У вусным маўленьнi й на пiсьме здараюцца формы множнага лiку тыпу бярвеньнi, зьвеньнi, каменьнi, карэньнi. Як узьнiклi такiя формы й цi адпавядаюць яны сучасным нормам лiтаратурнае мовы? Дасьледнiкi словаўтварэньня адзначаюць іх нетыповы, мяшаны характар – рэч у тым, што для нашае мовы не характэрны суфiксальны спосаб утварэньня множналiкавых формаў назоўнiкаў. Форма множнага лiку назоўнага склону характарызуецца канчаткам -i (-ы), пры гэтым дадатковай суфiксацыi – далучэньня яшчэ нейкага суфiкса – няма: волас – валасы, зуб – зубы, лiст – лiсты, крыло – крылы й г. д. У формах тыпу карэньнi, каменьнi накладаюцца адна на адну, крыжуюцца беларускiя й расiйскiя множналiкавыя формы (коренья + карані ® карэньні). Вось жа, на месцы скрыжаваных ненарматыўных формаў маем ужываць або звычайныя, тыповыя формы множнага лiку на -i (-ы), або зборныя назоўнiкi. Як ад вясло форма множнага ліку вёслы, ад гняздо – гнёзды, так, скажам, ад бервяно – бярвёны, а ад зьвяно (зьвяртаю на гэта асаблiвую ўвагу) – зьвёны (ня зьвеньнi, а якраз-такi зьвёны). У сваю чаргу зборныя назоўнiкi ўтвараюцца ад асновы формы адзiночнага лiку далучэньнем суфiкса [j] i канчатка [э] (пры гэтым канцавыя гукі асновы, апрача губных і [р], падаўжаюцца): брус – брусьсе, дуб – дуб’ё, камень – каменьне, корань – карэньне, крыло – крыльле, лiст – лiсьце, пяро – пер’е.
Пры канцы сёньняшняй тэмы паправiм адзiн сказ з памылковаю формаю: Дрэва глыбока пусьціла карэньні. Замест формы карэньні трэба ўжыць або правiльную форму множнага лiку назоўніка корань, або зборны назоўнiк карэньне: Дрэва глыбока пусьціла карані або Дрэва глыбока пусьціла карэньне.
