“Сталинская молодежь”, 1955 год. В.Міхнюк, інструктар Ляхавіцкага РК ЛКСМБ, піша аб шкодных звычаях:
“Гульня ў карты заразная. Спачатку пачынаюць гуляць ад няма чаго рабіць, ад няўменьня з розумам бавіць вольны час, потым гульня захоплівае моладзь, і здараюцца такія выпадкі, што гуляюць на грошы. Бывае і так, што картачная гульня заканчваецца бойкамі і разанінай… Гэтая нездаровая зьява сярод некаторай часткі нашай моладзі — вельмі шкодная звычка, якая зьяўляецца значнай перашкодай у выхаваньні савецкай моладзі ў духу камуністычнай маралі, робіць перашкоды ў змаганьні за здаровы побыт, за новага чалавека”.
“Культура”, 1995 год Вітаўт Кіпель, удзельнік ІІ Міжнароднага кангрэсу беларусістаў у Менску:
“Мы бачым, што ў некаторых універсітэтах ёсць людзі, не беларусы, якія з дапамогай прафесараў самі вывучаюць беларускую мову. Вынікі апошняга рэферэндуму на Беларусі, бясспрэчна, будуць пэўным тормазам у прадаўжэнні таго тэмпу, з якім пачынала вывучацца беларуская мова на Захадзе. Падняць яе наноў будзе нялёгка… Калі беларусам усё роўна, то што можа зрабіць амерыканец, калі народ праз рэферэндум кажа: “Усё роўна, якая будзе мова”… Мы, хто аддаў беларускай справе значную частку жыцця, можам сказаць: народ памыляецца”.
“Гульня ў карты заразная. Спачатку пачынаюць гуляць ад няма чаго рабіць, ад няўменьня з розумам бавіць вольны час, потым гульня захоплівае моладзь, і здараюцца такія выпадкі, што гуляюць на грошы. Бывае і так, што картачная гульня заканчваецца бойкамі і разанінай… Гэтая нездаровая зьява сярод некаторай часткі нашай моладзі — вельмі шкодная звычка, якая зьяўляецца значнай перашкодай у выхаваньні савецкай моладзі ў духу камуністычнай маралі, робіць перашкоды ў змаганьні за здаровы побыт, за новага чалавека”.
“Культура”, 1995 год Вітаўт Кіпель, удзельнік ІІ Міжнароднага кангрэсу беларусістаў у Менску:
“Мы бачым, што ў некаторых універсітэтах ёсць людзі, не беларусы, якія з дапамогай прафесараў самі вывучаюць беларускую мову. Вынікі апошняга рэферэндуму на Беларусі, бясспрэчна, будуць пэўным тормазам у прадаўжэнні таго тэмпу, з якім пачынала вывучацца беларуская мова на Захадзе. Падняць яе наноў будзе нялёгка… Калі беларусам усё роўна, то што можа зрабіць амерыканец, калі народ праз рэферэндум кажа: “Усё роўна, якая будзе мова”… Мы, хто аддаў беларускай справе значную частку жыцця, можам сказаць: народ памыляецца”.
