"Бацькаўшчына" 1957 год.
"Апошнімі тыднямі заходняя прэса шмат пісала аб выпадках пераходу на бок вугорскіх партызанаў ня толькі паасобных савецкіх жаўнераў і ахвіцэраў, але цэлых вайсковых адзінак. Сярод гэтых "дызэртыраў" у першую чаргу апынуліся Беларусы і Ўкраінцы… У палове мінулага месяца венская газэта "Ноер Кур’ер", базуючыся на сьветчаньнях вугорскіх уцекачоў, паведаміла аб жорсткім збройным змаганьні беларускіх аддзелаў з мангольскімі за валоданьне Токельскім лётнішчам недалёка ад Будапэшту… Ня могучы здабыць лётнішча, Беларусы адступілі й далучыліся да вугорскіх партызанскіх аддзелаў".
"Звязда", 1967 год. Аляксей Сьлесарэнка спамінае:
"Аднойчы ў чытальную залу Маскоўскай беларускай бібліятэкі на Арбацкай вуліцы ўвайшоў Сяргей Эйзенштэйн. З радасным здзіўленнем я ўбачыў, як ён разгарнуў "Сымона-музыку" і паглыбіўся ў чытаньне… Аказваецца, Эйзенштэйн ведаў няблага і беларускую мову. І гэта было зусім натуральна, бо некалі ён працаваў у першым Беларускім дзяржаўным тэатры мастаком… Кінааператар Эдуард Тысэ… расказвае, што Эйзенштэйн, дасканала ведаючы беларускую народную творчасць, літаральна засыпаў субяседніка беларускімі народнымі прымаўкамі і жартамі".
"Имя", 1997 год. Гары Паганяйла, у зьвязку з арыштам старшыні Нацыянальнага банку Тамары Віньнікавай, разважае:
"…некаму, безумоўна, вельмі хацелася б, каб такая прыкметная і небясьпечная фігура перастала існаваць фізычна. Няма чалавека — няма праблемы. Не сакрэт, што асоба, якая нядаўна займала такое высокае становішча, можа мець канфідэнцыйную інфармацыю дзяржаўнага значэньня, якая закранае інтарэсы службовых асоб, у тым ліку й высокапастаўленых. Прычым, зьвесткі, якія, магчыма, мае Тамара Дзьмітрыеўна, доказныя — празь яе рукі прайшла маса разнастайных дакумэнтаў".
"Апошнімі тыднямі заходняя прэса шмат пісала аб выпадках пераходу на бок вугорскіх партызанаў ня толькі паасобных савецкіх жаўнераў і ахвіцэраў, але цэлых вайсковых адзінак. Сярод гэтых "дызэртыраў" у першую чаргу апынуліся Беларусы і Ўкраінцы… У палове мінулага месяца венская газэта "Ноер Кур’ер", базуючыся на сьветчаньнях вугорскіх уцекачоў, паведаміла аб жорсткім збройным змаганьні беларускіх аддзелаў з мангольскімі за валоданьне Токельскім лётнішчам недалёка ад Будапэшту… Ня могучы здабыць лётнішча, Беларусы адступілі й далучыліся да вугорскіх партызанскіх аддзелаў".
"Звязда", 1967 год. Аляксей Сьлесарэнка спамінае:
"Аднойчы ў чытальную залу Маскоўскай беларускай бібліятэкі на Арбацкай вуліцы ўвайшоў Сяргей Эйзенштэйн. З радасным здзіўленнем я ўбачыў, як ён разгарнуў "Сымона-музыку" і паглыбіўся ў чытаньне… Аказваецца, Эйзенштэйн ведаў няблага і беларускую мову. І гэта было зусім натуральна, бо некалі ён працаваў у першым Беларускім дзяржаўным тэатры мастаком… Кінааператар Эдуард Тысэ… расказвае, што Эйзенштэйн, дасканала ведаючы беларускую народную творчасць, літаральна засыпаў субяседніка беларускімі народнымі прымаўкамі і жартамі".
"Имя", 1997 год. Гары Паганяйла, у зьвязку з арыштам старшыні Нацыянальнага банку Тамары Віньнікавай, разважае:
"…некаму, безумоўна, вельмі хацелася б, каб такая прыкметная і небясьпечная фігура перастала існаваць фізычна. Няма чалавека — няма праблемы. Не сакрэт, што асоба, якая нядаўна займала такое высокае становішча, можа мець канфідэнцыйную інфармацыю дзяржаўнага значэньня, якая закранае інтарэсы службовых асоб, у тым ліку й высокапастаўленых. Прычым, зьвесткі, якія, магчыма, мае Тамара Дзьмітрыеўна, доказныя — празь яе рукі прайшла маса разнастайных дакумэнтаў".
