Շիրակի մարզի Թորոս գյուղի ճամբարում հանգրվանած Կարապետյանները Քաշաթաղի շրջանից են։ Թե դեռ որքան կմնան այստեղ, չգիտեն, իրենց Վուրգավան գյուղն արդեն ադրբեջանական է։
59-ամյա Կարապետ Կարապետյանը 1995-ին է ընտանիքով Արթիկի տարածաշրջանի Մեղրաշեն համայնքից տեղափոխվել Վուրգավան: Ուղիղ 25 տարի անց՝ պատերազմի երկրորդ օրը կանանց ու երեխաներին տեղահանել են գյուղից, մի քանի օրից էլ տղամարդիկ են դուրս եկել: Կարապետյանն ասում է՝ իրենց դուրս գալու հաջորդ օրը ադրբեջանական տանկերն արդեն գյուղ են մտել: Որդին առաջնագծում է եղել, ոտքից վիրավորվել է, տեղափոխվել Հայաստան: Իրենց հետ գրեթե ոչինչ չեն բերել, մտածել են, թե մի քանի օր կտևի պատերազմը, հետ կգնան:
«Ստեղծեցինք 25-26 տարի, ոչ մի բան չենք կարողացել հանենք: Անսպասելի գիշերվա կեսին ռմբակոծությունից փախանք: Էդ ամբողջ խաղողը, նուռը, կառալյոկը ծառերի վրա մնաց: Տղաս վիրավոր էր, ես մեքենա քշել չգիտեմ, տղայիս մեքենան մնաց, անասունները մնացին, ապրուստը, ամեն ինչը, ոչ մի բան չենք կարողացել վերցնենք: Հագի շորով հազիվ գիշերով փախել ենք», - պատմեց Կարապետ Կարապետյանը:
Թորոս գյուղում արցախցի ևս ութ ընտանիք է ժամանակավոր հանգրվանել։ Կարապետ Կարապետյանն ասում է՝ բոլորն էլ ուզում են վերադառնալ Արցախ, բայց չգիտեն՝ ուր. «Եթե գոնե ծածկ լինի գլխիս, կգնամ»:
Կինը՝ Կաքավ Հակոբյանը հիշում է, թե ինչ դժվարությամբ են տարիներ առաջ քարը քարին դրել, տուն ստեղծել, այգի հիմնել։ 6 ամսական թոռնիկին գրկած, արցունքն աչքերին տունն է հիշում. «Մենք, որ գնացել ենք Ղարաբաղ, Վուրգավան գյուղը մենք ենք բնակեցրել, առաջին բնակիչներից մեկն ենք եղել: Մենք մեր գյուղից երեք ընտանիքով գնացել ենք, ոչ մի բան չի եղել, սաղ վառած է եղել, ծառերը կտրած, թալանած, ոչ մի մրգի ծառ չի եղել, մենք ենք զրոյից ստեղծել, հիմա դարձրել ենք հեկտարներով այգիներ, բայց էսօրվա օրը թուրքը եկավ գրավեց»:
Օրերս ադրբեջանական լրատվամիջոցներում իրենց՝ արդեն անվանափոխված գյուղն են տեսել։ Տիկին Կաքավն ասում է՝ անպայման հետ են գնալու, նորից կաշխատեն ու տուն-տեղ կստեղծեն։
«Ստեղծողը կստեղծի, տարբերություն չկա Վուրգավան եմ ապրում, թե կողքի գյուղերը: Թեկուզ Լաչին, թեկուզ Ստեփանակերտ, որտեղ էլ տան կգնամ, կգնամ թուրքի աչքն էլ կհանեմ, որ մենք չենք վախենում: Մենք պիտի պայքարենք մեր հողերի համար, ինչքան ուզում է գրավեն, եթե տեղ տան, հենց հիմա ընտանիքս կհավաքեմ, կգնամ: Պետք լինի զենք էլ կվերցնեմ, ափսոս առողջականս չի ներում», - ասաց Կաքավ Հակոբյանը:
