پروانهٔ ۲۲ ساله، پدرش را از دست داده و تنها نانآور خانوادهٔ پنج نفری خود است.
او به رادیو آزادی گفت، در یک کارگاه گلدوزی کار میکند، اما معاش ماهانهاش برای مصارف یک ماه او و خانوادهاش کافی نیست: "روزی که یافته میتوانیم که همان را بخوریم، روزی است که یافته نمیتوانیم آن را بخوریم، مادرم تکلیف قلب داره به دوایش هم درست رسیدگی کرده نمیتوانیم چون پول ما کم است همهاش را گرفته نمیتوانیم، به همین خاطر کم میگیریم، داکتر میگوید که ده روز، پانزده روز یا بیست روز بعد مادرته دوباره بیار، برده نمیتوانیم داکتر سر و صدا میکند که چرا نیاوردی، میگویم پول ندارم چه کنم؟"
هزاران خانوادهٔ دیگر مانند پروانه با مشکلات مشابه مواجه هستند.
سوادبه باشندهٔ اصلی تخار و مادر ۴ فرزند پسر است.
شوهر سودابه که در یک نانوایی کار میکرد سوخته و فعلاً بیکار است.
سودابه: هیچ کمکی دریافت نکردیم
به گفتهٔ او، با وجود کمکهای جهانی برای نیازمندان، برای او هیچ کمکی صورت نگرفته است: "سابق در یک خانه کار میکردم همو برم کمک میکرد، فعلاً هم هیچ کمکی دریافت نکردیم، پسرم قبلاً کراچی داشت، حال هیچ خدا و است دیگه، سه ماه کرایهٔ خانه سرم مانده، همی قسم توکل به خدا استم، خواستم همین است که اگر یک مسلمان اگر یک آدم دلسوز برم کمک کند."
این خانوادهها در حالی از مشکلات اقتصادی شکایت دارند که برنامۀ جهانی غذا (WFP) به تازگی از افزایش فقر در افغانستان نگرانی کرده است.
دفتر این برنامه در افغانستان به روز یکشنبه در صفحۀ توییترش نوشته است، از هر ۱۰ نفر در افغانستان، ۹ تن آنان مواد غذایی کافی ندارند و والدین نمیتوانند مواد غذایی صحی برای فرزندانشان فراهم کنند.
این سازمان همچنان گفته است که در سال ۲۰۲۲ برای نزدیک به ۲۱ میلیون افراد آسیبپذیر و افرادی که با عدم مصونیت غذایی روبهرو هستند، در سراسر افغانستان رسیدگی کرده است.
برنامۀ غذایی جهان به تاریخ ۱۰ سنبله نیز گفته بود که حدود ۱۹ میلیون نفر در افغانستان با عدم مصونیت غذایی روبهرو هستند.
در همین حال صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) به تاریخ اول سنبله به رادیو آزادی گفته بود که آمار کودکان مبتلا به سوء تغذیه در افغانستان به چهار میلیون تن رسیده است.