Вясковая і гарадзкая, вузкая і шырокая, простая і крывая, адкрытая,
што выводзіць на выган, на дарогу, на тракт, і глухая, тупіковая, што вядзе
ў нікуды. Вуліца пясчаная, пыльная або гразкая, брукаваная або пакрытая
асфальтам – на чорным асфальце асабліва відаць крывавыя плямы.
Ад вуліцы згадваю неаддзельнае вясковае дзяцінства:
– Куды, сынок?
– На вуліцу… Сёньня ў гарадах моладзь на тое ж пытаньне адказвае – на вуліцу, на плошчу, на дэманстрацыю. Улады ўзялі сабе за права вырашаць, па якой вуліцы дэманстрантам можна ісьці, а па якой нельга. І калі яны, дэманстранты, барані Бог, раптам пойдуць не па той, не па дазволенай вуліцы, ахоўнікі парадку іх могуць сустрэць дубінкамі і сьлезацечным газам. Ёсьць такі выраз – сьвята на нашай вуліцы. Менавіта яго ўжыла тры гады таму група вядомых літаратараў і навукоўцаў, калі выступіла супраць скасаваньня нашага галоўнага нацыянальнага сьвята, зьвязанага з абвяшчэньнем Дэклярацыі аб дзяржаўным сувэрэнітэце Беларусі. Дык што сьвяткаваць нам, беларусам? Ці будзе на нашай вуліцы сьвята? – пыталіся аўтары артыкула. Сапраўды, ці будзе, а як будзе – то калі і якое сьвята на нашй беларускай вуліцы? Анатоль Вярцінскі
– На вуліцу… Сёньня ў гарадах моладзь на тое ж пытаньне адказвае – на вуліцу, на плошчу, на дэманстрацыю. Улады ўзялі сабе за права вырашаць, па якой вуліцы дэманстрантам можна ісьці, а па якой нельга. І калі яны, дэманстранты, барані Бог, раптам пойдуць не па той, не па дазволенай вуліцы, ахоўнікі парадку іх могуць сустрэць дубінкамі і сьлезацечным газам. Ёсьць такі выраз – сьвята на нашай вуліцы. Менавіта яго ўжыла тры гады таму група вядомых літаратараў і навукоўцаў, калі выступіла супраць скасаваньня нашага галоўнага нацыянальнага сьвята, зьвязанага з абвяшчэньнем Дэклярацыі аб дзяржаўным сувэрэнітэце Беларусі. Дык што сьвяткаваць нам, беларусам? Ці будзе на нашай вуліцы сьвята? – пыталіся аўтары артыкула. Сапраўды, ці будзе, а як будзе – то калі і якое сьвята на нашй беларускай вуліцы? Анатоль Вярцінскі
