100 словаў

Каб падбадзёрыць хворых сяброў

У італьянскай Таскане хатнім жывёлам, пасьля папярэдняга ўзгадненьня са шпітальным пэрсаналам, дазволілі наведваць хворых гаспадароў у палаце.

Не настраляліся?

Прашу родных і блізкіх: калі раптам мне захочацца ўзяць у рукі пэтарду, адвядзіце мяне да псыхіятра.

Астрыд Ліндгрэн і недзіцячыя гісторыі

У Швэцыі зьявіліся дакумэнтальны фільм пра Астрыд Ліндгрэн (1907-2002) і біяграфія, якія прадстаўляюць славутую дзіцячую пісьменьніцу ў новым сьвятле.

Ня піў шампанскага? Давай, бяжы!

У Горадні абвешчана: хто ў Новы год ня піў, пабягуць першага па «сьцяжыне здароўя» тры кілямэтры. У здаровым целе здаровы дух!

Уладарніца Кроснаў

Дзедаў дом — сьвет бязьмежнага, магічнага і Боскага! Бабуля, шэптам слоў-чараў продкаў, бярэ маю душу ў палон...

На радзіме сярод нетутэйшых зорак

Позьні вечар. Амаль ноч. Іду ўздоўж Палаты. Праз раку стромкі схіл Верхняга замку.

Пустыя дні

Запозна дарабляць ня зробленае ў бягучым годзе, зарана пачынаць новае, задуманае на наступны.

Даччыно пытаньне

Ня ведаю, як каму, але я б уваскрасіў Францішка Багушэвіча.

Абярог нацыі

Нас ня ведае Сьвет. Зьнікнем — не заўважаць! Што зрабіць? На дэманстрацыю! Але апынесься за кратамі, паб’юць, звольняць. Старыя ногі баляць.

Гаючыя імпульсы

Не заўжды стае сьмеласьці сказаць асабіста... але я так удзячная тым, хто здалёк, з адлегласьці, пасылае мне свае гаючыя імпульсы.

Пра майго Дзеда Мароза

Майго дзядулю ўсе звалі Дзед Мароз, проста прозьвішча ў яго было такое.

Мне ў Заслаўі не хапае Беларусі...

Наша станцыя завецца Беларусь.Тут ёсьць тры храмы, тры рускія школы, тры рэчкі... Што маем яшчэ? Прыроду і памяць пра мінулае.

Варшава магічная

А колькі ж гэта я цяпер важу? Гоп! — ля плота пры сьметніку стаяць фіялетавыя вагі.

Гаўлавы нагавіцы

18 сьнежня ў Чэхіі хадзілі з закасанымі нагавіцамі — адзначалі дзень Вацлава Гаўла.

Шкада лесу, або 100 словаў пра здраду

У замежнай кніжцы са смачным загалоўкам «Забойцы бяз твару» я даходжу да фразы bulorna och skrubbsåren lyste röda, у якой не разумею двух пачатковых назоўнікаў.

«Згубная звычка»

Усе надарылі мне ў сераду столькі кніг, моцных і пякучых, што ўжо тыдзень жыву ў нейкай іншай рэальнасьці.

Зьвязаныя расейскай вяроўкай

I прыстойныя расейцы, і ўся Беларусь прывязаныя да злыдня. Дык лепш пачаць адвязвацца цяпер, чым ніколі.

Хто вінаваты?

Чаму мы так жывем? Чаму маем такую дзяржаву? Чаму маем праблемы з мовай? Чаму адключаюць улетку гарачую ваду? Чаму сьмярдзіць у ліфце?...

Мода — наша ўсё...

Наступнае пакаленьне будзе ведаць, нашто яму мова?

Беларусь — наш Дом, наш Храм

Мы можам пабудаваць наш Дом — Беларусь, абараніць Беларусь — Храм.

Напільнічкам па зубах

Катаваньні — гэта дрэнна. Вельмі дрэнна. Але вось дылема. У нейкай краіне ў нейкім горадзе закладзена выбухоўка вялізнай сілы, якая зруйнуе цэлы мікрараён, будзе дзясятак тысяч ахвяраў.

Маем — ня маем...

У сваёй бальшыні мы, грамадзяне сёньняшняе Беларусі, ня маем сьмеласьці бескампрамісна й зацята адстойваць свае Богам, лёсам і Канстытуцыяй дадзеныя правы.

Перамога слабых

Нобэлеўская прэмiя для Беларусi — як Чарнобыль наадварот.

Літаратура без канца сьвету

Многія беларускія празаікі па-ранейшаму пачынаюць кнігі з апісаньня прыроды, за іх акном усё тыя самыя качкі ў сажалцы, кароўкі ў полі.

Крыху шчасьця ў халодны дзень

Найлепшае, што здарылася за апошнія дні зь іх масай падзей — добрых і дрэнных, лаянкі і камплімэнтаў, і працы, працы, працы...

