فرشته بیوه است و سختی‌های زندگی او را مجبور کرده تا از ارزگان به قندهار برود، اما به نظر می‌رسد که زندگی او در آنجا هم خوب پیش نمی‌رود.
او از فقر و ناداری شکایت می‌کند و می‌گوید، کودکانش گرسنه هستند و چیزی برای خوردن ندارند:
"چهار – پنج کودک دارم، خسرم و من هستیم. برای خریدن چپلی برایشان حیران هستم، برای نان‌شان حیران هستم، زندگی مرا حیران کرده است، ده افغانی ندارم که برای اینها چیزی بگیرم."
این شاید نشان دهندۀ سرنوشت ۲۸ میلیون افغان در افغانستان باشد که بر اساس آمار سازمان ملل متحد در حال حاضر با وضعیت وخیم بشری روبه‌رو هستند و به کمک‌های فوری نیاز دارند.
علاوه بر این روز گذشته برنامه جهانی غذا و اداره غذا و زراعت سازمان ملل متحد در یک گزارش مشترک، افغانستان را یکی از کشورهایی خواندند که امنیت غذایی در آن روزبه‌روز در حال از بین رفتن است.
این گزارش نشان می‌دهد که افغانستان، نایجیریا، سومالیا، سودان جنوبی و یمن از نظر امنیت غذایی با تهدید بالایی روبه‌رو هستند.
در این گزارش به ۲۲ نقطه در ۱۸ کشور اشاره شده است که تهدید گرسنگی در آنها به بالاترین حد رسیده است.
در این گزارش به نقل از سیندی مکین، رئیس برنامۀ جهانی غذا نوشته شده است که نه تنها مردم در بسیاری از نقاط جهان گرسنه هستند، بلکه شدت گرسنگی بیش از هر زمان دیگری است.
در گزارش مشترک اداره‌های غذا و زراعت سازمان ملل متحد، افزایش بحران گرسنگی در مناطق گرمسیر نگران کننده خوانده شده و علت عمیق‌تر شدن این بحران جنگ، تغییرات اقلیمی و ضربه‌های اقتصادی عنوان شده است.
این اداره های سازمان ملل متحد هشدار داده اند که ضربه‌های اقتصادی در کشورهایی با درآمد پائین و متوسط به بحران ناامنی غذایی کمک کرده است.
گزارش بانک جهانی هم در ماه‌های اول سال ۲۰۲۲ نشان داده بود که پس از بازگشت طالبان به قدرت، عاید سرانۀ ملی در افغانستان یک بر سه کاهش یافته است و همچنین پیش بینی کرده بود که در این سال اقتصاد افغانستان ۳۴ درصد وخیم‌تر می‌شود.
ما از حکومت طالبان در مورد این گزارش و استراتیژی آنها برای جلوگیری از فاجعۀ انسانی در افغانستان سؤال کردیم، اما آنها پاسخ ندادند.
اما پیش از این ذبیح الله مجاهد، سخنگوی حکومت طالبان در گفت‌وگو با رادیو آزادی تحریم‌های کشورهای خارجی را یکی از دلایل این وضعیت خوانده بود.
طالبان پس از به قدرت رسیدن دوباره در افغانستان برای خودکفایی اقتصادی بیشتر بر استخراج معادن توجه کرده اند که به نظر می‌رسد پاسخگوی نیازهای اقتصادی افغان‌ها نبوده است.
