БЛОГСТАН

«Басшы мен халық ақпаратындағы айырмашылық»

«Чики-чики» деген шенеунікке таңғалдым

Меніңше, «мұрынбоғын шашыратып жұмыс істейтін» шенеуніктерді жазаға тартқанша, «жоқ боп кететін» шенеуніктерді жазаға тартса әлдеқайда жақсы болар еді.

Төкен апай

Бір "уһ" демей оқытады, кейін үнсіз ғана сыртыңнан тілеуіңді тілеп, табысыңа сүйсініп отырады. Оны саған кеп және ешкім айтпайды, алыста жүріп жүлге-жүлгеңмен сезесің.

Квартирант келінмін

Қайын жұртыма квартирант сияқтымын. Кешкісін келіп дайын тамақты ішіп аламын да, ыдыс-аяқты жуа салып ұйықтай кетемін. Басқа бірдеңе жасауға уақыт қалмайды.

Жатақхана - өз үйім

Елім жатыр Астана сап, Есіл бойын жағалаған. Қазақ саны бастан асад, жатақхана сағалаған.

Сарсаңға салған баспана

Бұған дейін анамыз түтінін түтетіп, әкеміз отынын жағып отырған ыстық ұядан алыстап көрмегендікі болар, «өз үйім – өлең төсегімнің» әнін әуелетіп жүре бергенбіз.

Балалы үй базар екенін «хозяйкамыз» түсінбейді

Тапқан айлығымның жартысынан көбін қожайыныңа ұстатқан кезде «қашан тапқанымызды өзімізге жұмсайды екенбіз?» деп күйінетін кездерім де жоқ емес.

Қымбат картина немесе балақайдың арманы

"Қабырғадағы бұл суреттердің бәрі «хозяйндыкі» ғой. Бізде мұндай суреттер қайдан болсын, өзіміз көрпе-жастығымыз бен ыдыс-аяқтарымызбен таксимен көшіп келгенде".

Нұрбосынның арманы

"Қала жағалап пәтер іздеп кеткеніміздің себебі неде осы? Елдің тамыры ауылда болса, сол тамырды тереңдетіп, көктетіп, көгертудің орнына ортасынан балталағанымыз қалай?"

"Бұл жер біздікі!"

Басқа балалар секілді «аю келді», «қасқыр жейді» дегенге емес, «хозяин келді» десе, қатты қорқатын. Ол уақыт өте әдетке айналып кетті.

Тышқаншылаған тірлік

Отағасымен аман-сәлемім түзу. Сұлу жас келіншегі сызылып тұрады. Бір жолы “имандай шыным, ішіңде жүрсін...” деді де сырын ақтарды.