شماری از زنان معترض: جامعه جهانی از زنان معترض افغان عملاً حمایت نکرده است

با آنکه اعتراض های زنان در افغانستان نتوانسته در رویکرد و تغییر موضع طالبان در برابر زنان تاثیر گذار باشد، اما این اعتراض ها در بیش از یک و نیم سال گذشته به شیوه های مختلف ادامه داشته است.

شماری از فعالان حقوق زن ادعا می‌کنند که واکنش‌های غیر عملی و کُند جامعه جهانی در برابر عملکردهای به گفته آنان "زن ستیزانه " طالبان، سبب شده تا اعتراض‌ها و دادخواهی‌های شان نتیجه ندهد.

آنان می‌گویند حمایت جامعه جهانی و نهاد های حقوق بشری از تامین حقوق زنان در افغانستان در حد الفاظ، صدور اعلامیه ها، ابراز تاسف و نشر توییت‌ها بوده است.

مونسه مبارز یکی از زنان معترض و بنیانگدار جنبش اصلی زنان مقتدر افغانستان به رادیو آزادی گفت از اعتراض‌های زنان افغان به گونه عملی از سوی جامعه جهانی بشکل مستقیم و یا غیر مستقیم حمایت نشده است:
"اگر می‌خواستند که این جنبش‌ها قوی و فرا گیر می‌شد بشکل عملی از جنبش زنان حمایت می‌کردند یا بشکل غیر مستقیم همین اکنون اگر دروازه دفتر طالبان در دوحه بسته شود، پول‌های که هفته وار برای شان واریز می‌شود قطع شود، اخطاریه جدی صادر شود، تمام سفر های شان لغو شود و کشورها اجازه میزبانی از آنها (طالبان) را نداشته باشند و تهدید به حذف و نابودی شود آن زمان است که ما می‌گوییم اقدام عملی صورت گرفته و بی نتیجه هم نخواهد بود."

شبنم صالحی کمیشنر سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر حکومت جمهوری پیشین می‌گوید نشنیده شدن صدای زنان افغان دلایل مختلف دارد.

بانو صالحی در صحبت با رادیو آزادی عدم توجه به حقوق زنان در پروسه سیاسی صلح، نبود هماهنگی میان زنان معترض افغان و عدم حمایت مردان افغان از اعتراضات زنان را، از برجسته ترین عوامل آن می خواند:
"زمانی که قرارداد دوحه به امضا رسید اولین و اساسی‌ترین موضوع که مورد بحث قرار گرفت آتش‌بس عجولانه و پروسه صلح بود و اصلاً به نقش و حقوق زنان توجه نشد،دومین فکتور آن زنان افغانستان قسمی که باید هماهنگ می‌بودند هماهنگ نیستند سومین عامل آن این است که زنان افغانستان معمولاً تنها هستند و از طرف مردان حمایت نمی‌شوند."

این در حالیست که امریکا، سازمان ملل متحد و بسیاری از کشورهای جهان همواره گفته اند که در کنار زنان افغانستان اند و برای تامین حقوق آنان و رهایی از این وضعیت تلاش می‌کنند.

گفتنیست که در اواخر سال گذشته میلادی در راستای تلاش‌ها به هدف تامین حقوق زنان افغان دو هیئت جداگانه سازمان ملل متحد به کابل رفت و در این مورد با طالبان گفت‌وگو کرد، اما دیده می‌شود که با آنهم تغییر ملموسی در موضع طالبان نسبت به حقوق زنان در افغانستان به میان نیامده است.

پس از رویکار آمدن حکومت طالبان در افغانستان دختران بالاتر از صنف ششم اجازه رفتن به مکتب را ندارند، دروازه پوهنتون‌ها بروی آنها بسته است، از کار در بسیاری از اداره های دولتی محروم شده اند، فعالیت شان در اداره های غیردولتی ممنوع است، حجاب اجباری شده، حق اشتراک زنان در فعالیت های اجتماعی سلب گردیده و حتی از رفتن به پارک‌ها، ورزشگاه ها و حمام های زنانه و سفر در مسیر های طولانی بدون محرم منع شده اند.

شماری از زنان در جریان یک و نیم سال گذشته به هدف تامین حقوق شان در رابطه به بازگشایی مکاتب متوسطه و لیسه، پوهنتون ها و حق کار و آزادی، اعتراضاتی را در جاده های پایتخت و برخی ولایت‌های دیگر افغانستان براه انداختند.

اما همواره از سوی نیرو های طالبان با معترضان زن بدرفتاری صورت گرفته، اعتراضات شان سرکوب و به خشونت های شدید کشیده شده و درجریان اعتراضات شلیک های هوایی صورت گرفته، زنان لت و کوب ومورد توهین قرار گرفته اند و طالبان برای این که به پیشروی معترضان زن اجازه ندهند حتی از موتر های آب پاش اطفائیه استفاده کرده اند.

همچنان شماری از زنان معترض از سوی حکومت طالبان از خانه های شان بازداشت و زندانی شده اند.

برخی از زنان معترض پس از رهایی از زندان طالبان ادعا کرده اند که مورد تهدید، شکنجه روانی و جسمی قرار گرفته و مجبور به اعترافات اجباری شده اند.

