Маска

Хто цяпер ведае, што французкае лёгкае і вясёлае слоўца насамрэч колісь у арабскай мове гаварыла пра насьміханьне.

Пра ўдзельнікаў маскараду гэтак сказаць адпаведна. Кім толькі не бываем у карнавальных вірах, схаваўшыся пад зьвярынай мордай ці яшчэ пад якой мудрагелістай прыдумкай. Але якія кпіны з чалавека ў супрацьгазавай масцы альбо ў масцы мэдычнай? Не пасьмяесься і з маскі, зьнятай зь нябошчыка.

Затое хораша і насалодна ўдосталь насьмяяцца, быццам выплюхнуць з душы горыч ды расчараваньне, ў тэатры маскаў.

Непазнавальна пазнавальнае, да болю знаёмае аблічча краіны і часу. Аблічча кожнага з нас, чыньнікаў вялікае ды трагічнае драмы беларускага жыцьця. Падаецца часам, што маскі прырасьлі да нашых твараў навечна і сарваць іх анікому не пад сілу. О гэты няспынны, неўтаймаваны маскарад нашага прыстасаванства! якое даўно не ратуе, не засланяе, а ўсяго толькі надае хісткае пэўнасьці што жывем. Прылаўчыліся.

Кабеты шпарка мажуць па тварах розную гародніну і садавіну, намагаючыся захаваць маладжавасьць, а мужчынам, прынамсі бальшыні зь іх, найзручней маскавацца пад мужных ды адважных прагна глытнуўшы п’янага зельля.

Хаваем, прыніжана хаваем сваю баязьлівасьць і пакору. Божа магутны! Здымі з нас гэтую агідлую маску, другое ж тысячагодзьдзе падступае – дзея драмы зьмяняецца. Старыя дэкарацыі і маскі струхлелі…

Антаніна Хатэнка