На першы паверх унівэрмагу, дзе месьціцца крама «Тройка», я прыйшла зусім ня ў цырк, а каб хлеба купіць. Таму, пабачыўшы перад касамі клоўна, які, лемантуючы, бегаў па фае, надта зьдзівілася.
Для тых, хто яшчэ не пасьпеў на ўсю моц адчуць сілу спрадвечных зімовых сьвятаў, засталося зусім мала часу. Але і ў гэтую пару дзён вы зможаце з галавой акунуцца ў прыцягальны вір калядаваньня. Асабліва калі да народных традыцый далучыце свае навацыі.
Вечаровы паўзмрок у аўтобусе. Нехта зноў позьніцца. Вось зараз зойдзе і пачуе ад калегаў звыклае: «На пэнсію!» Рэакцыя на традыцыйны жарт будзе не такая, як дзесяць-пятнаццаць гадоў таму, але таксама прадказальная.
«Продкі нашы цягам усёй сваёй гісторыі мелі прагу да чытаньня... І сёньня мы любім чытаць. Бо чытаць — гэта па-беларуску!».
Па сутнасьці Дзень Перамогі ад Новага году нічым не адрозьніваецца... Так паложана, бо мерапрыяціе...
У аздобе скрынкі ці пляшкі віна мацунку 9-11 градусаў усё часьцей гучаць матывы вяртаньня да сямейных каштоўнасьцяў, шанаваньня старэйшых. «Дедушкин рецепт», «Бабушкино»...
Анатоль Санаценка, «Вяртаньне на Радзіму»; вершы, пераклады, зацемкі.
Гэтыя паэтычныя зборнікі на першы погляд лучыць міжсобку хіба толькі тое, што абодва аўтары — магілёўцы. І толькі пасьля, прыгледзеўшыся ўважліва, засяродзіўшыся на вершаваных радках, разумееш: яны па сутнасьці пра адно і тое ж — пра таямніцы беларускай душы, пра сьветлыя, цёмныя і немаведама якія яе бакі.
Уладзімер Высоцкі. «Пра жыцьцё, пра волю, пра сябе...» Укладаньне, прадмова і пераклад Міхася Булавацкага. Менск, «Кнігазбор», 2015.
Брама: літаратурна-мастацкі альманах. Магілёў. № 3, 2015. — Менск: Кнігазбор, 2015.
Аўтабіяграфічны раман Накагамі Кэндзі «Бераг мёртвых дрэваў» быў выдадзены ў 1977 годзе і ўганараваны адразу дзьвюма літаратурнымі прэміямі — прэміяй міністэрства адукацыі Японіі і прэміяй Маініці.
«Пазіраю на Захад – бачу сваё». Такі загаловак сваім нататкам аб падарожжы ў Нямеччыну даў калісьці рэдактар адной з раённых газэт Магілёўшчыны.
