سارا یکی از دختران جوگی است که در منطقهء بند قرغه آمده و همه روزه فال و بخت مردم را می بیند و از این طریق پول بدست می آورد.
به گفتهء سارا، او فالبینی را نزد استادش در ایران آموخته است و استادش برای او اجازه داده است تا فال ببیند.
سارا افزود، دختران جوگی تا زمانی که به خانهء پدر هستند و هم بعد از اینکه عروسی می کنند، به پیشهء فال بینی ادامه می دهند.
جوگی ها بصورت عموم خیمه نشین اند و همیشه در چهار فصل سال در حالت گردش می باشند.
جوگی ها در هیچ دورهء از تاریخ افغانستان در سیاست دست نداشته و دارای تذکرهء تابعیت نبوده اند.
سروی زن دیگری جوگی که در زیر خیمه در منطقهء تهیهء مسکن کابل بودباش دارد گفت، پدر کلان هایشان از بخارا به افغانستان آمده و در این کشور زنده گی می کردند، اما بعد ا ز اینکه بی نظمی های جنگ در افغانستان بوجود آمد ، آنان زنده گی شان را ازدست داده اند.
جوگی ها متشکل از پنج قبیله بنام های قطغنی، کولابی، بلخی، سک باز و حلوا خور یاد می شوند.
مردان جوگی اکثراً بیکار و یا هم مصروف بودنه بازی، سگ بازی، اسپ سواری و یا تربیهء آنها می باشند.
جوگی ها از گذشته ها به این سو، از نعمت سواد بی بهره مانده اند. این مردم مسلمان سنی مذهب و ملیت شان تاجک و به زبان دری صحبت می کنند.
کو کو گل یکی از زنان جوگی می گوید که اکثر دختران شان به مسجد می روند و قرآن شریف را می آموزند ، اما به مکتب نمی روند.
معمولاً ازدواج دختران جوگی در سنین کمتر صورت می گیرد و آنها رسم دارند که هر گاه دختر و پسر جوان شان عروسی می کنند، در نخستین روز عروسی مسوولیت تامین نان و نفقهء اولاد شان بدوش عروس سپرده می شود.
گل جان زن جوگی از مزار شریف که به گفتهء خودش، 14 و یا 15 سال عمر داشته و سه طفل دارد، پدر و مادرش او را در سن خورد به شوهر داده و حالا با طفل هایش مصروف گدایی می باشد. به گفتهء گل جان، آنها از سوی بعضی مردم اذیت می شوند.
سروی یک تن از زنان جوگی، در بارهء رسم عروسی و طویانهء دختران شان و اینکه چرا جوگی ها دختران شان را در سن خورد به شوهر می دهند، توضیح داده گفت: وقتی یک دختر را به شوهر می دهند، یک دیگ نان پخته کرده و برای اقارب شان توزیع کرده و بعداً دختر را نکاح می کنند و بنام پسر می کنند. وی گفت، کسی که کمی زنده گی شان خوب بود، بعضی لوازم برای دختر شان می دهد و اگر نداشت، هیچ چیزی نمی دهد و دخترا ن شان اکثراً در سن خورد عروس می شوند که به گفتهء این زن، هرگاه در این سن دختران را عروسی نکنند، نا آگاهانه با پسری فرار می کنند.
برخی مردم می گویند که زنان جوگی با خورجین های که در زیر بغل دارند، طفل ها را اختطاف می کنند که به همین منظور بیشتر مردم، جوگی ها را خوش ندارند. اما سروی یکی از زنان جوگی این ادعا ها را رد می کند.
جوگی ها از جمله عقب مانده ترین خرگاه نشین ها در آسیا هستند که همیشه دور از تمدن زیسته اند.
قسمیکه گفته شد، بیسوادی در تمام عرصه های زنده گی جوگی ها سایه بر افگنده است، کوچکترین توجهی به امور صحی شان ندارند، صرف آنها بخاطر تداوی شان نزد ملاها مراجعه می کنند. اکثر مادران در زمان حمل نیز به کار های شان در بیرون از خانه پرداخته و بعد از حمل شان نیز بیش از دو سه روز استراحت نمی کنند.
پس از گزارش دریافتیم که زنان جوگی با وجود داشتن مقاومت در برابر مشکلات، تا چی حد زنده گی مشقت باری را پشت سر می گذارند و با آن دست و پنجه نرم می کنند و کشور هایی که این طایفه در آن زنده گی می کنند، نیز به حیات آنها توجه نکرده اند.
