Povodom 20. rođendana Radija Slobodna Evropa, koji slavimo 31. januara, za RSE govori direktor fondacije „Istina, pravda, pomirenje“ iz Tuzle Sinan Alić.
RSE: Gospodine Aliću, prije točno 20 godina na prostore BiH došla je Slobodna Evropa. Vi ste bili jedan od onih ljudi koji ste bili u medijskom prostoru u Tuzli i prihvatili ste široke ruku Slobodnu Evropu. Možete li se prisjetiti tih početaka Slobodne Evrope, konkretno ovdje u Tuzli?
Alić: To je bio tračak svjetlosti u onom totalnom mraku koji je vladao na svim poljima, pa i na medijskom prostoru jer smo bili zapljusnuti u močvari neprofesionalizma raznih press centara - sve tri vojske imaju press centre i političke partije. I pojavljuje se Slobodna Evropa, u to vrijeme jedan glas razuma za koji smo se zakačili. I, naravno, da se sjećam - Marko Divković je bio ovdje taj svetionik, ta žiška koja je počela da svijetli. Ali ja sam zapamtio i imena ljudi koji su se javljali Slobodnoj Evropi iz Prištine Gzim Badžaku, iz Beograda Srbislava Kobilarov – ta imena više se ne pojavljuju, ne znam gdje su, želim im svako dobro, uključujući tu, naravno, i Tomislava Jakića, Mirjanu Rakelu itd.. Neke sam poznavao direktno, a sa nekima sam komunicirao preko mejla. Ja Slobodnu Evropu i tad i danas osjećam kao da sam dio njenog tima, kao neka vrsta vanjskog saradnika. Dva puta sam radio Dnevnik i sudjelovao u Omerovom Mostu, tako da je to jedna lijepa priča - jedna lijepa medijska priča u BiH, odnosno na Balkanu.
RSE: Što vama znači Slobodna Evropa?
Alić: Ja sam ovisnik Slobodne Evrope. Ona meni nedostaje kad napustim Tuzlu, a Slobodnu Evropu slušam u Tuzli na jednoj frekvenciji Radio Tuzle u 22 sata. To je termin kad ja moram leći i slušati Slobodnu Evropu do 11 sati. I kad promijenim destinaciju, odem u Beograd ili odem na Kosovo, onda jurim te lokalne stanice, tražim Slobodnu Evropu. Negdje nabasam, a negdje ne. I ta tri, četiri dana jednostavno mi fale - fali mi taj profesionalizam, fali mi ta sposobnost da se ne politizuje ono što je jasno svakome na prostoru Balkana. Žao mi je što ljudi koji ulaze u novinarstvo, bar ovo radijsko i elektronsko, ne slušaju Slobodnu Evropu, ili što Slobodna Evropa nema vremena, nema možda sredstava da se pretvori u neku radionicu za ljude koji počinju da se bave novinarstvom jer imaju od koga šta da nauče.
RSE: Što je Slobodna Evropa danas u ovakvom političkom, društvenom, pa i medijskom prostoru u BiH?
Alić: Mislim da je još uvijek potrebna jer ona taj profesionalizam diže na izuzetno visok nivo. Slobodnu Evropu od drugih medija odvaja, ne želim nikoga povrijediti, svjetlosne godine profesionalizma koji se tamo nalazi. Ja nisam mogao naći na Slobodnoj Evropi novinara koji ima govornu manu. To je, nažalost, na našim stanicama svakodnevna stvar, pa čak i na državnim servisima. To je kod Slobodne Evrope vjerovatno zbog ljudi koji su ponijeli to iskustvo od Nenada Pejića, Mirjane Rakele, Karabega itd.. Oni su taj visoki standard postavili i uspješno ga drže. I Slobodna Evropa nam još uvijek treba.
RSE: Gospodine Aliću, prije točno 20 godina na prostore BiH došla je Slobodna Evropa. Vi ste bili jedan od onih ljudi koji ste bili u medijskom prostoru u Tuzli i prihvatili ste široke ruku Slobodnu Evropu. Možete li se prisjetiti tih početaka Slobodne Evrope, konkretno ovdje u Tuzli?
Alić: To je bio tračak svjetlosti u onom totalnom mraku koji je vladao na svim poljima, pa i na medijskom prostoru jer smo bili zapljusnuti u močvari neprofesionalizma raznih press centara - sve tri vojske imaju press centre i političke partije. I pojavljuje se Slobodna Evropa, u to vrijeme jedan glas razuma za koji smo se zakačili. I, naravno, da se sjećam - Marko Divković je bio ovdje taj svetionik, ta žiška koja je počela da svijetli. Ali ja sam zapamtio i imena ljudi koji su se javljali Slobodnoj Evropi iz Prištine Gzim Badžaku, iz Beograda Srbislava Kobilarov – ta imena više se ne pojavljuju, ne znam gdje su, želim im svako dobro, uključujući tu, naravno, i Tomislava Jakića, Mirjanu Rakelu itd.. Neke sam poznavao direktno, a sa nekima sam komunicirao preko mejla. Ja Slobodnu Evropu i tad i danas osjećam kao da sam dio njenog tima, kao neka vrsta vanjskog saradnika. Dva puta sam radio Dnevnik i sudjelovao u Omerovom Mostu, tako da je to jedna lijepa priča - jedna lijepa medijska priča u BiH, odnosno na Balkanu.
RSE: Što vama znači Slobodna Evropa?
Alić: Ja sam ovisnik Slobodne Evrope. Ona meni nedostaje kad napustim Tuzlu, a Slobodnu Evropu slušam u Tuzli na jednoj frekvenciji Radio Tuzle u 22 sata. To je termin kad ja moram leći i slušati Slobodnu Evropu do 11 sati. I kad promijenim destinaciju, odem u Beograd ili odem na Kosovo, onda jurim te lokalne stanice, tražim Slobodnu Evropu. Negdje nabasam, a negdje ne. I ta tri, četiri dana jednostavno mi fale - fali mi taj profesionalizam, fali mi ta sposobnost da se ne politizuje ono što je jasno svakome na prostoru Balkana. Žao mi je što ljudi koji ulaze u novinarstvo, bar ovo radijsko i elektronsko, ne slušaju Slobodnu Evropu, ili što Slobodna Evropa nema vremena, nema možda sredstava da se pretvori u neku radionicu za ljude koji počinju da se bave novinarstvom jer imaju od koga šta da nauče.
RSE: Što je Slobodna Evropa danas u ovakvom političkom, društvenom, pa i medijskom prostoru u BiH?
Alić: Mislim da je još uvijek potrebna jer ona taj profesionalizam diže na izuzetno visok nivo. Slobodnu Evropu od drugih medija odvaja, ne želim nikoga povrijediti, svjetlosne godine profesionalizma koji se tamo nalazi. Ja nisam mogao naći na Slobodnoj Evropi novinara koji ima govornu manu. To je, nažalost, na našim stanicama svakodnevna stvar, pa čak i na državnim servisima. To je kod Slobodne Evrope vjerovatno zbog ljudi koji su ponijeli to iskustvo od Nenada Pejića, Mirjane Rakele, Karabega itd.. Oni su taj visoki standard postavili i uspješno ga drže. I Slobodna Evropa nam još uvijek treba.