Спадар: «Я ні за кога не галасаваў. Будуць годныя кандыдаты — выберам. А зараз нічога не магу сказаць».
Спадарыня: «Памятаю — за Лукашэнку. Гэтым разам устрымаюся, таму што ня спраўдзіліся мае надзеі».
Спадарыня: «За Аляксандра Лукашэнку. Гэтак жа буду й зараз: мяне задавальняе наш прэзыдэнт».
Спадар: «Натуральна, памятаю — за Мілінкевіча. Зараз пагляджу, як складзецца сытуацыя з вылучэньнем кандыдатаў — колькі іх і хто гэта будзе? Хутчэй за ўсё, буду галасаваць супраць усіх альбо зусім на выбары не пайду».
Спадар: «Я заўсёды галасаваў за Аляксандра Лукашэнку. Я — да самых костак савецкі афіцэр, я быў камуністам і ім застаўся. Я думаю, аналізую і не магу пакуль сказаць. У прынцыпе, парадак у рэспубліцы, мне падаецца, ёсьць. А што мне яшчэ трэба?!»
Спадарыня: «Ня памятаю. Я цяпер ня ведаю, якія кандыдаты будуць. Калі даведаюся пра кандыдатаў, тады й буду думаць».
Спадар: «Памятаю — за Аляксандра Рыгоравіча. Ня ведаю прэтэндэнтаў — павінен паглядзець».
Спадарыня: «Не, трэба памяняць. З Колем вельмі часта зьяўляецца. Да Колі — нельга».
Спадар: «Я памятаю, як галасаваў і дзесяць гадоў таму — супраць Лукашэнкі. Абавязкова буду супраць яго. Не падабаецца, як ён правіць. Ён паводзіць сябе так, як старшыня калгасу. Прэзыдэнт павінен кіраваць краінай. А калі павінны быць пасяўная, жніво — гэта вырашае старшыня калгасу».
Спадарыня: «У 2006? Ня памятаю! За каго буду зараз, пакуль над гэтым ня думала».
Спадар: «Тады — за Лукашэнку. Цяпер — устрымаюся. Краіна стаіць на месцы, нічога не мяняецца».
Спадарыня: «Час пакажа. Паглядзім на сытуацыю ў рэспубліцы й на кандыдатаў».
Спадар: «Я наагул не галасаваў, бо той раз сядзеў у калёніі. Там не галасуюць. Супраць Лукашэнкі буду адназначна, бо ён не падабаецца. Душаць прадпрымальніцтва!»
Спадарыня: «Скажу шчыра, не хадзіла. І ня буду. Нашы галасы нічога не вырашаюць».
Спадар: «За Лукашэнку. Цяпер не магу адказаць на гэтае пытаньне — я яшчэ ня вырашыла».
Спадарыня: «Хацелася б, каб шматдзетным сем’ям дапамагалі. Усё ў нас пакуль на словах. Свайму дапамагае, а нашым — ня хоча».
Спадарыня: «Памятаю — за Лукашэнку. Гэтым разам устрымаюся, таму што ня спраўдзіліся мае надзеі».
Спадарыня: «За Аляксандра Лукашэнку. Гэтак жа буду й зараз: мяне задавальняе наш прэзыдэнт».
Спадар: «Натуральна, памятаю — за Мілінкевіча. Зараз пагляджу, як складзецца сытуацыя з вылучэньнем кандыдатаў — колькі іх і хто гэта будзе? Хутчэй за ўсё, буду галасаваць супраць усіх альбо зусім на выбары не пайду».
Спадар: «Я заўсёды галасаваў за Аляксандра Лукашэнку. Я — да самых костак савецкі афіцэр, я быў камуністам і ім застаўся. Я думаю, аналізую і не магу пакуль сказаць. У прынцыпе, парадак у рэспубліцы, мне падаецца, ёсьць. А што мне яшчэ трэба?!»
Спадарыня: «Ня памятаю. Я цяпер ня ведаю, якія кандыдаты будуць. Калі даведаюся пра кандыдатаў, тады й буду думаць».
Спадар: «Памятаю — за Аляксандра Рыгоравіча. Ня ведаю прэтэндэнтаў — павінен паглядзець».
Спадарыня: «Не, трэба памяняць. З Колем вельмі часта зьяўляецца. Да Колі — нельга».
Спадар: «Я памятаю, як галасаваў і дзесяць гадоў таму — супраць Лукашэнкі. Абавязкова буду супраць яго. Не падабаецца, як ён правіць. Ён паводзіць сябе так, як старшыня калгасу. Прэзыдэнт павінен кіраваць краінай. А калі павінны быць пасяўная, жніво — гэта вырашае старшыня калгасу».
Спадарыня: «У 2006? Ня памятаю! За каго буду зараз, пакуль над гэтым ня думала».
Спадар: «Тады — за Лукашэнку. Цяпер — устрымаюся. Краіна стаіць на месцы, нічога не мяняецца».
Спадарыня: «Час пакажа. Паглядзім на сытуацыю ў рэспубліцы й на кандыдатаў».
Спадар: «Я наагул не галасаваў, бо той раз сядзеў у калёніі. Там не галасуюць. Супраць Лукашэнкі буду адназначна, бо ён не падабаецца. Душаць прадпрымальніцтва!»
Спадарыня: «Скажу шчыра, не хадзіла. І ня буду. Нашы галасы нічога не вырашаюць».
Спадар: «За Лукашэнку. Цяпер не магу адказаць на гэтае пытаньне — я яшчэ ня вырашыла».
Спадарыня: «Хацелася б, каб шматдзетным сем’ям дапамагалі. Усё ў нас пакуль на словах. Свайму дапамагае, а нашым — ня хоча».
