حاجی محمد مشهور به چوب باش حالا به چپ باش مبدل شده است.
ممنوعیت طالبان بر موسیقی دل حاجی محمد ۸۴ ساله را هم رنجانده، کلمه ای که او در یکی از مشهورترین آهنگ های محلی اش آورده است. "رنجیده ای رنجیده ای ، از من گناه چه دیده ای"
اما بیش از سه سال است که دوتار، دمبوره و غیچک حاجی محمد چوب باش در میخ ها یا گوشه های مهمان خانه آویزان اند و حالا آهنگ رنجیده ای، رنجیده ای بیشتر زیر لب با خودش و برای خودش زمزمه می کند.
او متولد قریه "چوب باش" در یک خانواده دهقان کار شهر شبرغان مرکز ولایت جوزجان است.
او با قامت استوار در قریه خود زندگی می‌کند و می گوید که هنوز موسیقی یکی از بزرگترین امیدهایش است:
« ۴۱ سال است که مردم افغانستان در اثر جنگ ها جفا می بینند و من برای آنها آواز می خوانم و آنهارا خرسند میسازم. احساس می کنم که شخصیت من با نوع موسیقی محلی که خوانده ام مطابقت دارد و علاقمندان زیادی ویدیو های مرا از طریق صفحات اجتماعی و یوتیوب چینل ها دست به دست می کنند. با این تشویق مخاطبان هنوز به موسیقی مثل یکی از بزرگترین امیدهای خود می بینم. »
محمد چوب باش مکتب و مدرسه نرفته، اما از دوران کودکی به عنوان آواز خوان و شاعر سبک محلی در بین مردم رشد کرده و بیشتر اشعار خود را فی البداهه می سراید.
موسیقی محلی چوب باش یکی از سبک های پر طرفداری است که در این اواخر در یوتیوب و صفحات اجتماعی فیس بوک توجه مخاطبان زیادی را به خود جلب کرده است.
محمد جان تمکین، خبرنگار و کارشناس موسیقی محلی که فعلا در فرانسه بسر می برد در خصوص فعالیت های هنری این هنرمند صحبت می کند:
« استعداد بسیار بالایی در قسمت سرایش شعر دارد و ساختار آهنگ هایش هم مربوط به خودش می شود . آهنگ هایش را که عموما می‌خواند اشعار و کمپوز ها از ساخته های خود این هنرمند است.»
سید احمد فرداش ، رئیس سابق تلویزیون محلی جوزجان که آهنگ های زیادی از محمد چوب باش را به نشر سپرده نیز می گوید که این هنرمند در معرفی موسیقی محلی مردمی جوزجان نقش کلیدی دارد:
« در شعرهایش بیشتر در مورد مرد و نامرد ، کاکه جوان ها ، سخاوت ، دختر فروش ، مظلومیت ، ظلم و ستم ، مهمان نوازی و مشکلاتی که در بین مردم دیده شده با نواختن دمبوره و غیچک به زبان های عامیانه ترکمنی ، ازبیکی و دری می خواند. اما حالا از دل حاجی محمد چوب باش خدا خبر دارد که صدایش را بیرون کشیده نمی تواند و برایش خیلی سخت است».
