“Сядай. Выпі гарбаты, супакойся і патэлефануй сям’і. Нешта зараз прыдумаем”, – гэтак прывітала мяне пані Кася ў 2001-м, калі давялося прыехаць у Варшаву, дзе не было знаёмых, не было дзе пераначаваць, не было з кім проста пагаварыць.
А пазнаёміліся мы на пару гадоў раней, на курсах для журналістаў правінцыйных СМІ ў Варшаве. Разам з жонкай Аленай складалі тады бюлетэнь пінскага аддзяленьня БХК “Маю права!”. У польскую сталіцу нас запрасіла Фундацыя польска-чэска-славацкай салідарнасьці: падвучыцца, але й атрымаць кампутар для рэдакцыі – вельмі важная тады для нас была падтрымка. Працай фундацыі кіравала Катажына Краеўска – сівая, худзенькая пані з надзвычай добрай усьмешкай і цёплымі далонямі.
За два тыдні, што былі на курсах, яна сталася нам амаль родным чалавекам. Пах гарбаты і пячэньня ў невялічкім пакоіку фундацыі на Шпітальнай... Заўсёды гасьцінная пані Кася...
Катажына Краеўска з групай беларускіх журналістаў
Потым пані Кася “штосьці прыдумала”, як і абяцала. У Варшаве яна дапамагала як толькі магла. Дзякуючы ёй мы мелі жытло першыя два месяцы. Бясплатна. Маглі карыстацца офісам. Бясплатна. Потым тэлефанавала, хаця й не павінна была: “Аляксей, тут імпрэза цікавая будзе, прыходзь, зрабі што для радыё...”
Пані Кася дапамагала ня толькі мне і маёй сям’і. Гэта напэўна. Шмат хто з маіх знаёмых – з розных краінаў – успамінае яе добрым словам. Не адзін, напэўна, не адзін беларускі журналіст зь невялічкіх бюлетэняў, газэтак прыгадае зараз гэтую жанчыну...
Я ня ведаў шмат пра Катажыну Краеўску. Ня быў яе блізкім знаёмым. Зрэдзьчасу званіў. На штодзень злучала нас хіба што карціна ў тэхніцы батык аўтарства маёй жонкі – яе Алена падаравала пані Касі на знак павагі і ўдзячнасьці.
Але калі пачуў сёньня, што яна адышла ў лепшы сьвет, моцна кальнула ў сэрцы. Сьветлы быў чалавек, сябра беларусаў. Сябра, якіх рэдка сустракаеш у жыцьці. Сьветлая памяць.
А пазнаёміліся мы на пару гадоў раней, на курсах для журналістаў правінцыйных СМІ ў Варшаве. Разам з жонкай Аленай складалі тады бюлетэнь пінскага аддзяленьня БХК “Маю права!”. У польскую сталіцу нас запрасіла Фундацыя польска-чэска-славацкай салідарнасьці: падвучыцца, але й атрымаць кампутар для рэдакцыі – вельмі важная тады для нас была падтрымка. Працай фундацыі кіравала Катажына Краеўска – сівая, худзенькая пані з надзвычай добрай усьмешкай і цёплымі далонямі.
За два тыдні, што былі на курсах, яна сталася нам амаль родным чалавекам. Пах гарбаты і пячэньня ў невялічкім пакоіку фундацыі на Шпітальнай... Заўсёды гасьцінная пані Кася...
Потым пані Кася “штосьці прыдумала”, як і абяцала. У Варшаве яна дапамагала як толькі магла. Дзякуючы ёй мы мелі жытло першыя два месяцы. Бясплатна. Маглі карыстацца офісам. Бясплатна. Потым тэлефанавала, хаця й не павінна была: “Аляксей, тут імпрэза цікавая будзе, прыходзь, зрабі што для радыё...”
Пані Кася дапамагала ня толькі мне і маёй сям’і. Гэта напэўна. Шмат хто з маіх знаёмых – з розных краінаў – успамінае яе добрым словам. Не адзін, напэўна, не адзін беларускі журналіст зь невялічкіх бюлетэняў, газэтак прыгадае зараз гэтую жанчыну...
Я ня ведаў шмат пра Катажыну Краеўску. Ня быў яе блізкім знаёмым. Зрэдзьчасу званіў. На штодзень злучала нас хіба што карціна ў тэхніцы батык аўтарства маёй жонкі – яе Алена падаравала пані Касі на знак павагі і ўдзячнасьці.
Але калі пачуў сёньня, што яна адышла ў лепшы сьвет, моцна кальнула ў сэрцы. Сьветлы быў чалавек, сябра беларусаў. Сябра, якіх рэдка сустракаеш у жыцьці. Сьветлая памяць.
