مرګ څومره ظالم دى، کله- کله د چا ټوکه هم په ريښتيا بدله کړي، اقبال فاني دونيا موږ پر ډوډۍ مينو انسانانو ته را پرېښوه او ځان يې بېغمه کړ.
محمدعمران شيخ د سما ټلويزون کېمره چلوونکى وو، د کور يواځينى ګټندوى وو، په ٢٠٠٩م کال کې يې واده کړى وو، دوې ماشومې لوڼې او مېرمن يې د نېستۍ پر ټغر پرېښوول. عمران سګرېټ ډېر څکول، هسې ډېر پټخولى وو، خو چې په پريس کلب کې به له ملګرو سره په خبرو سر وو، ټوکو به يې ملګري هم له خندا شنه کړي وو، پخپله به يې هم خوله له خندا نه سره ټولېده، خو چې د کومې پېښې ږغ به وشو، سمدستي به يې خپله کېمره اوږې ته کړه او له خپلو نورو ملګرو سره به په بيړه له پريس کلبه و ووت، ښايي هغه به خپلې غريبۍ پخپل کار کې دومره بيړنى کړى وو، خو د کاروباري ژورناليزم د شتمنۍ هوس د برېکنګ نيوز په ناوړه کلتور کې هغه هم د نورو خبريالانو غوندې چټک روږد کړى وو، همدې بيړني فلم جوړولو پخپله د عملدار سړک د خونړي فلم د وحشي صحنو برخه کړ او ځوانيمرګ شو. کشکې د ډوډۍ او شتمنۍ هوس پر انسانانو د بې تقديره مرګ پېرزوينه نه کولاى.
سيف الرحمن
درېيم خبريال سيف الرحمن وو، چې په ځوانه ځوانۍ يې انساني درنښت ډېر ژر خلک تر اغېز لاندې راوستل، له خندا ډکې څېرې او جذابو سترګو به يې د روغبړ پر وخت په زړه کې د مينې زړي در کرل، خو د علمدار سړک د بارودو خېټې دى هم له لسګونو نورو ځوانانو او خپلو ژورناليستانو ملګرو سره په داسې ناورين و واژه، چې ټول بدن يې د اور او وينو توپان له ځانه سره وړى وو، موبايل ته يې زنګ نه ورته، اخير يې د لاس په ګوته په ګوتمۍ وپېژندل شو، څومره وحشي مرګ، څوک چې ګوتمۍ په ګوته کوي نو ګواکې پر غميو مين او شوقي سړى وو، خو ژوند او د جګړو په کاروبار اخته تجارانو ورسره څومره ناشوقي وکړه، دغه خوږ انسان يې هم د مرګ په دومره ترخه او تېره چاړه له موږه جلا کړ. سيف الرحمن نو سيف الرحمن وو، په پريس کلب کې له کشره تر مشره داسې څوک نه وو چې دى به په احترام نه ور ولاړېده او په خندا به يې په غېږ روغبړ نه ورسره کاوه. ما به ورته له نازه سيف جان وايه، نيمه کورنۍ يې په کراچۍ، نيمه په کوټه کې وه، پان يې هم خوړ، له خپل کاره سره يې ډېره مينه وه، تر روانو چارو به يې د خلکو پر ستونځو ډېر راپورونه جوړول، خو د برېکنګ نيوز صنعتي ژورناليزم دغه ګل- ګل بلوڅ ځوان هم زموږ د ژورناليزم له باغه و شوکاوه.
له تېرو لسو کلونو راهيسې چې په افغانستان او پاکستان کې ځانوژونکي بريدونه او بمي چاودنې کېږي، وسلوالو دا طرز هم خپل کړى چې تر يوې چاودنې وروسته بله چاودنه هم کوي، دا ډول لسګونه پېښې شوې دي، چې دويمې چاودنې د مرستندويو کسانو، پوليسو او ژورناليستانو ژوند يې اخيستى دى، خو بيا هم مقابل لورى ورسره خپل طرز نه بدلوي او د سترګو په رپ کې د پېښې ځاى ته ځان ور رسوي. په پاکستان کې پر دا ډول پېښو برسېره هم رسنۍ خپلو سياليو، د برېکنګ نيوز په خپرولو سره د نوم ګټلو کاروباري ژورناليزم ته ملا تړلې ده او دې ته يې نه ګوري چې د کارکوونکي ژوند يې پکې ځي او که کورنۍ يې په همېشني فقر اخته کېږي.
