У сёньняшняй маўленчай практыцы формы у Беларусi й на Беларусi фактычна суiснуюць як роўныя. Часта карыстальнiкi мовы выбiраюць канструкцыю з словам на, уважаючы яе за больш адметную беларускую. Пры гэтым першасныя сэнсавыя адценьнi формы на Беларусi застаюцца па-за ўвагаю. Варта было б, выбiраючы зь дзвюх канструкцыяў, улiчваць, што прыназоўнiк на рэгулярна выкарыстоўваўся й выкарыстоўваецца ў нашай мове пры называньнi тэрыторыяў, мясцовасьцяў, якiя ня маюць, як правiла, статусу самастойнага дзяржаўнага ўтварэньня: на Случчыне, на Палесьсi, на Каўказе. Спалучэньнi з на ўжываем таксама пры назовах астравоў i паўастравоў (якiя могуць мець асобны дзяржаўны статус): на Кiпры, на Кубе, на Алясцы. Але наўрад цi хто скажа сёньня: на Нямеччыне або на Лiтве. Нямеччына й Лiтва – дзяржавы, а пры назовах дзяржаваў заўсёды заканамерны прыназоўнiк у: былi ў Нямеччыне, у Лiтве.
Беларусь – ня востраў, ня проста тэрыторыя, а самастойная дзяржава. У канструкцыi з прыназоўнiкам на – на Беларусi – толькi абазначана месца, тэрыторыя. Спалучэньне ж у Беларусi падкрэсьлiвае статус Беларусi як краiны. Маючы на выбар дзьве паралельныя канструкцыi, памятайма пра тыя сэнсавыя адценьнi, якiя нясе кожная зь iх.
