“Мы ня бачым на сёньняшні дзень рашэньня. Мы ніколі не прызнаем гэтага. Мы лічым, што яна (маёмасьць) павінна быць падзеленая паміж краінамі. А як гэта зрабіць, мэханізму пакуль ня знойдзена” – цытуе агенцтва УНІАН словы прзыдэнта Украіны Віктара Януковіча.
Заява Януковіча прагучала ў адказ на словы кіраўніка справамі прэзыдэнта РФ Уладзімера Кожына, які выказаў спадзяваньне, што Украіна пагодзіцца на перадачу Расеі ўсёй маёмасьці былога СССР за мяжой – паколькі “Расея прыняла на сабе ўсе запазыкі саюзных рэспублік і выплаціла іх цалкам”.
Дамоўленасьць аб пераходзе маёмасьці былога СССР за мяжой (гэта будынкі дыпляматычных місіях, гандлёвых прадстаўніцтваў і інш. больш чым у сотні краінаў) пад юрысдыкцыю Расеі была дасягнутая на сустрэчы кіраўнікоў былых савецкіх рэспублік у Алма-Аце ў канцы сьнежня 1991 г. Вось як піша пра гэта ў сваіх успамінах тагачасны міністар замежных спраў Беларусі Пётра Краўчанка:
“У асноўнай частцы алма-ацінскага саміту, якая праходзіла за зачыненымі дзьвярыма, удзельнічалі толькі першыя асобы рэспублік – кіраўнікі дзяржаў і ўрадаў. Астатнія члены дэлегацый чакалі вынікаў перамоваў у іншым памяшканьні. Пасьля завяршэньня сустрэчы да беларускай дэлегацыі выйшаў Станіслаў Шушкевіч і распавёў пра прынятых рашэньнях. Як бы паміж іншым ён адзначыў, што па просьбе Барыса Ельцына ўсе ўдзельнікі саміту пагадзіліся прызнаць Расею правапераемніцай Савецкага Саюза у Радзе Бясьпекі ААН і ўласьнікам ядзернай зброі. Мы адчулі сапраўдны шок. Выходзіла, што Шушкевіч нас проста здаў! Здаў нацыянальныя інтарэсы Беларусі, якая адным махам пазбавілася галоўных козыраў на перамовах з Расеяй – аб падзеле ўласнасьці былога Саюза. Канешне, ён ня меў права прымаць такія рашэньні, не параіўшыся з усім складам дэлегацыі. Не даводзілася сумнявацца, што цяпер мы не атрымаем ад Ельцына нічога! Памятаю, як я накінуўся на сьпікера, спрабуючы патлумачыць яму, што ён нарабіў, але Шушкевіч у адказ мармытаў нешта няўцямнае... Другім чалавекам у нашай дэлегацыі, які цалкам усьвядоміў увесь драматызм сытуацы, быў мой даўнішні апанэнт Зянон Пазьняк. Ён спахмурнела назіраў за нашай перапалкай і, сумна ўздыхнуўшы, вымавіў такую фразу: -- “Шушкевіч не клапоціцца аб дзяржаўных інтарэсах Бацькаўшчыны!” (Пётра Краўчанка, «Беларусь на распутье, или Правда о Беловежском соглашении», «Время», Масква, 2006, стар. 185-186).
Дададзім, што на момант дасягненьня дамоўленасьцяў у Алма-Аце Беларусь як сувэрэнная краіна, якая аднавіла сваю незалежнасьць 25 жніўня 1991 г., ніякіх запазыкаў ні ў іншых дзяржаў, ні ў міжнародных фінансавых арганізацыяў ня брала.
Заява Януковіча прагучала ў адказ на словы кіраўніка справамі прэзыдэнта РФ Уладзімера Кожына, які выказаў спадзяваньне, што Украіна пагодзіцца на перадачу Расеі ўсёй маёмасьці былога СССР за мяжой – паколькі “Расея прыняла на сабе ўсе запазыкі саюзных рэспублік і выплаціла іх цалкам”.
Дамоўленасьць аб пераходзе маёмасьці былога СССР за мяжой (гэта будынкі дыпляматычных місіях, гандлёвых прадстаўніцтваў і інш. больш чым у сотні краінаў) пад юрысдыкцыю Расеі была дасягнутая на сустрэчы кіраўнікоў былых савецкіх рэспублік у Алма-Аце ў канцы сьнежня 1991 г. Вось як піша пра гэта ў сваіх успамінах тагачасны міністар замежных спраў Беларусі Пётра Краўчанка:
“У асноўнай частцы алма-ацінскага саміту, якая праходзіла за зачыненымі дзьвярыма, удзельнічалі толькі першыя асобы рэспублік – кіраўнікі дзяржаў і ўрадаў. Астатнія члены дэлегацый чакалі вынікаў перамоваў у іншым памяшканьні. Пасьля завяршэньня сустрэчы да беларускай дэлегацыі выйшаў Станіслаў Шушкевіч і распавёў пра прынятых рашэньнях. Як бы паміж іншым ён адзначыў, што па просьбе Барыса Ельцына ўсе ўдзельнікі саміту пагадзіліся прызнаць Расею правапераемніцай Савецкага Саюза у Радзе Бясьпекі ААН і ўласьнікам ядзернай зброі. Мы адчулі сапраўдны шок. Выходзіла, што Шушкевіч нас проста здаў! Здаў нацыянальныя інтарэсы Беларусі, якая адным махам пазбавілася галоўных козыраў на перамовах з Расеяй – аб падзеле ўласнасьці былога Саюза. Канешне, ён ня меў права прымаць такія рашэньні, не параіўшыся з усім складам дэлегацыі. Не даводзілася сумнявацца, што цяпер мы не атрымаем ад Ельцына нічога! Памятаю, як я накінуўся на сьпікера, спрабуючы патлумачыць яму, што ён нарабіў, але Шушкевіч у адказ мармытаў нешта няўцямнае... Другім чалавекам у нашай дэлегацыі, які цалкам усьвядоміў увесь драматызм сытуацы, быў мой даўнішні апанэнт Зянон Пазьняк. Ён спахмурнела назіраў за нашай перапалкай і, сумна ўздыхнуўшы, вымавіў такую фразу: -- “Шушкевіч не клапоціцца аб дзяржаўных інтарэсах Бацькаўшчыны!” (Пётра Краўчанка, «Беларусь на распутье, или Правда о Беловежском соглашении», «Время», Масква, 2006, стар. 185-186).
Дададзім, што на момант дасягненьня дамоўленасьцяў у Алма-Аце Беларусь як сувэрэнная краіна, якая аднавіла сваю незалежнасьць 25 жніўня 1991 г., ніякіх запазыкаў ні ў іншых дзяржаў, ні ў міжнародных фінансавых арганізацыяў ня брала.
