Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Іхнія сустрэчы не падобныя да сустрэч кіраўнікоў дзяржаў — гэта хутчэй сустрэчы цара і яго баярына, — аналітык Вадзім Мажэйка


Сустрэча ў Сочы, 15 верасьня 2023 году.
Сустрэча ў Сочы, 15 верасьня 2023 году.

Каардынатар экспэртнай сеткі «Наша меркаваньне», палітычны аналітык Вадзім Мажэйка камэнтуе вынікі апошняй сустрэчы Пуціна і Лукашэнкі, заяўляе, што гісторыя вагнэраўцаў у Беларусі заканчваецца і адказвае на пытаньне, чаму Менск пачаў прымірэнчую рыторыку на адрас Польшчы.

Сьцісла:

  • Нейкіх істотных юрыдычных прасоўваньняў у «інтэграцыі» на сёньня няма.
  • Сяброўства з Паўночнай Карэяй — у іміджавым пляне цяжка ўявіць, што можа быць горш.
  • Выглядае, што сваю ролю ў крызісе вакол бунту Прыгожына Лукашэнка ўвесь час значна перабольшваў.
  • У цэлым гісторыя вагнэраўцаў у Беларусі заканчваецца.

— Стала ўжо пэўнай традыцыяй, калі, абмяркоўваючы вынікі чарговай сустрэчы Лукашэнкі і Пуціна, аглядальнікі задаюцца пытаньнем — навошта яны так часта сустракаюцца?

— Гэта цалкам натуральна, што яны сустракаюцца вельмі часта — проста таму, што ўзровень супрацоўніцтва паміж Беларусьсю і Расеяй даволі шчыльны, і ў іх хапае пытаньняў, якія патрэбна вырашаць. Як на працоўных нарадах — заўсёды ёсьць што абмеркаваць. Але трэба заўважыць, што гэта даўно ўжо не падобна на сустрэчы кіраўнікоў незалежных дзяржаваў — гэта хутчэй сустрэчы цара і падначаленага яму баярына. Нейкі фэадальны прысмак тут, безумоўна, прысутнічае.

— Што-небудзь канкрэтнае можна адзначыць у выніках гэтай апошняй сустрэчы?

— Можна заўважыць такую заканамернасьць, што калі на падобных сустрэчах і прымаюцца нейкія сур’ёзныя рашэньні (як, напрыклад, разьмяшчэньне ядзернай зброі), то пра іх ніколі не паведамляюць адразу. Пра нейкія сапраўды важныя рашэньні мы даведваемся толькі пазьней.

І зараз тое, што было агучана ў публічнай прасторы, выглядала ня надта арыгінальна. Усе гэтыя словы, што Лукашэнка жадае больш эканамічнай супрацы па самых розных кірунках — гэта ня новае, ён заўсёды хоча як мага больш эканамічнай супрацы.

Вадзім Мажэйка
Вадзім Мажэйка

Зноў мусолілася тэма, колькі працэнтаў ад «саюзнай» інтэграцыі ўжо ажыцьцявілася. Лукашэнка сказаў, што 80 працэнтаў ужо выканана — але раней мы ад яго чулі і пра 90, і пра 95 працэнтаў. То бок гэтыя лічбы ня вартыя сур’ёзнай увагі, бо не зразумела, як і хто тут вымярае. Можна ж ажыцьцявіць 80 працэнтаў чагосьці не істотнага, і не ўзгадніць 20 працэнтаў чагосьці самага важнага. Мне падаецца, гэта сьведчыць пра тое, што нейкіх істотных юрыдычных прасоўваньняў у «інтэграцыі» на сёньня няма.

— Калі нешта і было новае і арыгінальнае, то гэта развагі Лукашэнкі пра жаданьне супрацоўнічаць з Паўночнай Карэяй, «падумаць аб супрацоўніцтве на траіх», як ён выказаўся. Што гэта кажа пра сёньняшні стан Беларусі ў міжнародных адносінах, яе імідж у сьвеце?