تهیه کننده: شمیلا جاوید
به گفتهء سارا، او فالبینی را نزد استادش در ایران آموخته است و استادش برای او اجازه داده است تا فال ببیند.
سارا افزود، دختران جوگی تا زمانی که به خانهء پدر هستند و هم بعد از اینکه عروسی می کنند، به پیشهء فال بینی ادامه می دهند.
جوگی ها بصورت عموم خیمه نشین اند و همیشه در چهار فصل سال در حالت گردش می باشند.
جوگی ها در هیچ دورهء از تاریخ افغانستان در سیاست دست نداشته و دارای تذکرهء تابعیت نبوده اند.
سروی زن دیگری جوگی که در زیر خیمه در منطقهء تهیهء مسکن کابل بودباش دارد گفت، پدر کلان هایشان از بخارا به افغانستان آمده و در این کشور زنده گی می کردند، اما بعد ا ز اینکه بی نظمی های جنگ در افغانستان بوجود آمد ، آنان زنده گی شان را ازدست داده اند.
جوگی ها متشکل از پنج قبیله بنام های قطغنی، کولابی، بلخی، سک باز و حلوا خور یاد می شوند.
مردان جوگی اکثراً بیکار و یا هم مصروف بودنه بازی، سگ بازی، اسپ سواری و یا تربیهء آنها می باشند.
جوگی ها از گذشته ها به این سو، از نعمت سواد بی بهره مانده اند. این مردم مسلمان سنی مذهب و ملیت شان تاجک و به زبان دری صحبت می کنند.
کو کو گل یکی از زنان جوگی می گوید که اکثر دختران شان به مسجد می روند و قرآن شریف را می آموزند ، اما به مکتب نمی روند.
معمولاً ازدواج دختران جوگی در سنین کمتر صورت می گیرد و آنها رسم دارند که هر گاه دختر و پسر جوان شان عروسی می کنند، در نخستین روز عروسی مسوولیت تامین نان و نفقهء اولاد شان بدوش عروس سپرده می شود.
گل جان زن جوگی از مزار شریف که به گفتهء خودش، 14 و یا 15 سال عمر داشته و سه طفل دارد، پدر و مادرش او را در سن خورد به شوهر داده و حالا با طفل هایش مصروف گدایی می باشد. به گفتهء گل جان، آنها از سوی بعضی مردم اذیت می شوند.
سروی یک تن از زنان جوگی، در بارهء رسم عروسی و طویانهء دختران شان و اینکه چرا جوگی ها دختران شان را در سن خورد به شوهر می دهند، توضیح داده گفت: وقتی یک دختر را به شوهر می دهند، یک دیگ نان پخته کرده و برای اقارب شان توزیع کرده و بعداً دختر را نکاح می کنند و بنام پسر می کنند. وی گفت، کسی که کمی زنده گی شان خوب بود، بعضی لوازم برای دختر شان می دهد و اگر نداشت، هیچ چیزی نمی دهد و دخترا ن شان اکثراً در سن خورد عروس می شوند که به گفتهء این زن، هرگاه در این سن دختران را عروسی نکنند، نا آگاهانه با پسری فرار می کنند.
برخی مردم می گویند که زنان جوگی با خورجین های که در زیر بغل دارند، طفل ها را اختطاف می کنند که به همین منظور بیشتر مردم، جوگی ها را خوش ندارند. اما سروی یکی از زنان جوگی این ادعا ها را رد می کند.
جوگی ها از جمله عقب مانده ترین خرگاه نشین ها در آسیا هستند که همیشه دور از تمدن زیسته اند.
قسمیکه گفته شد، بیسوادی در تمام عرصه های زنده گی جوگی ها سایه بر افگنده است، کوچکترین توجهی به امور صحی شان ندارند، صرف آنها بخاطر تداوی شان نزد ملاها مراجعه می کنند. اکثر مادران در زمان حمل نیز به کار های شان در بیرون از خانه پرداخته و بعد از حمل شان نیز بیش از دو سه روز استراحت نمی کنند.
پس از گزارش دریافتیم که زنان جوگی با وجود داشتن مقاومت در برابر مشکلات، تا چی حد زنده گی مشقت باری را پشت سر می گذارند و با آن دست و پنجه نرم می کنند و کشور هایی که این طایفه در آن زنده گی می کنند، نیز به حیات آنها توجه نکرده اند.
تهیه کننده: شمیلا جاوید
