سمیرا در حومۀ شهر کابل زندگی می‌کند.
او که مادر شش فرزند است به رادیو آزادی گفت، به دلیل شرایط اقتصادی موجود روزها و شب‌های سختی را سپری می‌کند.
به گفته او، از زمانی که طالبان دوباره به قدرت رسیده اند، هیچ کمکی دریافت نکرده است:
"من تنها نان‌آور خانه هستم. قبل از آمدن طالبان در یک خیاطی کار می‌کردم. اکنون در خانه‌های همسایه‌هایم لباس‌ها را می‌شویم و پاک کاری می‌کنم. هنوز هیچ سازمان و نهادی به من کمک نکرده است."
سمیرا نمونه‌ای از هزاران خانواده در افغانستان است که با وضعیت بد اقتصادی روبه‌رو هستند و نیاز به کمک دارند.
این در حالیست که مارتین گریفیتس، رئیس ادارۀ هماهنگی امور بشری سازمان ملل متحد روز سه‌شنبه در نشستی در ایران از کشورهای جهان خواست کمک‌های خود را به افغانستان افزایش دهند.
آقای گریفیتس گفت، این سازمان به افراد زیادی در افغانستان رسیده است، اما به گفتۀ او این کافی نیست:
"من عاجزانه از کشورهای جهان می‌خواهم که به ما کمک کنند تا بتوانیم به مردم افغانستان کمک فوری کنیم، علی‌رغم اینکه بسیاری از کشورها برای کمک به ما اعلام آمادگی کرده‌اند اگرچه بسیاری از کشورها برای کمک به ما اعلام آمادگی کرده اند و تا کنون توانسته‌ایم بیش از ۶ میلیارد دالر تعهد دریافت کنیم و این مبلغ زیادی است، اما هنوز هم ما در این زمینه کمک بیشتری می‌خواهیم."
گریفیتس از طالبان خواست تا ممنوعیت‌ها بر زنان افغان را لغو کنند و دستورات خود را پس بگیرند.
وی به اهمیت فعالیت سازمان‌های بین‌المللی در افغانستان و مشارکت زنان افغان در این عرصه اشاره کرد.
گریفیتس همچنین گفت که طالبان در قبال حمایت از حقوق زنان و کودکان افغان، به شمول تحصیل و اشتغال مسئولیت دارند.
وی با اشاره به وضعیت کنونی افغانستان گفت که سازمان‌های بین‌المللی بدون زنان نمی‌توانند در افغانستان فعالیت موثری انجام دهند و این یک موضوع روشن است که زنان آسیب پذیرترین بخش جامعۀ افغانستان هستند.
رادیو آزادی سعی کرد نظر حکومت طالبان را در پیوند به اظهارات آقای گریفیتس دریافت کند، اما ذبیح الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان تا زمان نشر این گزارش به سوالات پاسخ نداد.
طالبان در بیش از ۲۰ ماه حاکمیت خود محدودیت‌های گوناگون را بر زنان و دختران افغان اعمال کرده اند.
بستن مکتب‌ها به روی دختران بالاتر از صنف ششم، ممنوعیت تحصیل در پوهنتون‌ها و کار در تمام اداره‌های غیردولتی و بیشتر اداره‌های دولتی از جمله محدودیت‌های اند که بر زنان وضع شده.
این محدودیت‌ها به گونۀ گسترده در داخل و خارج از افغانستان محکوم شده، اما طالبان تصمیمات خود را در مورد آن تغییر نداده اند.
