خانواده های نظامیان حکومت پیشین در ولایت غور با مشکلات جدی اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند.
بسیاری از این خانواده ها می گویند که عایدی ندارند و تنخواه نان آوران خانواده های شان نیز پس از سقوط نظام جمهوریت قطع شده است.
جمعه گل یک خانم ۳۲ ساله است. شوهر وی افسر پولیس بوده که در نبرد ها کشته شده او میگوید: « اگر لباسشویی و یا کار نکنم طفلک هایم گرسنه هستند. اگر جای لباس بشویم یا کار دیگری انجام دهم خوب است. اگر این کار را نکنم، طفل هایم گرسنه هستند، مواد سوخت و خوراکی نداریم."
جمعه گل میگوید که زندگی او و پنج دخترش دو سال قبل برای همیشه تغییر کرد:
"شوهرم پولیس بود معاش ماهانه ۱۰ هزار افغانی می گرفت، روزگار ما خوب بود پس از آنکه شهید شد،پول شهیدی ندادند، اکنون روزگارم بد است."
جمعه گل در خانه کاه گلی در گوشه ای از شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور زندگی می کند.
او به رادیو آزادی می گوید که همسرش پیش از سقوط جمهوری مخلوع از سوی طالبان کشته شد.
"از دولت خواهش دارم که پول شهید ما را بدهند تا کودکانم را به مکتب و درس روان کنم من اکنون پول ندارم چگونه روان کنم؟."
ده کیلومتر دورتر از خانه جمعه گل، سید بی بی ۵۴ ساله که پسرش عضو نیروی خاص امنیت ملی جمهوری مخلوع بود دو سال پیش در جنگ با طالبان کشته شد.
حال او با چالش های زیادی روبرو است.
"هفت نفوس به گردن من بیچاره پیرزال افتاده. حال من چی کار کنم؟ اینها، نواسه هایم، نان، آب، لباس می خواهند، از کجا کنم؟ نان آور ما همان پسرم بود به ما خدمت می کرد."
این افراد می گویند که مسئولان محلی طالبان با خانواده های نیروهای امنیتی جمهوری مخلوع اصلا کمک نمی کنند.
اما طالبان چیزی دیگری می گویند.
احمد شیرین سجاد آمر اداره شهدا و معلولین حکومت طالبان در ولایت غور است.
"شهدای مجاهدین امارت اسلامی و مقتولین نظام جمهوریت وشهدای ملکی آنها اکثریت معاش خود را دریافت کردند. شش ماه را گرفتند تعداد کمی که باقی مانده کار به روی آنان هم جریان دارد، آنها هم معاش خود را اخذ می کنند."
سجاد می گوید که ۱۴۰۰ عضو طالبان، ۹۰۰ عضو نیروی امنیتی جمهوری مخلوع و ۲۸۰۰ فرد ملکی را به عنوان شهید و بیش از شش هزار تن دیگر را به عنوان معلول جنگی ثبت کرده اند.
اما محمد حسن حکیمی هماهنک کننده نهاد های مدنی ولایت غور مخالف دیدگاه طالبان نظر دارد.
" همین پول شهدا معلولین هم که طالبان توزیع می کنند بیشتر به نیروهای خود شان است و تلاش می کنند این پول کمتر به دسترس خانواده های نیروهای امنیتی سابق قرار بگیرد."
بسیاری از خانواده های فقیر به ویژه خانواده های بازمانده نیروهای امنیتی جمهوری مخلوع در غور به کمک نهادهای خارجی وابسته بودند.
مانند زهرای ۳۵ ساله که شوهرش عضو نیروهای جمهوری مخلوع بود و اکنون بیکاراست با سه دختر و چهار پسرش در مرکز شهر فیروزکوه زندگی اش وابسته به کمک موسسات می باشد.
" همین موسسات برای ما خوب بود روغن، آرد، برنج همه چیز حتا پول کمک می کرد حال می گویند موسسات بسته شده کودکان ما می میرد."
اما پس از تصمیم اخیر طالبان مبنی بر ممنوعیت کار زنان، ده ها موسسه خارجی فعالیت خود را متوقف کرده اند.
به تازگی مارتین گریفیتس رئیس اداره هماهنگی کمک های بشری ملل متحد هشدار داده که موسسات تحت حمایت این سازمان، در صورتی که طالبان محدودیت بر کار زنان در اداره های غیر دولتی را رفع نکنند، نمی توانند برنامه های بشری و مدد رسانی را در افغانستان ادامه دهند.
اکنون جمعه گل نگران است که در نبود این کمک ها چگونه زمستان را با دخترانش سپری کند.
"طفلک هایم کفش ندارند، مواد خوراکی در زمستان نداریم، چوب سوخت نداریم هیچی نداریم."
