Аднак няўпэўненая большасьць паставіць перад рэспубліканскімі лідэрамі неадкладныя праблемы і ўскладніць здольнасьць партыі кіраваць, піша Голас Амэрыкі.
Больш чым праз тыдзень пасьля дня выбараў рэспубліканцы атрымалі 218-е месца, неабходнае для таго, каб пазбавіцца ў Палаце прадстаўнікоў кантролю дэмакратаў. Поўны аб’ём партыйнай большасьці можа быць невядомым яшчэ некалькі дзён — ці тыдняў — паколькі галасы ў канкурэнтных гонках яшчэ падлічваюцца.
Так ці іначай, рэспубліканцы на шляху да таго, каб сабраць найшырэйшую партыйную большасьць у 21-м стагодзьдзі, канкуруючы з 2001 годам, калі рэспубліканцы мелі толькі дзевяць месцаў перавагі, 221-212, з двума незалежнымі. Гэта значна менш за маштабную перамогу, якую прадказвалі рэспубліканцам на сёлетніх прамежкавых выбарах, калі партыя спадзявалася перазагрузіць парадак дня на Капіталійскім пагорку, скарыстаўшыся эканамічнымі праблемамі і зьніжэньнем папулярнасьці Джо Байдэна.
Замест гэтага дэмакраты праявілі дзіўную ўстойлівасьць, трымаючыся за ўмераныя прыгарадныя раёны ад Вірджыніі да Мінэсоты і Канзасу. Вынікі могуць ускладніць пляны лідэра рэспубліканцаў у Палаце прадстаўнікоў Кевіна Макарці стаць сьпікерам, паколькі некаторыя кансэрватыўныя члены сумняваліся, ці варта яго падтрымліваць, або выставілі ўмовы для сваёй падтрымкі.
Рэспубліканцы возьмуць пад свой кантроль ключавыя камітэты, даючы ім магчымасьць фармаваць заканадаўства і пачынаць расьсьледаваньні супраць Байдэна, яго сям’і і адміністрацыі. Асаблівую цікавасьць выклікае расьсьледаваньне замежных спраў сына прэзыдэнта Гантэра Байдэна. Некаторыя з найбольш кансэрватыўных заканадаўцаў паднялі пэрспэктыву імпічмэнту Байдэну, хаця партыі будзе значна цяжэй дасягнуць гэтага большасьцю галасоў.
Любы закон, які будзе прыняты ў Палаце прадстаўнікоў, можа сутыкнуцца зь вялікімі пярэчаньнямі ў Сэнаце, дзе дэмакраты атрымалі найменшую большасьць. Абедзьве партыі разглядаюць другі тур сэнатарскай гонкі ў штаце Джорджыя 6 сьнежня як апошні шанец папоўніць свае шэрагі.
Верагоднасьць заканадаўчага хаосу
З такой мізэрнай большасьцю ў Палаце таксама ёсьць верагоднасьць заканадаўчага хаосу. Дынаміка дае асобнаму ўдзельніку велізарны ўплыў на фармаваньне таго, што адбываецца ў органе. Гэта можа прывесьці да асабліва складаных абставінаў для лідэраў рэспубліканцаў, калі яны спрабуюць заручыцца падтрымкай абавязковых мер, што забясьпечваюць фінансаваньне ўраду або павышаюць столь доўгу.
Няздольнасьць рэспубліканцаў атрымаць больш перамог — ім патрэбны быў чысты прырост у пяць месцаў, каб атрымаць большасьць — была асабліва дзіўнай, таму што партыя ўдзельнічала ў выбарах, карыстаючыся картамі Кангрэсу, перакроенымі рэспубліканскімі заканадаўчымі органамі. Гісторыя таксама была на баку рэспубліканцаў: партыя, якая займае Белы дом, губляла месцы ў Кангрэсе практычна падчас першага сярэдняга тэрміну кожнага новага прэзыдэнта сучаснай эры.
Новае кіраўніцтва
Новая большасьць адкрые новую групу лідэраў у Вашынгтоне. Калі яго абяруць на найвышэйшую пасаду на зьмену сьпікеру Палаты прадстаўнікоў Нэнсі Пэлосі, Макарці ўзначаліць канфэрэнцыю рэспубліканцаў у Палаце прадстаўнікоў, большасьць зь якіх прытрымліваюцца адкрытай палітыкі былога прэзыдэнта Дональда Трампа. Многія рэспубліканцы ў будучым Кангрэсе адхілілі вынікі прэзыдэнцкіх выбараў 2020 году, нават калі заявы Трампа аб шырока распаўсюджаных фальсыфікацыях былі абвергнутыя судамі, выбарчымі органамі і генэральным пракурорам.
Кандыдаты-рэспубліканцы падчас перадвыбарнай кампаніі паабяцалі зьнізіць падаткі і ўзмацніць ахову мяжы. Рэспубліканскія заканадаўцы таксама могуць адмовіць Украіне ў дапамозе, калі яна вядзе вайну з Расеяй, або выкарыстаць пагрозу дэфолту па дзяржаўным доўгу ў якасьці рычага для скарачэньня сацыяльных выдаткаў і выплат — але ня трэба забывацца на тое, што іхная большасьць будзе хісткай.
Будучы сэнатарам, а затым віцэ-прэзыдэнтам, Байдэн распрацоўваў заканадаўчыя кампрамісы з рэспубліканцамі. Але, будучы прэзыдэнтам, ён ясна ўсьведамляў, што лічыць пагрозамі з боку цяперашняй Рэспубліканскай партыі. Байдэн сказаў, што прамежкавыя выбары паказалі, што выбаршчыкі хочуць, каб дэмакраты і рэспубліканцы знайшлі спосабы супрацоўніцтва і кіраваньня ў двухпартыйнай манэры, але таксама адзначыў, што рэспубліканцы не дасягнулі электаральнага ўсплёску, на які рабілі стаўку, і паабяцаў: «Я не зьбіраюся што-небудзь фундамэнтальна зьмяніць».
