در افغانستان زیر حاکمیت طالبان بسیاری رسانه ها شیوه نشرات خود را تغییر داده اند و حالا به جای برنامه های تفریحی و پر از آهنگ های شاد، ترانه هایی بدون موسیقی پخش می کنند.
این وضع، بر زندگی بسیاری از جوانان تاثیر ناگوار گذاشته است. شکایت آنان این است که دیگر نمی توانند مثل گذشته از طریق رسانه ها به موسیقی دلخواه شان گوش دهند.
جواد از سال های جمهوری مخلوع حکایت می کند، سال هایی که روزانه دو و یا سه مرتبه به برنامه های مختلف رادیویی جوان پسند تماس می گرفت و آهنگ دلخواه اش را فرمایش می داد.
اما با بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان بسیاری از چیزها تغییر کرد. در جهان بینی طالبان موسیقی حرام است.
جواد ۲۸ ساله باشنده شهر چاریکار ولایت پروان که در یک گوشه این شهر دکان خیاطی دارد، به رادیو آزادی می گوید که به دلیل وضع محدودیت های حکومت طالبان بر رسانه ها از شنیدن آهنگ محروم شده است:
"ما به دل خود نیستیم که آهنگ گوش کنیم. فرمایش بدهیم و گپ دل خود را بگوییم. حالا مجبوری است رادیو ها که نعت نشر می کنند پنج و یا ده دقیقه که شنیدیم دیگه مصروف کار می شویم، یعنی زیاد وقت پیدا نمی شود، وقتی ما آهنگ نشنویم و فرمایش ندهیم نمی شود که همیشه نعت گوش کنیم، از حکومت امارت اسلامی می خواهیم که برنامه های تفریحی را هم اجازه بدهند برای جوانان."
در نظام جمهوری مخلوع حدود ۱۱ رسانه صوتی در ولایت پروان فعالیت می کرد که برنامه های مختلف در آن نشر و پخش می شد؛ اما با حاکمیت دوباره طالبان در بیش از دو سال گذشته، حدود شش رسانه در این ولایت از فعالیت بازماند و پنج رسانه صوتی دیگر فعلاً فعالیت دارد.
جلوگیری از حضور زنان در رسانه های محلی یکی دیگر از عوامل بی رونق شدن فعالیت رسانه ها است که جوانان محلی مانند گذشته به این رسانه ها دلچسپی ندارند.
هدیه شایان ۲۲ ساله باشنده شهر چاریکار ولایت پروان در یک رادیوی محلی برنامه های تفریحی را میزبانی می کرد. اما حال مجبور شده که در خانه باشد:
"من بیشتر در رادیو برنامه های تفریحی را به پیش می بردم،چون برنامه تفریحی زیاد علاقمند داشت و حالا که در رادیو کار کرده نمی توانم. بعضی اوقات زیاد سرم فشار می آید،حالا که نشر موسیقی در رادیو ها ممنوع شده و برنامه های تفریحی ندارند بالای من و کسانی که به این برنامه ها تماس می گرفتند از لحاظ روحی و روانی تاثیرات منفی خود را گذاشته."
احمد زبیر نظامی ۲۴ ساله باشنده شهر چاریکار ولایت پروان یکی دیگر از شنوندگان برنامه های رادیویی است.
او بیشتر به برنامه های تفریحی علاقه مندی داشت، اما او به رادیو آزادی می گوید که حال از وضعیت روان ناراض است:
"من به برنامه های رادیویی زیاد علاقه مندی داشتم و همیشه تماس می گرفتم، اما از وقتی که طالبان آمده اند، نشرات رادیو ها برهم خورده و تغییرات زیاد آمده. یعنی برنامه های تفریحی هیچ وجود ندارد، بیشتر رادیو ها حتی برنامه زنده ندارند، این وضعیت از لحاظ روحی بالایم تاثیر منفی گذاشته، فکر می کنم در کدام کشور دیگر آمدیم، هیچ چیز مثل گذشته نیست برایم."
مدیر نشرات یکی از رادیو های محلی در ولایت پروان که از ترس احتمال مجازات طالبان از گرفتن نامش خود داری می کند در مورد نشر و پخش موسیقی و برنامه های تفریحی در صحبت با رادیو آزادی چنین می گوید:
"از سوی امر به معروف امارت اسلامی برای ما به صورت شفاهی و کتبی گفته شده که نباید آهنگ در رادیو نشر شود و حتی اجازه نشر قوالی را هم نمی دهند.و ما فعلاً هیچ برنامه تفریحی و یا برنامه های که شنوندگان آهنگ فرمایش می دادند، نداریم"
محمد امیر جلیلی جامعه شناس محلی است.او در مورد پیامد های اجتماعی نشنیدن موسیقی به رادیو آزادی چنین می گوید:
"طالبان پخش کردن موسیقی را منع کردند و اجازه نشر و پخش موسیقی را در رسانه های شنیداری و دیداری در افغانستان نمی دهند. این باعث می شود که مردم حتا در شهر و بازار به موسیقی گوش ندهند. طبیعتاً که مشکلات روحی و روانی جوانان و مردم را بیشتر می سازند. بناً این عملکرد طالبان مردم را بیشتر آسیب پذیر می سازد و بیشتر روان اجتماع،مردم و جامعه را دگرگون می سازد."