— Сяброўства з Паўночнай Карэяй — цяжка ўявіць, што можа быць горай у іміджавым пляне. Але Лукашэнка хапаецца за любую магчымасьць. Бо насамрэч беларуска-паўночнакарэйскія адносіны ніколі не былі істотнымі, узаемны гандаль мінімальны. КНДР, мякка кажучы, не багатая краіна, грошай там не атрымаеш. Дарэчы, і афіцыйны таваразварот паміж Расеяй і КНДР амаль нулявы.

Так што «сябраваць на траіх» азначае хіба наступнае. Калі Паўночная Карэя будзе пастаўляць у Расею свае снарады для расейскага войска, і ў адказ Расея можа проста заплаціць, а можа разьлічыцца нейкай паслугай, нешта пабудаваць, напрыклад. І Лукашэнка, магчыма, спадзяецца сюды ўлезьці, каб гэтая «паслуга» было зроблена з удзелам Беларусі.

— Ці можна сказаць, што цяпер ужо пастаўлена пэўная кропка ў тэме прысутнасьці вагнэраўцаў у Беларусі? І як вы ставіцеся да тых размоваў, што Пуцін мог раззлавацца на Лукашэнку за ягоную празьмерна сьмелую інтэрпрэтацыю падзеяў вакол бунту Прыгожына?

— Лукашэнка заўсёды перабольшвае сваю ролю ў міжнароднай палітыцы. У кнізе Валера Карбалевіча ёсьць цэлы разьдзел пра тое, як нейкія выпадковыя сустрэчы «на палях» розных міжнародных канфэрэнцыяў Лукашэнка ператвараў у вялікія і важныя перамовы. Тут тое самае, выглядае, што сваю ролю ў крызісе вакол бунту Прыгожына Лукашэнка ўвесь час значна перабольшваў.

На самой справе ён сапраўды быў ня больш чым часовай пляцоўкай, уся гэтая рыторыка пра «прагулкі» вагнэраўцаў у Польшчу ніяк не ўвасобілася ў хоць нейкія дзеяньні. Так што зьмяншэньне колькасьці вагнэраўцаў у Беларусі ідзе сваёй чарадою. Нейкая невялікая іхняя колькасьць можа ўвайсьці ў склад беларускіх сілавых структураў — але ў цэлым выглядае, што гэтая гісторыя заканчваецца. І хутчэй, проста пад уплывам сьмерці Прыгожына, а ня ў выніку нейкіх перамоваў Лукашэнкі з Пуціным.

— А як варта ацаніць тыя адносна прымірэнчыя выказваньні, якія Лукашэнка і іншыя прадстаўнікі ўлады рабілі апошнія тыдні на адрас заходніх суседзяў Беларусі?

— Апошнія месяцы і Менск, і Вільня з Варшавай зрабілі пэўную дээскаляцыю, прынамсі, у публічных заявах. Мне падавалася, што Лукашэнка, можа, і ня супраць зачыненьня мяжы, бо, магчыма, ён спадзяваўся, што ў такім выпадку Пэкін больш націсьне на Вільню і Варшаву, а не на Менск.

Але ў выніку мы бачым, што абодва бакі спыніліся на пагрозах, а да канкрэтных дзеяньняў не дайшло. На інцыдэнт з беларускімі верталётамі палякі адказалі сымэтрычна, і беларускае Міністэрства абароны ня стала разьдзімаць канфлікт. Сышліся на тым, што лік «1-1» і на гэтым скончым.

Чаму адбылася гэтая дээскаляцыя? Магчыма, абодвум бакам больш камфортна толькі пагражаць, але не рабіць рэальных небясьпечных дзеяньняў, такіх, як закрыцьцё мяжы, якія могуць прывесьці да канкрэтных эканамічных і лягістычных страт.

  • 16x9 Image

    Віталь Цыганкоў

    Віталь Цыганкоў скончыў факультэт журналістыкі БДУ. Адзін з двух заснавальнікаў першага недзяржаўнага агенцтва навінаў БелаПАН. Працаваў ў газэтах «Звязда», быў карэспандэнтам у Беларусі расейскай «Независимой газеты», Associated Рress, аглядальнікам у газэце «Свабода». На беларускай Свабодзе ад 1994 году. Карэспандэнт расейскай Свабоды ў Беларусі.
     

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG