بیایید در مورد وضعیت جوگیها بخوانیم.
حتی مردان شان هم بخاطر دشواریهای زنده‌گی میگیریند.
شکایت شان از حکومت افغانستان اینست که کاری را برای بهبود زنده‌گی آنها انجام ندادهاست.
در گوشه از شهر مزارشریف گروه فراموش شدهای زنده‌گی میکند.
دار و ندار جوگیها به گفته خود شان همین خانههای گلیست.
زمین را کرایه گرفتهاند.
ملا وورال، نماینده جوگیها در شهر مزار شریف است.
وی افزود:
"در همین قدر زمین چهار فامیل، بیست و دو نفر زنده میکنیم، نی جای خواب است و نی هیچ. از دست بی زمینی به مردن خود راضی هستیم. اگر کوچ کنیم کودکان ما چی گونه زنده‌گی کنند. کجا برویم؟"
این مرد سر سفید می‌گوید، برخورد دوگانه با آنها سخت رنجش میدهد:
"آرزوی ما همین است که مانند دیگر انسانها زنده‌گی کنیم. زمین داشته باشیم، کودکان ما مکتب بروند و ما هم در دولت وظیفه داشته باشیم."
جوگیها در وسط قرن نزدهم به افغانستان آمدند.
حاجی رنگین، آوازخوان جوگیست.
هر از گاهی که دشواریهای زنده‌گی به ذهنش خطور میکند، میگرید:
"به خداوند ناله و گریه میکنیم و میگوییم ما هم مانند دیگر زمین داشته باشیم، درست زنده‌گی کنیم، فرزندان خود را به مکتب بفرستیم."
با وصف این همه نا امیدی، جوگی‌های مثل رنگین آینده درخشان را در موسیقی و آواز خوانی جستجو می‌کنند.
در قانون اساسی افغانستان به صراحت جوگیها به عنوان افغان به رسمیت شناخته نشدهاند.
این، سبب میشود تا آنها به آسانی تذکره گرفته نتوانند.
داشتن این سند برای هرگونه پروسه اداری و معامله مثل خریداری زمین ضروریست.
همایون محتاط، رئیس ثبت احوال نفوس بی توجهی به این گروه را تائید میکند.
وی می‌گوید:
"این گروهی از مردم در دهههای گذشته مورد بی توجهی قرار گرفتهاند، هیچ کسی به مشکلات آنها با جدیت توجه نکردهاست. فکر میکنم مسئولیت ماست تا یک پروسه قانونی را آغاز کنیم تا آنها به عنوان جز از اقوام افغان شناخته شوند."
بر اساس گزارش خبرگزاری فرانسه، مقامهای افغان شمار مجموعی جوگیها در افغانستان را بیست هزار تا سی هزار تخمین میزنند که عمدتاً در شمال این کشور زنده‌گی می‌کنند.
