Як я і казаў у мінулым «Падарожжы», відовішча ля птушкафабрыкі не абмежавала эка-распусту, зь якой сутыкнуўся ў навакольлі.
Ня так даўно з аўтобуснай мапы Лідчыны зьнік маршрут на Малое Мажэйкава, дзе жыве 700 чалавек ды месьціцца цэнтар буйнога, вядомага на ўсю краіну аграгарадка.
Тое, што вандроўка будзе на мяжы фолу, завочна адчуў яшчэ па тэлефанаваньні на «Свабоду» зь Вялікай Ухалоды. Алена — сустрэча зь ёй наперадзе — паведамляла, што на іхнай птушкафабрыцы зь верасьня «ня плацяць заробку», а прыбытак «ідзе на корм гусям, якія ўсё роўна дохнуць».
Амаль 95 год таму ў Малых Канюшанах жыў цэлы год ды зьбіраў нізкі народных песьняў славуты Рыгор Шырма. Знайшоў першыя манэты для сваёй калекцыі вядомы айчынны нумізмат Радзюкевіч. Тут было 150 двароў.
Адначасова з маёй вандроўкай на Лідчыну ў «Звяздзе» было надрукавана інтэрвію віцэ-прэм’ера Русага «У сялян ёсьць машыны, трактары і магчымасьць адпачынку на моры».
«А мне 83, адна жыву. Паехаць і не хачу — старых ня любяць дзеці, толькі дачка прыяжджае. Пяцёра ў мяне было. Пэнсію дачка забірае, прывозіць нешта…»
Старажытная Бердаўка, назва якой упершыню згаданая ў прывілеях гаспадара Вялікага Княства Літоўскага Жыгімонта I Старога 28 траўня 1527 году, да нядаўняга часу была на вышыні.
У часе апошняй выбарчай кампаніі ў Палату прадстаўнікоў жыхары паміраючай, як лічылася, вёскі Стаўры, што за 12 кілямэтраў ад Воршы, сталі вядомымі на ўсю краіну.
У 15 стагодзьдзі, калі Збляны ўпершыню ўзгадваюцца ў гістарычных крыніцах, сюды не маглі не прыйсьці людзі.
Сучасная Дзітва вядзе сваё летапісаньне з 1970 году, калі пачаў працаваць торфабрыкетны завод, даўшы жытло і працу двум сотням працоўных. Дагэтуль тут спрадвеку месьцілася вёска Кульбакі.
За савецкім часам па пуцёўкі ў піянэрлягер Белагруды бацькі з большасьці рэгіёнаў Гарадзеншчыны таўкліся, як у чэргах па кілбасу.
У 19 стагодзьдзі сёньняшні Гурнофель узьнік як прыватны фальварак Лебяда, што належаў панам Бржазоўскім.
Я ня меў намеру ехаць у старажытную вёску Новы Двор хаця б таму, што не мінула і двух гадоў, як я там быў. Цяжка было б паверыць і ў гісторыю, якую ў Шчучынскім РАУС пасьпяшаліся назваць «казкай»…
У 140-тысячнай Воршы, што ўваходзіць у дзясятку найбуйнейшых гарадоў Беларусі, склалася цікавая перадвыбарчая сытуацыя.
5 год таму, калі ўпершыню прыехаў у Вайтэлі, пра Кастуся Корсака, аднаго зь першых фэрмэраў на Маладзечаншчыне, у навакольлі ўсе, з кім сустракаўся, найперш казалі мне дзьве рэчы — ніколі не дае «на лапу» начальнікам любога ўзроўню і працуе па 25 гадзін у суткі.
Днямі талочынцы іншымі вачыма паглядзелі на Цыганскую Народную Рэспубліку, як міжсобку называюць сваю слабаду, што месьціцца паабапал чыгункі, 600 тутэйшых аселых цыганоў.
Жодзінцы любяць казаць, што іх 60-тысячны горад не абмінуць — едзеце хоць з Варшавы ў Маскву, хоць з Піцера ў Львоў. У часе ж майго прыезду горад, нарабіўшы пярэпалаху, не «абмінуў» шалёны лось.
Старажытныя, з 16 стагодзьдзя, ды маляўнічыя, на беразе вадасховішча, Плешчаніцы — нібы невядомыя.
«Дэлегацый шмат: хто з сацыялістычным ухілам — у Хатынь езьдзіць, хто з дэмакратычным — на курорты. І прэзыдэнт сюды прыяжджае на салют паглядзець на стары Новы год…»
Загрузіць яшчэ