Хоць казаць трэба, па-мойму, пра тое, што прыйдзе на месца амэрыканскіх сталовак (а прыйдуць расейцы з сваім капіталам і сваёй экалягічнасьцю). Пра тое, што гэта — той выпадак, калі харчавацца ў McDonaldʼs зусім не абавязкова, бо яго прысутнасьць у нашай краіне важная ня столькі фастфудам, колькі сымболікай свабоднага сьвету.
Увогуле, задуманы быў McDonaldʼs для зручнасьці і ўнівэрсалізму. Вось прыяжджаеш ты ў новую краіну, есьці хочацца, а ўсё вакол незразумелае і назвай, і асартымэнтам, і коштамі. Ага, а вось McDonaldʼs: усё тое самае, што і дома.
Насамрэч закрыцьцё McDonaldʼsа зусім не пра ежу і нават не пра McDonaldʼs. Гэта пра нас, беларусаў. Пра яшчэ адну цаглінку той жалезнай сьцяны, якая аддзяляе нас ад сьвету, і якую добра памятаюць тыя, хто жыў у СССР, дзе ніякіх McDonaldʼsаў не было. Зрэшты, і магчымасьці выехаць за мяжу не было.
Было, між іншым, захапленьне Амэрыкай, якую і сымбалізуе McDonaldʼs.
Нядаўна згадвалі зь сябрамі, якія кніжкі мы чыталі у школьныя часы. А тады чыталі рэальна і шмат.
Чыталася ўсё, што хадзіла ў сяброўскім коле ці можна было ўзяць у бібліятэцы ці набыць. Я пачаў пералічваць. Кніжкі пра амэрыканскіх бізонаў і індзейцаў. Помню нават такую кніжку пра гісторыі амэрыканцаў, якія ўчынялі сэрыйныя забойствы. Называлася яна «Рожден, чтобы задать перцу» — такая была наколка ў аднаго пэрсанажа. Чытаўся Марк Твэн (і ня толькі ягоныя Том і Гекльбэры), чытаўся О’Генры. Недзе ў вёсцы на вакацыях праглыналіся тоўстыя тамы Драйзэра, чытаўся Джэк Лёндан... Я раптам спыніў пералік, бо бачу, што спрэс амэрыканцы, хоць чыталіся, натуральна, ня толькі яны. Але гэтак Амэрыка ўваходзіла ў сьвядомасьць майго пакаленьня як краіна мары, ня толькі жуйкай і джынсамі, а бадай усім ладам жыцьця і мысьленьня, якія хацелася пераймаць.
Ня тое каб мы марылі жыць у Амэрыцы, але сама яна адгукалася ў сэрцы. Прыблізна гэтаксама, як два гады таму з кожным прыездам адгукалася ў сэрцы кіеўскае паветра...
І мы пераймалі. Як пілюлі ўнутранай свабоды. Гэта 1970-я гады. Расейскае было ў тэлевізары, яно было абавязковае, калі не прымусовае, яно ня вабіла. Амэрыканскае было як бы афіцыйна непажаданае, паўзабароненае, калі не забароненае ўвогуле. Расейскае выкрывала амэрыканскае, змагалася зь ім. Амэрыканскае было самадастатковае. І, яшчэ нічога не разумеючы ў гісторыі і палітыцы, мы зь сябрамі сэрцам былі за амэрыканскае — свабоднае, шматколернае, прыгодніцкае. Яно ня хлусіла, і мы давяралі яму найбольш.
Мы, вядома ж, будавалі камунізм, а Амэрыка загнівала, хоць па факту, з гледзішча хоць бы і камфорту чалавечага жыцьця, мы разумелі, што яна — лідэр чалавечай цывілізацыі, а мы... Быў такі анэкдот тагачасны, голасам Брэжнева:
«Дарагія таварышы, імпэрыялісты усіх краін стаяць на краі эканамічнай прорвы... і глядзяць, што мы там робім».
Сёньня ўсю чалавечую цывілізацыю прапаганда грэбліва называе «калектыўным Захадам». (Скарочана «калзах» — паводле Фройда люстэркава адбівае наш «калхоз».) І вось гэты «калектыўны Захад» зь нейкага перапуду нам вораг і зьбіраецца на нас напасьці. Але па факту мы бачым, што гэта мы, калектыўная супрацьлегласьць цывілізацыі, то бок — калектыўнае барбарства, нападаем то на свабодную Ўкраіну, то на амэрыканскі McDonaldʼs.
Думкі, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