Мілосьці злосьці

Адзін мой знаёмы жыхар сацыяльных сетак заўважыў, што многія яго пазытыўныя запісы лайкаюць і перапошчваюць, але нэгатыўныя, зьедлівыя, кпіны — утрая больш. Чаму так?

Ня «мы»

Ведаеце, чаму я не магу мысьліць пра «нас» у катэгорыі нацыі?

Пераход

Твой пераход ад адной сцэны, аднаго часу, аднаго жыцьця да іншага адбываецца незаўважна.

Безь сьвятла

У Празе ёсьць кавярня «Ў цемры», дзе ўся абслуга — сьляпая. Ніколі не ўключаюць сьвятла.

Іх дом — шпіталь

Калісьці я зьбіралася паступаць у мэдінстытут, вучылася ў УПК на мэдсястру, праходзіла практыку ў менскім дзіцячым шпіталі. Гэта была другая палова 1980-х.

З бабуляй

Аднойчы бабуля стала страчваць памяць... І гэта было самае страшнае.

Асалода нянавісьці

Любіць — цяжка і нудна, а ненавідзець — чысты кайф.

Настаўленьне

— Заўсёды ёсьць час усё выправіць. Рабі як я. Ніколі не парушай правілы, слухай толькі свой розум...

Асмалоўка

Асмалоўка — гэта атмасфэрны квартал у самым цэнтры Менску, пабудаваны ў 1947-49 гг. палоннымі немцамі, які дагэтуль ня мае статусу гісторыка-культурнай каштоўнасьці.

Фолкнэр сустракае Маркеса

Архіў Габрыэля Гарсіі Маркеса, які памёр сёлета на 88-м годзе жыцьця, пераяжджае ў ЗША.

Жыцьцё з заплюшчанымі вачыма

Палітыка ўнутранай акупацыі і інтэграцыйная палітыка — з аднаго боку «дзеці капітана гранта», з другога"сумленныя" рэнегаты — агулам выдаюць «нацыянальны канфармізм».

забарона

калі я ўзяў яе за руку, яна сказала, што на гэта існуе табу. яе прыватнае табу, як у Палінэзіі.

Любоў і манія

Нядаўна адзін аўтар абазваў другога графаманам. Той, на зьдзіўленьне, не пакрыўдзіўся, а пагадзіўся. Так, кажа, сапраўды. Кожны пісьменьнік — графаман. Праўда, ня кожны графаман — пісьменьнік.

«Прымусовая беларусізацыя»

А цяпер прыйшоў час разьвеяць міт пра «насильственную белорусизацию».

Літаратура як інструкцыя

Найлепшыя пэрспэктывы ў будучыні маюць тэксты-інструкцыі.

Беражы сваю пячонку!

Нехта прапанаваў культурную і файную гульню ў фэйсбуку — запосьціць улюбёны верш, потым даць падобнае заданьне тым, хто гэты верш лайкнуў.

Могілкі талерантнасьці

Адно з самых таямнічых месцаў Прагі — старыя, даўно не дагляданыя Талеранцыйныя могілкі.

Герогліф турмы

Краты — герогліф свабоды наадварот.

Горад, памяць

Калі я прыехала ў Прагу і з ныючай ад ночы ў аўтобусе сьпінай ішла ў бок Старамескай плошчы, я зноў адчула тое, што запомнілася пасьля папярэдніх паездак: я дома, мне добра, камфортна, ня чужа.

Жыць, не зважаючы?

Я часам думаю пра тое, што мы вырашылі жыць, не зважаючы на дзяржаву і ўрад, быццам іх няма, проста белая пляма, і мы можам існаваць у невялікім культурным гета са сваімі гуманістычнымі каштоўнасьцямі і мець на нешта ўплыў.

Польская бойка

Некалькі гадоў запар на эўрапейскіх тэлеканалах у дзень 11 лістапада мільгаюць нязьменныя відэасюжэты з Варшавы: дэманстранты, паліцыя з дубінкамі, вадамёты, камяні, пэтарды, параненыя і затрыманыя. Гэтак палякі адзначаюць Сьвята Незалежнасьці. Эўропа глядзіць зь няўцямнасьцю: за што б’юцца палякі?

Чысты востраў

Кажуць, нібыта існуе адно-адзінюсенькае месца на Зямлі, дзе людзі з цывілізацыйнага гледзішча жывуць у 21-м стагодзьдзі, але не прычыняюць асяродзьдзю ніякай экалягічнай дэградацыі, нібыта ў біблейскія часы Эдэму.

Падзяка за выпіўку

Нячаста здараецца, каб камэнтары на сайце РС пісалі вершам. Нам пашанцавала, ды яшчэ як!

Бібліятэка Будучыні

Маргарэт Этвуд напісала твор, які апублікуюць толькі праз 100 гадоў. Канадзкая пісьменьніца — першая ўдзельніца праекту пад назвай Бібліятэка Будучыні...

Бульбаш