هلاکت جوانان افغان در مسیر های قاچاقی مهاجرت؛ چرا افغان‌ها کشور خود را ترک می‌کنند؟

خانواده های که فرزندان شان در راه رفتن به اروپا و سایر کشور ها جان های خود را از دست می دهند٬ با نگرانی از سرنوشت جوانان خود می گویند که حتی اجساد این جوانان که در مسیر مهاجرت جان می دهند٬ به دشواری به آنان سپرده میشود.

اعضای خانواده‌های این جوانان می‌گویند، بی‌کاری و محدودیت‌های نظام حاکم بر افغانستان جوانان‌شان را وادار ساخته است که ترک وطن کنند و به سفرهای قاچاقی روی آورند.

بستگان آصف خان باشندۀ ولایت پکتیا می‌گویند که او به دلیل بی‌کار در افغانستان تصمیم گرفت به اروپا برود، اما در راه رفتن به اروپا در مرز میان ترکیه و یونان در جنگ ناپدید شد.

علی احمد درویش، پسر کاکای آصف خان به رادیو آزادی گفت، قاچاقبر او را هنگام سفر قاچاقی در جنگ تنها رها کردند، زیرا وی بیش از این توان رفتن با پای پیاده را نداشت.

درویش می‌گوید که قاچاقبر به پسر کاکای وی تنها یک بوتل آب جا گذاشته بود، از همین رو وی از گرسنگی در جنگ جان داد.

"ما فکر می‌کردیم که شاید زندانی شده باشد، اما مادر بیچاره اش روز و حال بدی داشت و از ما خواست که باید پیدایش کنیم، خیلی به دنبالش گشتیم، وقتی قاچاقبر را پیدا کردیم، برای ما گفت که با وی ارتباطی ندارد، ازش پرسیدیم که چرا پیش از این برای ما نگفت؟ برای ما گفت: انشالله آزاد می‌شود، شاید زندانی باشد، به نظرم قانونی در اروپا وجود دارد که اگر تا ۷۵ روز ورثۀ جسد پیدا نشد، آن را خودشان دفن می‌کنند. از همین رو به نظرم اکثریت قاچاقبران می‌خواهند تا ۷۵ روز را هر طوری که شده سپری کنند و پس از آن جسد برای همیش ناپدید شود."

درویش می‌گوید، یک تن از خویشاوندان آنان که تابعیت جرمنی را دارد، به دنبال جسد پسر کاکایش به سرحد یونان و ترکیه رفت و با گذشت چند روز جسدش را پیدا کرد و با خیلی مشکلات٬ آن را به افغانستان انتقال داد.

اما این تنها آصف خان نیست که جانش را در میسر حرکت قاچاقی به اروپا از دست داده است، بلکه تعداد زیادی از جوانان دیگر نیز با چنین سرنوشتی روبه‌رو شده اند؛ برخی در آب‌ها غرق شده اند و برخی دیگر از سوی پولیس مرزی، دزدان و قاچاقبران هدف گلوله قرار گرفتند و یا به دلیل دشواری‌ها در راه مانده اند و به دلیل نبود آب و غذا جان داده اند.

به تازگی خبر مرگ یک جوان دیگر در شبکه‌های اجتماعی نشر شده که در راه سفر قاچاقی به اروپا کشته شده است.

یک عضو خانوادۀ این جوان به رادیو آزادی گفت، تا زمانی که جسد وی به خانواده اش سپرده نشود، نمی‌خواهد در این رابطه با رسانه‌ها صحبت کند، زیرا مادر و پدرش از مرگ وی خبر ندارند و نمی‌خواهند که تا آن زمان در بین خانواده‌شان سر وصدا ایجاد شود.

وی از رادیو آزادی خواست که در این گزارش نیز از این جوان کشته شده نام نبریم، تا اعضای خانواده اش آگاه نشوند.

داکتر ضیاالرحمن ضیاء، رئیس نهاد خیریۀ افغان که اکنون در ترکیه است، از حکومت طالبان می‌خواهد که زمینۀ کار و زندگی بهتر را برای جوانان در کشور فراهم سازد، تا آنان به سفرهای قاچاقی نروند:

"ارزش این را ندارد که کسی خود را به کشتن بدهد، ضرب المثل است که قبرستان گرسنه‌گان در جای وجود ندارد، جوانان باید از راه‌های غیرقانونی به خارج از کشور نروند، ما شاهد جوانان نخبه هستیم، اما در این راه‌ها تلف می‌شوند."

آمار دقیقی از جوانانی که در راه سفرهای قاچاقی جان باخته اند در دست نیست، اما ادارۀ بین‌المللی مهاجرت (IOM) به روز جمعه گفته بود که در هشت سال گذشته، از زمانی که آنان برنامۀ مهاجرت را آغاز کرده اند، ۵۰ تن هنگام سفر به هدف مهاجرت کشته شده اند و هویت آنان نیز معلوم نیست.

پیتر کسلر، سخنگوی کمیشنری عالی پناهجویان به تاریخ ۳ قوس به رادیو آزادی گفت که هنوز هم شمار زیادی از افغان در تلاش فرار از کشورشان هستند.