Паводле дадзеных Эканамічнага ўпраўленьня Міністэрства спорту і турызму, у Менску працуе блізу паўтары сотні заляў гульнявых аўтаматаў. Сотні “аднарукіх бандытаў” (яшчэ і так агулам называюць гэтыя прыстасаваньні) зарэгістраваныя ў абласных і раённых цэнтрах.
Ля аўтаматаў сядзяць па некалькі сутак
Супрацоўнікі клюбаў, дзе ёсьць прылады гульнявога бізнэсу, не хаваюць: гульня зацягвае, людзі, якія ня могуць супрацьстаяць спакусе, дэградуюць.
Захар Гаркун два гады выдаваў фішкі ў адной зь менскіх заляў і кажа, што больш вяртацца ў гэты бізнэс намеру ня мае:
“Я такіх тыпажоў наглядзеўся, што жах. Яны ж амаль усе кругласуткавыя, гэтыя залі. Бачыў пару чалавек, якія па трое сутак там літаральна жылі. Прываліўся на канапцы, падрамаў уначы гадзінкі 4-5, і зноў за гульню. То бок, настолькі выпампоўваюць энэргію жыцьцёвую! І гэта зусім не азначае, што ля аўтаматаў людзі меней “прасаджваюць”, чым у казіно, гэта памылковае меркаваньне. Нібыта па дробязях, але прасаджваюць капітальна. Бо сядзяць суткамі.
Прычым людзі вельмі розныя – часам пад звычайнай вопраткай хаваецца досыць заможны чалавек. І грошы пакідаюцца шалёныя, бо існуе так званая сыстэма бонусаў. Ім каву, гарбату наліваюць, чарачкі падаюць. Пастаянным гульцам даюць у доўг. Бачачы, наколькі ён прырос да гэтай установы, ведаючы, што ён па-любому праз тыдзень-два, але прыйдзе, даюць нават фішкі ў доўг. Паступова і незаўважна гэта выцясьняе зь яго жыцьця сям’ю. І нават проста пасядзець выпіць зь сябрамі яго ўжо не цягне. Бо гэта звычайная залежнасьць”.
Мой суразмоўца лічыць, што “залежных” неўзабаве можа паболець. Да 2009 году ў Расеі павінна адбыцца рэформа гульнявога бізнэсу: казіно і залі аўтаматаў павінны пераехаць з мэгаполісаў у маланаселеныя раёны, дзе, як выказаўся намесьнік старшыні Дзяржаўнай думы Расеі Ўладзімер Жырыноўскі, кожны, хто прайграў, можа выйсьці ў бяскрайні стэп і там спакойна застрэліцца.
Дзеці прайграюць бацькоўскія грошы
Беларусь і Ўкраіну шмат хто з уладальнікаў бізнэсу разглядаюць як альтэрнатыву для расейскіх казыно. Не выключае хуткі перадзел гульнявога рынку і намесьніца кіраўніка адміністрацыі Савецкага раёна Менска Людміла Шыпай. Як дэпутатка гарсавету яна курыруе спорт, турызм і гульнявы бізнэс у прыватнасьці. І ў часе нядаўняй сэсіі менавіта яна прапанавала распрацаваць нарматыўную базу, якая вызначала б парадак разьмяшчэньня гульнявых установаў.
Людміла Шыпай кажа, што мясцовыя органы ўлады зазвычай даведваюцца пра адкрыцьцё клюбу толькі тады, калі ён ужо пачаў працаваць – прычым, часта ў жылых дамах. Адміністрацыі раёнаў ня могуць паўплываць на зьяўленьне гульнявых аўтаматаў на падкантрольнай ім тэрыторыі: арэнда памяшканьняў, што ў прыватнай уласнасьці, зь імі не ўзгадняецца, а выдача ліцэнзій на гэты від дзейнасьці – справа Міністэрства спорту і турызму:
“Праблема ёсьць, і вельмі сур’ёзная. Зьвяртаюцца бацькі няпоўнагадовых дзяцей, якія проста прагульваюць школу. Натуральна, што ім больш цікавыя гэтыя аўтаматы. Хто бяз грошай побач сядзіць, назірае, хто з грашыма. Гэта зацягвае, канешне. Прыйшоў адзін тата да кіраўніка адміністрацыі, ледзьве не з кулакамі: яго дачка прайграла 400 тысяч рублёў. Хтосьці яе запрасіў, прыцягнуў у клюб – і вось вынік. Чаму, маўляў, не прымаеце меры.