ادعا های که از سوی حکومت طالبان رد شده است.

برخی از فعالان حقوق زن به این باور هستند که در کنار عدم اراده جهانی برای تامین حقوق زنان، سرکوب شدید اعتراضات زنان از سوی طالبان سبب شد تا صدای این اعتراضات بلندتر نشود و جامعه جهانی آن را ناشنیده بگیرد.

نجیبه ایوبی یکی از این فعالان و مسئول کلید گروپ در این مورد به رادیو آزادی گفت:
"اگر حکومت طالبان به زنان اجازه میداد تا به صورت دومدار و متداوم صدا خود را بکشند و سرکوب شان نمی‌کرد ممکن بود که این صدا به مراتب بلندتر از امروز می‌بود و اما یک دلیل دیگر این است که اگر شما بخواهید صدای تان را به گوش کسی برسانید به هر طریقی آن را می‌رسانید اما اگر طرف (جهان) خود را به کری زده باشد نشان می‌دهد که آنرا نشنیده است."

حکومت طالبان همواره گفته که حقوق تمامی اتباع افغانستان در چهارچوب شریعت اسلامی تامین است و برای رفع برخی مشکلات موجود کار جریان دارد.

اما آمنه مایار یکی از فعالان حقوق زن می‌گوید حکومت طالبان پالیسی زن ستیزانه دارد و زیر نام شریعت و اسلام زنان افغان را محدود می‌سازد.

بانو مایار به رادیو آزادی گفت اینکه چرا راه اندازی اعتراض‌ها و گردهمایی‌ها در داخل و خارج از افغانستان به حمایت زنان افغان، نتیجه نمی‌دهد چنین می‌گوید:
"طالبان پالیسی شان را همانطور که قبلاً داشتند حالا هم دارند حساسیت در برابر زنان! محدود ساختن زنان زیر نام اسلام و شریعت هدف آنها است و این که چرا امروز تلاش‌ها در برابر آن، رنگ نگرفته به نظر من، یا این که خارجی ها از مساله افغانستان خسته شده اند و یا در عقب پرده چیزی دیگری ممکن جریان داشته باشد."

پس از سرکوب و وضع محدودیت‌ها براعتراض‌های علنی زنان از سوی طالبان، شماری از جنبش‌های قبلی اعتراضی زنان و جنبش‌های تازه شکل گرفته، اعتراض‌های خود را به شیوه‌های مختلف ادامه داده اند.

شعار نویسی از طرف شب در دیوارها، صدا بلند کردن شبانه و سردادن شعار الله اکبر از بام خانه ها،گردهمایی‌های اعتراضی در مکان‌های سرپوشیده و نامشخص، راه اندازی فعالیت‌های اعتراضی از طریق شبکه های اجتماعی و رفتارهای نمادین بر ضد طالبان از جمله نشر ویدیو ها از آتش‌زدن و خاک ریختن روی تصاویر مربوط به مقام‌های طالبان و راه اندازی هشتگ‌ها از مثال‌های برجسته از طریقه‌های مختلف اعتراضی زنان در افغانستان بوده است.

بیشتر در این باره:

سرکوب اعتراضات از سوی طالبان؛ زنان در هرات اعتراضات مخفیانه را آغاز کرده اند

گزارش‌های وجود دارد که در حال حاضر نزدیک به ده فعال مدنی، رسانه‌یی و حقوق زن در بازداشت طالبان بسر می‌برند.

اما ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان با آنکه آمار مشخصی از شمار دقیق فعالان مدنی و رسانه‌یی بازداشت شده ارائه نکرده به رادیو آزادی گفته که بازداشت این افراد به علت فعالیت‌های مدنی و رسانه‌یی شان نه بلکه به دلیل تخریب نظام بوده.

برخی ازفعالان حقوق زن می گویند که تا کنون جهان باید به این نتیجه رسیده باشد که طالبان تغییرنکرده اند واهل مذاکره وکنار آمدن نیستند.

آنان می گویند که جامعه جهانی نباید بیشتر از این نظاره گرنقض حقوق زنان درافغانستان باشد.

یکی از زنان معترض که نخواست نامش گرفته شود به رادیوآزادی گفت امیدوار است جهان به طور فوری حمایت عملی اش را از زنان در افغانستان آغاز کند:
"متاسفانه جامعه جهانی و نهاد های حقوق بشری فقط سیل بین هستند و آنگونه که ما تقاضا داشتیم و داریم ما را حمایت نکرده اند، امیدوار هستیم که جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری به طور عاجل اقدام بکنند و از زنان افغان حمایت شان را اعلام بکنند یعنی عملاً حمایت بکنند نه در حد شعار."

این خواست در حالی مطرح می‌شود که اولاف شولتز صدراعظم جرمنی به تازگی گفته که در افغانستان با تمامی زنانی که بخاطر حقوق خود می ایستند و برای تامین عدالت و آزادی زندگی خود را به خطر می اندازند، رفتار سخت می‌شود.

به گفته آقای شولتز این پذیرفتنی نیست و جرمنی به گونه آشکار در کنار آنانی می‌ایستد که از حقوق مردم و زنان دفاع می‌کنند.