت نیز کار میکرد:
"من قبلا در یکی از رسانه های صوتی ولایت نیمروز وظیفه داشتم، گویندگی میکردم و فامیل خود را حمایت می کردم، ما در خانواده تقریبا شش نفر هستیم که من با همین درآمدی که در رادیو به دست می آوردم مصرف خانه را میدادم."
او به رادیو آزادی گفت که با برگشت طالبان به قدرت، هم وظیفه اش را از دست داد و هم از ادامه تحصیل منع شد و اکنون به حرفه خیاطی و صنایع دستی روی آورده است:
"بعد از آمدن دو سال که طالبان حکومت را گرفتند نتوانستم در رادیو و رسانه ایفای وظیفه کنم و متاسفانه روی آوردم به کار های دست دوزی خیاطی مهره دوزی و کمی می توانم مصارف زندگی را بدست بیاورم اما زندگی زیاد سخت شده."
مریم عثمانی ۲۳ ساله باشنده دیگر شهر زرنج نیمروز است که از مشکل مشابه سخن می گوید.
او که محصل سال سوم رشته حقوق بود میگوید بخاطر اینکه از مشکلات روحی و روانی نجات پیدا کند و هم کمکی به خانواده چند نفره اش شود خیاطی میکند.
" پس از بسته شدن دروازه پوهنتون و مدتی خانه نشین بودن از روی فقر و مشکلات اقتصادی به خیاطی روی آوردم. دقیقا وقتی تحصیل نباشد کار نباشد و مشکلات اقتصادی هم در خانه بیداد کند ما به مریضی های روحی و روانی مبتلا می شویم که من شخصا این را تجربه کردم مثل من صد ها دختر دیگر که خانه نشین استند در نیمروز به مشکلات روحی مواجه شده دیگر به همین دلیل من به خیاطی روی آوردم تا حد اقل از مشکلات روحی ما کم شود وخانواده خود را بتوانم از لحاظ مالی هم کمک کنم."
نازنین متعلم صنف هشتم در یکی از مکاتب شهر زرنج مرکز نیمروز بود که طالبان دروازه های مکاتب را به روی دختران بالاتر از صنف ششم بستند.
او به رادیو آزادی بیشتر میگوید.
"ما ۹ نفر عضو فامیل هستیم و پدر من هم کهنسال است، تقریبا هشت ماه میشود که به خیاطی روی آوردم و خیاطی میکنم چون قبلا که بود به مکتب می رفتم و مصروف درس بودم اما وقتی مکتب ها بسته شد من هم خانه نشین شدم به مشکلات روحی مواجه شدم از طرف دیگر پدر من نان خانواده را پیدا کرده نمی توانست، بعد از روی مجبوری تصمیم گرفتم به کارگاه خیاطی بیایم و خیاطی کنم. ما در این کارگاه تقریبا۳۲ نفر هستیم که همه دختر های است که یا مکتب بروی آن ها بسته شده یا هم پوهنتون ها، واقعا برای ما این وضعیت سخت است."
نزدیک به دو سال از برگشت طالبان به قدرت در افغانستان میگذرد.
فعالان حقوق زن میگویند که در این مدت، حکومت سرپرست طالبان محدودیت های زیادی را علیه زنان از جمله منع آموزش دختران، تحصیل و کار زنان در نهاد های دولتی و غیر دولتی، بسته کردن حمام های زنانه، سفر زنان بدون محرم ، رفتن زنان به پارک های تفریحی و ده ها محدویت دیگر را نیز علیه زنان وضع کردند.
هر چند وضع این محدودیت های طالبان علیه زنان واکنش های گسترده داخلی و خارجی را نیز در پی داشته است. اما ذبیح الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان گفته است که این اقدامات مربوط به موضوعات داخلی افغانستان است.
به تازه گی حکومت طالبان فعالیت های تمامی آرایشگران را در افغانستان ممنوع اعلام کرد و در شماری از ولایت ها دوکان های آنان را نیز بستند.
اما حال بسیاری از محصلان زن و دانش آموزان دختر مثل مرضیه احمدی که دانش آموز صنف یازدهم در یکی از مکاتب شهر زرنج نیمروز بود از حکومت طالبان میخواهد که هر چه زودتر این محدویت ها را بر دارد.
"خواست ما از دولت این است که مکاتب را به روی خانم ها باز کند و اینکه خانم ها را اجازه بدهند که به مکتب بروند و اگر این محدودیت ها بر خانم ها وجود داشته باشد قطعا همه ای آینده ما نابود میشود و افسرده می شویم لطفا مکاتب را به روی ما باز کنید که ما بتوانیم درس بخوانیم و در آینده شاغل باشیم."
