Спадар: “У нас таксама забараняецца паліць у грамадзкіх месцах. Я думаю, што ў нас гэта даўно ўжо існуе. Я сам палю. У прынцыпе я паважаю чужыя меркаваньні. Я стараюся не паліць у грамадзкіх месцах”.
Спадарыня: “Я сама не палю, Я супраць таго, каб палілі ў грамадзкіх месцах, але з другога боку, калі перад кавярняў стаіць натоўп народу й паліць гэта не прыгожа. Думаю, што месцы нейкія трэба рабіць”.
Спадар: “Я не палю. Думаю так, што гэта слушнае рашэньне і мы павінны ісьці такім жа кірункам. Гэта вельмі правільнае рашэньне”.
Спадарыня: “Наагул варта было б гэта зрабіць, але мне здаецца, што гэта немагчыма.
Карэспандэнт: “А як вы да гэтага ставіцеся?”
Спадарыня: “Я стаўлюся да гэтага дужа станоўча”
Карэспандэнт: “А самі, ці паліце?”
Спадарыня: “Не, я сама не палю”
Малады спадар: “Напэўна трэба. Вы ведаеце, паленьне шкодзіць здароўю. Я мяркую, што нельга паліць. Трэба забараняць гэта ўсё”.
Спадар: “Я думаю, што можна. Можна ўсё”.
Карэспандэнт: “А як вы да гэтага ставіцеся?”
Спадар: “Як у войску, ведаеце. Некаторыя паляць стоячы. Вось паставіць сьметніцы, каб каля іх палілі. Альбо палілі ў спэцыяльна адведзеных месцах”.
Спадарыня: “Трэба, але гэта будзе дужа складана”.
Карэспандэнт: “А чаму?”
Спадарыня: “Таму, што моладзь настолькі ўцягнулася. Ім здаецца, што гэта супакойвае нэрвовую сысіэму, лягчэй жыць. У нас у сям’і ніхто ня паліць”.
Спадар: “Наагул, пажадана гэта зрабіць, але ня кожны прыслухаецца. Мне да прыкладу не падабаецца, калі нехта паліць у грамадзкіх месцах”.
Спадарыня: “Пажадана. Трэба, каб меней палілі. А што забаранілі паліць, нармальна наагул. Каб яшчэ забаранілі піць, то яшчэ лепей было б. Людзі пачалі б працаваць”.
Спадар са спадарыняй. “Ня ведаю, напэўна можна. На працы напэўна трэба, каб былі нейкія месцы”
Карэспандэнт: “А ў кавярнях, рэстаранах?”
Спадар: “Было б няблага. Тым, хто ня любіць паліць, ня дужа прыемна, каб самаму дыхаць, каб рэчы пахлі. Такі дыскамфорт адчуваеш”