А што мы сёньня можам зрабіць, калі мы гэтую ўстанову не адкрывалі? Яны наўпрост узгадняюць зь міліцыяй кругласуткавы рэжым. Але мусяць і ў нас рэжым працы ўзгадняць, у адміністрацыі. А гэтага ня робяць. Таму я зьвярнула ўвагу гарадзкіх службаў: раён падчас адкрыцьця гульнявой установы таксама павінен прымаць у гэтым удзел. І я, як куратар гэтай сфэры, проста хацела б ведаць, што адкрываецца ў раёне. Бо зь мяне потым запытваюць”.
Сябры ў адным няшчасьці
Псыхоляг Настасься Малашкевіч кажа, што прызвычайваньне да аўтаматаў як для дарослых, так і для падлеткаў ёсьць перадусім вынікам складаных адносінаў на працы ці дома. Пачуцьцё безвыходнасьці кожны кампэнсуе па-рознаму – хтосьці праз запоі, а нехта праз жаданьне абгуляць лёс. Бо ў выпадку нават невялікага выйгрышу падвышаецца ўласная самаацэнка. І ўжо на гэтым тле часта ўтвараецца калектыў “аднадумцаў”, завязваецца сяброўства аднолькавых у сваіх няшчасьцях:
“Калі пачуцьцё адзіноты і неразуменьня знаходзяць сваё выйсьце праз вось гэтыя аўтаматы, узьнікае другасны фактар – гэта пачуцьцё азарту, якое зацягвае. А ўрэшце прыводзіць да матэрыяльных затратаў, якія, у сваю чаргу, трэба дзесьці шукаць, знаходзіць, кампэнсаваць. Што ў бальшыні выпадкаў ёсьць вялікай праблемай, бо невядома, дзе гэтыя грошы ўзяць. Таму даводзіцца альбо ў бацькоў прасіць (калі гаворка тычыцца падлеткаў), якія лягічна абураюцца: маўляў, колькі ж можна! І ўзьнікае сямейная праблема. Ці гэта ўжо злачынная дзейнасьць. Тады такое пытаньне трэба ставіць надзвычай востра, выносіць гэта як праблему”.
Ці стане Беларусь пятай зонай расейскага гульнявога бізнэсу?, 6.07.2007
Ля аўтаматаў сядзяць па некалькі сутак
Супрацоўнікі клюбаў, дзе ёсьць прылады гульнявога бізнэсу, не хаваюць: гульня зацягвае, людзі, якія ня могуць супрацьстаяць спакусе, дэградуюць.
Захар Гаркун два гады выдаваў фішкі ў адной зь менскіх заляў і кажа, што больш вяртацца ў гэты бізнэс намеру ня мае:
“Я такіх тыпажоў наглядзеўся, што жах. Яны ж амаль усе кругласуткавыя, гэтыя залі. Бачыў пару чалавек, якія па трое сутак там літаральна жылі. Прываліўся на канапцы, падрамаў уначы гадзінкі 4-5, і зноў за гульню. То бок, настолькі выпампоўваюць энэргію жыцьцёвую! І гэта зусім не азначае, што ля аўтаматаў людзі меней “прасаджваюць”, чым у казіно, гэта памылковае меркаваньне. Нібыта па дробязях, але прасаджваюць капітальна. Бо сядзяць суткамі.
Прычым людзі вельмі розныя – часам пад звычайнай вопраткай хаваецца досыць заможны чалавек. І грошы пакідаюцца шалёныя, бо існуе так званая сыстэма бонусаў. Ім каву, гарбату наліваюць, чарачкі падаюць. Пастаянным гульцам даюць у доўг. Бачачы, наколькі ён прырос да гэтай установы, ведаючы, што ён па-любому праз тыдзень-два, але прыйдзе, даюць нават фішкі ў доўг. Паступова і незаўважна гэта выцясьняе зь яго жыцьця сям’ю. І нават проста пасядзець выпіць зь сябрамі яго ўжо не цягне. Бо гэта звычайная залежнасьць”.
