افسانۀ ۱۲ ساله در گوشۀ از اتاق نشسته و با دقت به صفحۀ تلفون چشم دوخته است.
با هواس جمع و دقت زیاد درگیر یکی از بازیهای است که در این روزها خیلی میان افغانها معروف شده – بازی پب جی
افسانه میگوید با آن که چشمانش خسته و ضعیف شده به این بازی تلفونی ادامه میدهد: "چشمهایم همیشه میسوزد، خسته میشوم، گوشه گیرشده ام، نان نمیخورم، اول نمره صنف بودم حال اصلاً درسهایم را یاد نمیگیرم."
پدر افسانه که باشندۀ شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور است و چهار فرزند دارد میگوید، دیگر فرزندانش نیز همینگونه ساعتها در روز با تلفون مشغول اند.
عبدالقادر میگوید بازیهای تلفونی حتی شیوۀ برخورد کودکانش را عوض کرده است: "متاسفانه این تلفون آن چنان که ما توقع داشتیم استفاده مثبت بکنند برعکس تاثیرات منفی بالای اطفال ما گذاشته از آن جمله از جایکه سر درس خود مصروف باشند بیشتر مصروف تلفون هستند، مصروف گیم زدن هستند، سر ذهن آنها تاثیرات منفی گذاشته بسیار پرخاشگر شده اند، مقابل بزرگان ایستادگی میکنند گفتوگو میکنند، بینایی چشمانشان کم شده."
متخصصان نیز به این باور اند که استفاده بیش از حد تلفونهای همراه در نزد کودکان باعث ضعیفی چشمان، بروز مشکلات عصبی، پائین آمدن کیفیت خواب و به وجود آمدن اختلالات ذهنی میشود.
عبدالاحمد نوری در شهر فیروز کوه متخصص بیماریهای عصبی و روانی است: " خانوادهها وقتی متوجه میشوند که متاسفانه تبدیل به اختلال روانی و مشکل روانی میشود یک طفل را با توهم میآورند که این طفلها توهمات دارند با خود صحبت میکنند پرخاش میکنند گوشهگیر میشوند وابسته به گوشی میشوند حتی ما واقعاتی داشته ایم که اطفال بدون تلفون خواب نمیکردند متاسفانه خواب اطفال را مختل میکند بالاخره اطفال را میبرد به سوی اختلالات روانی شدید."
اما در دنیای امروز تلفون همراه یکی از نیازمندیهای اصلی مردم است.
کمتر کسی را در شهر فیروزکوه دیده میشوند که تلفون همراه نداشته باشد، زیرا این تلفونها سهولتهای زیادی را در زندگی مردم به میان آورده اند.