Іранскі ракетны ўдар па авіябазе Аль-Удэйд у Катары быў вельмі сымбалічным актам, старанна вывераным, каб паслаць сыгнал рашучасьці, пазьбегнуўшы пры гэтым больш маштабнага і разбуральнага канфлікту, піша аналітык Радыё Свабода Кіян Шарыфі.
Іран наўпрост заявіў, што колькасьць ракет, запушчаных позна ўвечары 23 чэрвеня, адпавядала колькасьці бомбаў, скінутых Злучанымі Штатамі на іранскія ядзерныя аб’екты, што сьведчыць аб намеры Ірану нанесьці прапарцыйны адказ, а не бескантрольна абвастраць сытуацыю.
Гэтая сымэтрыя ў дзеяньнях падкрэсьлівае жаданьне Ірану прадэманстраваць, што ён не пакіне напады на сваю тэрыторыю без адказу, але таксама і тое, што ён не імкнецца да поўнамаштабнай вайны.
Чаму Іран нацэліўся на авіябазу Аль-Удэйд?
Авіябаза Аль-Удэйд зьяўляецца найбуйнейшай вайсковай базай ЗША на Блізкім Усходзе і перадавым штабам Цэнтральнага камандаваньня ЗША (CENTCOM), якое кантралюе ваенныя апэрацыі ЗША ў рэгіёне. Спадарожнікавыя здымкі ад 20 чэрвеня паказалі, што ЗША вывелі з базы каля 40 вайсковых самалётаў розных тыпаў.
Ключавым аспэктам сымбалічнага характару ўдару была відавочная спроба мінімізаваць ахвяры і спадарожную шкоду. Мэтай атакі быў Аль-Удэйд, але Іран падкрэсьліў, што абраў базу па-за межамі населеных пунктаў, і, паводле афіцыйных асоб Катара, у выніку ўдару ніхто не пацярпеў.
Такая стрыманасьць указвае на тое, што мэтай Ірану было ня выклікаць масавыя ахвяры, а зрабіць палітычную і ваенную заяву. Даўшы папярэдняе папярэджаньне і старанна выбраўшы мэты, Іран дазволіў ЗША і іх саюзьнікам прыняць меры засьцярогі, тым самым яшчэ больш зьнізіўшы рызыку ненаўмыснай эскаляцыі.
Іран падае сыгнал аб сваёй гатоўнасьці да дээскаляцыі
Гэты падыход адлюстроўвае адказ на забойства ЗША Касема Сулеймані, кіраўніка сіл «Кудс», якога шырока называлі другім па ўплывовасьці чалавекам у Іране. Іран адказаў запускам ракет па ірацкай авіябазе, дзе разьмяшчаліся амэрыканскія войскі, у студзені 2020 году, чаму таксама папярэднічалі папярэджаньні, і ахвяр не было.
У абодвух выпадках Іран імкнуўся задаволіць унутраныя патрабаваньні адплаты, адначасова даючы зразумець міжнароднай супольнасьці, асабліва рэгіянальным суб’ектам і сусьветным дзяржавам, што ён адкрыты для дээскаляцыі.
Гэтая тактыка дае ўсім бакам патэнцыйны выхад з далейшага канфлікту, дазваляючы лідэрам сьцьвярджаць, што яны дзейнічалі рашуча, не пераходзячы парогаў, якія зрабілі б дыпляматычныя рашэньні немагчымымі.
Форум