Мой суразмоўца лічыць, што “залежных” неўзабаве можа паболець. Да 2009 году ў Расеі павінна адбыцца рэформа гульнявога бізнэсу: казіно і залі аўтаматаў павінны пераехаць з мэгаполісаў у маланаселеныя раёны, дзе, як выказаўся намесьнік старшыні Дзяржаўнай думы Расеі Ўладзімер Жырыноўскі, кожны, хто прайграў, можа выйсьці ў бяскрайні стэп і там спакойна застрэліцца.
Дзеці прайграюць бацькоўскія грошы
Беларусь і Ўкраіну шмат хто з уладальнікаў бізнэсу разглядаюць як альтэрнатыву для расейскіх казыно. Не выключае хуткі перадзел гульнявога рынку і намесьніца кіраўніка адміністрацыі Савецкага раёна Менска Людміла Шыпай. Як дэпутатка гарсавету яна курыруе спорт, турызм і гульнявы бізнэс у прыватнасьці. І ў часе нядаўняй сэсіі менавіта яна прапанавала распрацаваць нарматыўную базу, якая вызначала б парадак разьмяшчэньня гульнявых установаў.
Людміла Шыпай кажа, што мясцовыя органы ўлады зазвычай даведваюцца пра адкрыцьцё клюбу толькі тады, калі ён ужо пачаў працаваць – прычым, часта ў жылых дамах. Адміністрацыі раёнаў ня могуць паўплываць на зьяўленьне гульнявых аўтаматаў на падкантрольнай ім тэрыторыі: арэнда памяшканьняў, што ў прыватнай уласнасьці, зь імі не ўзгадняецца, а выдача ліцэнзій на гэты від дзейнасьці – справа Міністэрства спорту і турызму:
“Праблема ёсьць, і вельмі сур’ёзная. Зьвяртаюцца бацькі няпоўнагадовых дзяцей, якія проста прагульваюць школу. Натуральна, што ім больш цікавыя гэтыя аўтаматы. Хто бяз грошай побач сядзіць, назірае, хто з грашыма. Гэта зацягвае, канешне. Прыйшоў адзін тата да кіраўніка адміністрацыі, ледзьве не з кулакамі: яго дачка прайграла 400 тысяч рублёў. Хтосьці яе запрасіў, прыцягнуў у клюб – і вось вынік. Чаму, маўляў, не прымаеце меры.
А што мы сёньня можам зрабіць, калі мы гэтую ўстанову не адкрывалі? Яны наўпрост узгадняюць зь міліцыяй кругласуткавы рэжым. Але мусяць і ў нас рэжым працы ўзгадняць, у адміністрацыі. А гэтага ня робяць. Таму я зьвярнула ўвагу гарадзкіх службаў: раён падчас адкрыцьця гульнявой установы таксама павінен прымаць у гэтым удзел. І я, як куратар гэтай сфэры, проста хацела б ведаць, што адкрываецца ў раёне. Бо зь мяне потым запытваюць”.
Сябры ў адным няшчасьці
Псыхоляг Настасься Малашкевіч кажа, што прызвычайваньне да аўтаматаў як для дарослых, так і для падлеткаў ёсьць перадусім вынікам складаных адносінаў на працы ці дома. Пачуцьцё безвыходнасьці кожны кампэнсуе па-рознаму – хтосьці праз запоі, а нехта праз жаданьне абгуляць лёс. Бо ў выпадку нават невялікага выйгрышу падвышаецца ўласная самаацэнка. І ўжо на гэтым тле часта ўтвараецца калектыў “аднадумцаў”, завязваецца сяброўства аднолькавых у сваіх няшчасьцях:
“Калі пачуцьцё адзіноты і неразуменьня знаходзяць сваё выйсьце праз вось гэтыя аўтаматы, узьнікае другасны фактар – гэта пачуцьцё азарту, якое зацягвае. А ўрэшце прыводзіць да матэрыяльных затратаў, якія, у сваю чаргу, трэба дзесьці шукаць, знаходзіць, кампэнсаваць. Што ў бальшыні выпадкаў ёсьць вялікай праблемай, бо невядома, дзе гэтыя грошы ўзяць. Таму даводзіцца альбо ў бацькоў прасіць (калі гаворка тычыцца падлеткаў), якія лягічна абураюцца: маўляў, колькі ж можна! І ўзьнікае сямейная праблема. Ці гэта ўжо злачынная дзейнасьць. Тады такое пытаньне трэба ставіць надзвычай востра, выносіць гэта як праблему”.
Ці стане Беларусь пятай зонай расейскага гульнявога бізнэсу?, 6.07.2007
