Што робяць сяляне у Міжнародны дзень працы? Ці маюць яны дастаткова працы на вёсцы, і ці ёсьць каму працаваць?
Карэспандэнт: “Падыходжу да фэрмы. Два спадары, адзін прадставіўся як галоўны заатэхнік:
Заатэхнік: “Праца кіпіць. Гной вывозім. Тэхнікі шмат. Паліва ёсьць. Пасяўную скончылі, праца ідзе”.
Карэспандэнт: “Ці для ўсіх ёсьць праца?”
Заатэхнік: “Для ўсіх, хто хоча рабіць”.
Карэспандэнт: “Сяляне 1 траўня сьвяткуюць, ці не сьвяткуюць?”
Работнік: “Будзем сьвяткаваць… Раней шмат было сьвяточных мерапрыемстваў, а цяпер не асабліва”.
Карэспандэнт: “Ці шмат у вас людзей, якія праз тое, што п’юць, ня могуць працаваць?”
Заатэхнік: “Такіх людзей няма. Хто працуе – той ня п’е”.
Карэспандэнт: “Адзін з работнікаў распавядае пра алькагольную палітыку цяперашняга кіраўніцтва гаспадаркі”.
Спадар: “Калі нават шклянку піва вып’еш, пасылаюць забіраць працоўную кніжку. Гэта не мэтад працы. Што гэта за стаўленьне? Тут праз аднго бяры, дык ня будзе каму працаваць”.
Карэспандэнт: “Але вернемся да гутаркі на фэрме”:
Заатэхнік: “Ніхто ад нас не зьяжджае. Моладзь застаецца”.
Карэспандэнт: “Зьвяртаюся да васемнаццацігадовага хлопца: ёсьць пэрспэктывы для жыцьця?”
Хлопец: “Зьехаць, канешне, адсюль куды-небудзь. Хоць бы ў Беларусі дзесьці. Тут няма анікога. Усё пуста. Маіх аднагодак тут амаль няма”.
Пэнсіянэрка: “Тут мала людзей застаецца, моладзі меней”.
Карэспандэнт: “Сяляне працуюць на ўласных падворках, садзяць бульбу”:
Гаспадар: “Цяпер пасяўная. Ня будзе сьвята 1 траўня. Кожны стараецца пасадзіць агарод”.
Адзіная прыватная маленькая крама ў вёсцы, пытаюся ў гаспадароў ці ёсьць у іх праца?
Гаспадар: “Цялепкаемся на плаву. А як будзе – лепш ці горш? Хто ведае?”
Карэспандэнт: “Пра пакупнікоў-аднавяскоўцаў”:
Гаспадар: “Ну, калі чалавек атрымлівае па 120-140 тысяч рублёў… Усе хвалююцца за тое, каб не згубіліся працоўныя месцы”.
Карэспандэнт: “А можа хтосьці таксама заняўся б сваёй прыватнай справай?”
Гаспадыня: “Адразу было так цяжка, што мы хацелі ўсё кінуць”.
Гаспадар: “Робім па 12 гадзінаў на дзень без выхадных. І не адзін я: жонка – прадавачка, дачка Алёна – дапамагае, сын Сярожка па закупы едзе…”
Гаспадыня: “А меншая дзеўчына дома ўходжваецца. У нас свая гаспадарка ёсьць: і сьвіньні, і куры, і авечкі…”
Карэспандэнт: “Першага траўня вы будзеце сьвяткаваць?”
Гаспадыня: “Вой! Якое сьвяткаваньне?! Не, сьвяткаваць у нас няма калі”.
Напярэдадні 1 траўня на дошцы працоўнага гонару, што месьціцца насупраць крамы, не засталося аніводнага партрэту.
Карэспандэнт: “Падыходжу да фэрмы. Два спадары, адзін прадставіўся як галоўны заатэхнік:
Заатэхнік: “Праца кіпіць. Гной вывозім. Тэхнікі шмат. Паліва ёсьць. Пасяўную скончылі, праца ідзе”.
Карэспандэнт: “Ці для ўсіх ёсьць праца?”
Заатэхнік: “Для ўсіх, хто хоча рабіць”.
Карэспандэнт: “Сяляне 1 траўня сьвяткуюць, ці не сьвяткуюць?”
Работнік: “Будзем сьвяткаваць… Раней шмат было сьвяточных мерапрыемстваў, а цяпер не асабліва”.
Карэспандэнт: “Ці шмат у вас людзей, якія праз тое, што п’юць, ня могуць працаваць?”
Заатэхнік: “Такіх людзей няма. Хто працуе – той ня п’е”.
Карэспандэнт: “Адзін з работнікаў распавядае пра алькагольную палітыку цяперашняга кіраўніцтва гаспадаркі”.
Спадар: “Калі нават шклянку піва вып’еш, пасылаюць забіраць працоўную кніжку. Гэта не мэтад працы. Што гэта за стаўленьне? Тут праз аднго бяры, дык ня будзе каму працаваць”.
Карэспандэнт: “Але вернемся да гутаркі на фэрме”:
Заатэхнік: “Ніхто ад нас не зьяжджае. Моладзь застаецца”.
Карэспандэнт: “Зьвяртаюся да васемнаццацігадовага хлопца: ёсьць пэрспэктывы для жыцьця?”
Хлопец: “Зьехаць, канешне, адсюль куды-небудзь. Хоць бы ў Беларусі дзесьці. Тут няма анікога. Усё пуста. Маіх аднагодак тут амаль няма”.
Пэнсіянэрка: “Тут мала людзей застаецца, моладзі меней”.
Карэспандэнт: “Сяляне працуюць на ўласных падворках, садзяць бульбу”:
Гаспадар: “Цяпер пасяўная. Ня будзе сьвята 1 траўня. Кожны стараецца пасадзіць агарод”.
Адзіная прыватная маленькая крама ў вёсцы, пытаюся ў гаспадароў ці ёсьць у іх праца?
Гаспадар: “Цялепкаемся на плаву. А як будзе – лепш ці горш? Хто ведае?”
Карэспандэнт: “Пра пакупнікоў-аднавяскоўцаў”:
Гаспадар: “Ну, калі чалавек атрымлівае па 120-140 тысяч рублёў… Усе хвалююцца за тое, каб не згубіліся працоўныя месцы”.
Карэспандэнт: “А можа хтосьці таксама заняўся б сваёй прыватнай справай?”
Гаспадыня: “Адразу было так цяжка, што мы хацелі ўсё кінуць”.
Гаспадар: “Робім па 12 гадзінаў на дзень без выхадных. І не адзін я: жонка – прадавачка, дачка Алёна – дапамагае, сын Сярожка па закупы едзе…”
Гаспадыня: “А меншая дзеўчына дома ўходжваецца. У нас свая гаспадарка ёсьць: і сьвіньні, і куры, і авечкі…”
Карэспандэнт: “Першага траўня вы будзеце сьвяткаваць?”
Гаспадыня: “Вой! Якое сьвяткаваньне?! Не, сьвяткаваць у нас няма калі”.
Напярэдадні 1 траўня на дошцы працоўнага гонару, што месьціцца насупраць крамы, не засталося аніводнага партрэту.
