خیمه نشینان ولایت پروان از رنج ها و مشکلات زنده گی خود حکایت می‌کنند

در یکی از دامنه کوه های ولسوالی شینواری ولایت پروان٬ شمار زیادی از خانواده های مناطق سیلاب زده در زیر خیمه زندگی می کنند.

احمدالله از چهار ماه بدین سو با خانواده یازده نفری اش در زیر خیمه زندگی می کند.

سیلاب های اخیر خانه شان را خراب کرد و آنان مجبور شدند که مثل صدها تن دیگر به دامنه های کوهستانی در ولسوالی شینواری ولایت پروان پناه گزینند.

احمدالله چهل ساله به رادیو آزادی می گوید که زمین های زراعتی شان را سیل برد و اکنون بزرگ ترین تشویش شان بی خانگی است.

"در آن سیلاب ها من مادر کلان خود را از دست دادم. من در ایران مهاجر بودم زمانی که از ایران آمدم چیزی برای ما نمانده بود. کاملاً قریه ما را سیلاب تخریب کرده بود و هیچ چیز برای ما باقی نگذاشته بود، تنها در قریه ما مخروبه مشاهده می شد."

سیلاب زدگان می گویند که در ساحات مرکزی ولسوالی شینواری زمین دولتی وجود ندارد و به همین علت آنان به دامنه کوه پناه برده اند.

زر بی بی یکی از قربانیان که خیمه نشین شده است از روز های سخت زندگی اش حکایت میکند .

"اولاد مسلمان هستم ولی خداوند پاک این روز را بالای من آورده، تنها این حالت بد بالای من نیامده بلکه بالای همه مردم پیر جوان و طفل این حالت آمده است. همه ما حیران هستیم، چهار طفل دارم که همه ما پریشان، بیچاره و هردم شهید هستیم. "

زر بی بی ۴۸ ساله می گوید که سیل همه دار و ندارشان را با خود برد.

"قیمت گاو زراعتی ام یکصد و بیست هزار افغانی بود که در سیلاب تلف شد بر علاوه چهار گاو دیگر من را هم سیلاب تلف کرد. سیزده هزار افغانی علوفه خشک خریده بودم آن را سیل از بین برد. یک پسر خورد سن را که صنف نهم مکتب بود بخاطر تنگ دستی ایران روان کردم و خودم هم مریض هستم تکلیف قلبی دارم."

زر بی بی از زمستان پیشرو نگران است و کمک می خواهد.

"از دولت خواهش می کنم که همراه ما کمک کند تا حال هیچ دولت همراه ما کمک نکرده است. دولت برای ما کمک کند و برای ما سرپناه بدهد چون اطفال ما سرما می خورد خانه های ما را خو می بینید که تخریب شده نه برای ما خانه ماند و نه زمین زراعتی"

حدود چهار ماه قبل در بیشتر مناطق ولسوالی های سیاه گرد و شینواری ولایت پروان سیلاب سرازیر شد که در نتیجه آن در کنار خسارات مالی ۲۹ نفر جان دادند و حدود ۱۰۰ تن دیگر زخمی شدند.

محمد اعظم نماینده کمپ خیمه نشینان آسیب دیده از سیلاب در ولسوالی شینواری است٬ وی میگوید:

"به تعداد ۸۷ خیمه ما آوردیم و در هر خیمه دو فامیل تا سه فامیل زندگی می کنند. مشکل عمده ما نبود سرپناه است باید همراه ما کمک شود و برای ما خانه ساخته شود. "

در کمپ خیمه نشینان ولسوالی شینواری ولایت پروان بیشتر زنان و کودکان دیده می شوند.

بی بی رقیه ۳۰ ساله از وضعیت زندگی اش به ما می گوید:

"دولت غمخوار ما نیست که ما را از این خیمه ها بیرون کند. آرد، روغن و برنج همه چیز کمبود داریم. تمام اولاد های ما و خود ما ضعیف شدیم و خوراکه خوب نیافتیم که بخوریم. شوهران اکثر ما نیست و در ایران هستند تا برای ما هزینه بفرستند، غذای خوب که نباشد ویتامین بدن کم می شود و بدن ما به غذا های خوب ضرورت دارد ولی ما غذای خوب به خوردن نداریم. در این خیمه زمستان سپری نمی شود همین حالا شب هوا سرد می شود و از سردی هوا اطفال ما گریه می کنند"

با این حال مقامات طالبان درولایت پروان میگویند برای رسیده گی به مشکلات خانواده های آسیب دیده در ولسوالی شینواری توجه داشته اند.

محمدادریس انوری معاون والی طالبان درپروان در این مورد با رادیوآزادی صحبت میکرد.

"ما به متضررین سیلاب های شنواری توجه جدی داریم. در اوقات مختلف کمک ها صورت گرفته از قبیل پول نقد، خیمه، کمپل، لباس های گرم، کیت های صحی و ظروف آشپزخانه همچنان بخاطر سرپناه برای شان امارت اسلامی تصمیم گرفته که در جای که مردم از اثر سیلاب متضرر می شوند آن ها را انتقال دهیم و در جای دیگر برای شان زمین فراهم کنیم تا دیگر از سیلاب متضرر نشوند. همراه مؤسسه NRC مشوره کردیم انشاءالله عنقریب در مورد اعمار سرپناه به یک نتیجه خواهیم رسید. "

این در حالی است که برنامه جهانی غذا به تازگی گفته که برای ادامه کمک های غذایی به هجده میلیون نفری که با کمبود مواد غذایی رو به رو هستند، به بیش از یک میلیارد دالر نیاز است. این نهاد ملل متحد گفته که از این میان شش میلیون نفر در آستانه قحطی قرار دارند.

برنامه جهانی غذا گفته که در یک سال گذشته اقتصاد شکننده افغانستان فروپاشیده، کار و بار ناپدید شده و تغییراتی اقلیمی هم بر زندگی مردم در مناطق مختلف تاثیر گذاشته است.

دراین دامنه کوه بیش ازصدخانواده در زیرخیمه ها زندگی میکنند که تعداد افرادآن به بیش ازششصدنفرمیرسد.

شماری از خیمه نشینان در ولسوالی شینواری پروان می گویند که در مدت چهار ماه برخی از موسسات برایشان کمک هایی مانند پول نقد حدود پنجاه هزار افغانی برای هرخانواده، مواد غذایی و غیر غذایی توزیع کرده اند. اما بی سرپناهی مشکل اساسی شان است که تا هنوز لاینحل باقی مانده است.

بسیاری از آنان می گویند که حیران اند که در زمستان پیشرو فرزندان قد و نیم قد شان با چه سرنوشتی رو به رو خواهند شد؟