«Ժամանակ»-ի խմբագիրը գրում է. - «Մարդիկ Հայաստանում ամեն ինչ սկսել են սեւ ու սպիտակ ընկալել` ընկնելով ծայրահեղությունների մեջ: Եթե իշխանության այս կամ այն թեւը, կոալիցիայի այս կամ այն կուսակցությունը մյուսին չի փորձում ոչնչացնել Հանրապետության հրապարակի գորգի մեջտեղում, եթե Սերժ Սարգսյանն անհապաղ բանտ չի նետում Գագիկ Ծառուկյանին, կամ եթե Ծառուկյանն անհապաղ չի պահանջում Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը, եթե Ռոբերտ Քոչարյանը հանրահավաք չի անում ընդդեմ Սերժ Սարգսյանի, ուրեմն նրանց միջեւ ոչ մի հակասություն էլ չկա: Հանրությանը փորձելով ներշնչել այդ գիտակցումը` դրա հեղինակներից շատերն, իհարկե, ունեն ազնիվ ու անկեղծ մղումներ եւ ցանկանում են ընդամենը, որ հասարակությունը չմոլորվի եւ չխաբվի: Իհարկե, պետք է ամեն ինչ անել այդ մոլորությունն ու խաբվածությունը թույլ չտալու համար: Բայց բանն այն է, որ դրանով հանդերձ, իմիտացիայի ներշնչումը բերում է նաեւ հանրային որոշակի ապատիայի, անտարբերության, հանրությանը տարանջատում, կտրում է առկա պրոցեսներից` դրանք ձերբազատելով հանրային գործոնի ազդեցությունից»:
