در افغانستان اگر کسی دیگری برای قصه کردن نباشد، وقتی در تکسی بنشینید، راننده تکسی حتماً با شما قصه میکند.
اما قصه تا قصه است.
نورگل ۳۵ سال عمر دارد و پدر ۴ کودک است. او در کابل زنده گی میکند.
نورگل از یک دهه به این‌سو در شهر کابل تکسی‌رانی میکند.
وی که در یک خانه کرایی زنده‌گی میکند در صحبت با رادیو آزادی گفت هرچند که کاروبارش خوب نیست، اما راضی است و آن را ادامه می‌دهد.
از وی در مورد عاید روزانه‌اش پرسیدم٬ در پاسخ گفت:
"در جمهوریت کاروبار ما خوب بود، چون تیل ارزان بود و کاروبار بود، غریبی می‌شد، جمهوریت که سقوط کرد و امارت آمد نرخ‌ها قیمت شد، تیل قیمت شد، قبلاً که یک نفر تاکسی را به ۵۰۰ افغانی دربست می‌کرد حالا همان کس دل ۱۰۰ افغانی را هم نمی‌کند، قبلا دو هزار یا ۳۵۰۰ غریبی می‌شد، اما اکنون که زیاد کوشش هم کنی یک تا یک و نیم هزار افغانی پیدا می‌توانی، با تمام مصارف."
نورگل می‌گوید تکسی هم از خودش نیست: "تکسی را هم یک دوستم برایم کمک کرده و گفته که با این برای خود کاروبار کن."
نورگل از حاکمان فعلی افغانستان می‌خواهد در بخش کاهش دادن قیمت مواد خوراکی و نفتی جدی باشند.
تکسی زرد و سفید، اما شاید این رنگ‌اش زیاد دوام نیاورد.
حکومت طالبان فیصله کرده رنگ تکسی‌ها به فیروزه‌ای روشن تبدیل شود.
ما در مورد این اقدام طالبان از نورگل پرسیدیم پاسخ وی چنین بود: "کار خوبی است، اما اگر رنگ کردن تکسی‌های شهری به عهده خود راننده‌گان باشد باز این چالش برانگیز است."
مردم قدیم می‌گفتند یا پیسه یا قصه، اما راننده‌گان تکسی در افغانستان کسانی اند که هر دو را بدست می‌آورند.
ولی این روزها بازار قصه نسبت به پیسه گرم‌تر است، بخاطری‌که طالبان حتی بر شنیدن موسیقی در موترها هم محدودیت وضع کرده‌اند و راننده‌گان تکسی از دلتنگی هم ناچار اند با مسافران‌شان قصه کنند.
شما میتوانید جریان گفتگوی خبرنگار رادیو آزادی نقیبه بارکزی را با نورگل اینجا بشنوید:
