ارزگان چهارمین ولایتِ دارای بیشترین کشت کوکنار و تولید مواد مخدر در افغانستان است، اما برای دهها هزار معتاد زن، کودک و مردم در این ولایت، تنها یک مرکز بیست بستر تداوی معتادان مواد مخدر وجود دارد.
معتادان داخل بستر در این مرکز میگویند، هرچند آنان با مشکل توانستند فرصت بستری شدن در این مرکز را بدست آرند، اما حال نگران آن اند که با خارج شدن از مرکز تدوی معتادان، بار دیگر معتاد شوند.
غلام ولی که با سپری کردن (۴۵) روز تازه از این مرکز مرخص شده، نگران آن است که حضور دهها هزار معتاد، دسترسی آسان و ارزان به مواد مخدر در ارزگان و نبود فرصت کار سبب خواهد شد که بار دیگر وی معتاد شود.
" حال شکر ما صحی و سالم استیم، خواست ما از حکومت این است که به ما توجه کند و افرادی که در اینجا تداوی شده اند، نگذارد که با مرخص شدن شان دوباره معتاد شوند و باید ساقی ها و معتادان را جمعآوری کند. مسئله دیگر این که ما را اینجا آورده و نگهداری کرده اند و با رفتن ما کار و کسبی وجود ندارد. اگر برای ما فرصت کار را فراهم کند، هم عادت نشئه از دماغ ما میرود و هم ما شامل کار میشویم."
مرکز بیست بستر تداوی معتادان در ارزگان چهار سال قبل از سوی ایالات متحده امریکا ایجاد شد و در سال ۱۴۰۰ با سقوط جمهوریت برای مدت فعالیت آن متوقف شد، اما در اواسط سال ۱۴۰۱ بار دیگر فعالیتش را از سر گرفت.
معتادانِ داخل بستر در این مرکز میگویند، هرچند خوشحال اند که فرصت تداوی را دریافت کرده اند، اما کمبود دارو و غذا آنان را با مشکل روبرو کرده است.
نعمت الله : باید برای معتادان که تداوی می شوند زمینه کار مساعد شود بیشتر معتادان صاحب کسب بوده اند
نعمت الله معتاد داخل بستر در مرکز تداوی معتادان در ارزگان میگوید، در حال حاضر آنان با کمبود غذا و ادویه روبرو اند.
" مواد غذایی ما کم است و مقدار ادویه را اگر کمی بیشتر سازد، وقتی معتادان داخل بستر خارج شوند، برای دیگر معتادان صفت خواهند کرد و آنان نیز به ترک اعتیاد تشویق خواهند شد. دیگر این که، برای این معتادان زمینه کار را فراهم سازند، چون اکثریت آنان معمار و مستری و دارای کسب و کار اند. "
عبدالجبار شیرزاد، مسوول کلینیک بیست بستر ترک اعتیاد در شهر ترینکوت میگوید:
" مشکلات ما در مقایسه به ولایت های دیگر بیشتر است، چون در ولایت های دیگر موسسات و نهادهای خیریه با مراکز ترک اعتیاد کمک میکنند، در ارزگان تا حال کسی با این مرکز در بخش مواد غذایی و ادویه کمک نکرده و برای معتادان تداوی شده نیز زمینه کار را فراهم نکرده است. از بودجه عادی وزارت صحت عامه در بیست و چهار ساعت برای هر مریض داخل بستر ما (۸۵) افغانی داده میشود، این مقدار پول برای ما کفایت نمیکند."
هرچند با سقوط نظام جمهوریت در اواسط سال ۱۴۰۰شمسی، نهادهای خارجی کمکهای مالی و تخنیکی با مراکز ترک اعتیاد را متوقف کردند، اما از شش ما به اینسو سازمان ملل متحد برنامه حمایت از شماری از مراکز ترک اعتیاد را از سر گرفته است.
