Што можа зьвязваць Гараўскага і Паўлічэнку. Некалькі фактаў

18 сьнежань 2019, 12:36

МА

Свабода паглядзела, што зьвязвае паміж сабой людзей, якіх былы спэцназавец Юры Гараўскі абвінавачвае ў забойствах Ганчара, Захаранкі і Красоўскага.

41-гадовы Юры Гараўскі, які назваў сябе байцом беларускага «эскадрону сьмерці» і расказаў пра свой удзел у выкраданьні і забойстве праціўнікаў Аляксандра Лукашэнкі 20 гадоў таму, апісаў месца імавернага забойства былога віцэ-сьпікера Вярхоўнага Савету Віктара Ганчара і ягонага сябра бізнэсоўца Анатоля Красоўскага.

Ці ведае Паўлічэнка Гараўскага

У матэрыяле «Нямецкай хвалі» Гараўскі называе сваіх саслужыўцаў, якія таксама ўдзельнічалі, па ягоных словах, у гэтым злачынстве. Арганізатарам і каардынатарам Гараўскі называе палкоўніка Дзьмітрыя Паўлючэнку, маўляў, прамыя вусныя каманды паступалі ад яго. Паўлючэнка ягоныя словы абверг, назваўшы іх «трызьненьнем».

Сьпярша ён сказаў Tut.by, што «прыгадаў Юрыя Гараўскага». А пасьля, ужо «Нашай ніве», што «ня ведае яго». Пазьней ён наогул сказаў, што «першапачаткова пераблытаў Гараўскага зь іншым байцом» і зноў сказаў, што «ня ведае яго, а ніхто з саслужыўцаў яго не пазнаў на відэа».

Глядзім, ці гэта так.

Юры Гараўскі — галоўная фігура матэрыялу «Нямецкай хвалі» — мае акаўнт у сацыяльнай сетцы «Аднаклясьнікі». Прозьвішча там не пазначанае, але чалавек зь відэа «Нямецкай хвалі» і той, што на фатаздымках — 100% адзін і той жа чалавек.

У сябрах у яго ёсьць некаторыя пералічаныя ім жа ў матэрыяле людзі. Напрыклад, Юры Будзько, Сяргей Шкіндэраў і нават сын Дзьмітрыя Паўлічэнкі Арцём Паўлічэнка.

Таксама на сайце газэты «СБ. Беларусь сегодня» знайшоўся здымак са сьвяткаваньня 20-годзьдзя ўтварэньня абʼяднаньня вэтэранаў «Гонар». За трыбунай стаіць Дзьмітры Паўлічэнка, а ў другім шэрагу — Юры Гараўскі. У руках ён трымае кавеньку — гэта наступства аўтамабільнай аварыі. У Гараўскага на фота з 20-годзьдзя такі ж джэмпэр, як на фота ў адным з акаўнтаў у ягоных сацыяльных сетках.

Матэрыял выйшаў 8 лістапада 2017 году.

Што казаў пра зьніклых былы сьледчы КДБ

У жніўні 2001 году, за два тыдні перад прэзыдэнцкімі выбарамі, супрацоўнік КДБ Беларусі капітан Генадзь Угляніца і актывіст арганізацыі «Край» Андрэй Жарнасек распаўсюдзілі відэакасэту з абвінавачаньнямі ў адрас уладаў Беларусі ў зьнішчэньні вядомых апазыцыянэраў. Яны сьцьвярджалі, што ведаюць месца забойства і пахаваньня Віктара Ганчара і Анатоля Красоўскага, якія прапалі ў 1999 годзе. Угляніца і Жарнасек былі абвешчаны ў вышук КДБ, але здолелі пакінуць краіну і атрымалі палітычнак прыстанішча ў Нарвэгіі.

Імёны ўдзельнікаў выкраданьня і зьнішчэньня палітыкаў, якія называюць былы спэцназавец Гараўскі і Ўгляніца з Жарнасекам, супадаюць. Яны казалі пра Дзьмітрыя Паўлічэнку, Юрыя Будзько, Уладзіміра Наватарскага. Гэтыя ж імёны фігуруюць у заяве Гараўскага.

Супадае і месца, дзе імаверна закапалі целы забітых — вайсковая частка пад Бегамляй. Былыя сьледчыя КДБ таксама казалі і аб прыкапаным аўтамабілі, і пра яміну, у якой пахавалі забітых Ганчара і Красоўскага.

Хто такі Гараўскі і як яго знайшла «Нямецкая хваля»

Адным з тых, хто ўдзельнічаў у вытворчасьці фільма, быў журналіст расейскай службы DW Уладзімір Дорахаў. У інтэрвію Свабодзе ён расказаў, што Юры Гараўскі сам зьвярнуўся на карпаратыўную пошту рэдакцыі ў верасьні.

Таксама ўсю інфармацыю ён раней паведаміў, калі падаваў хадайніцтва аб палітычным прыстанішчы ў адной з краін ЭЗ. Таксама Ўладзімір Дорахаў перадаў словы Юрыя Гараўскага, пра якога Паўлічэнка ў адным зь першых інтэрвію сказаў, што той на момант зьнікненьня палітыкаў сядзеў у турме.

Агароджа былой базы СОБР непадалёк ад Бегамлі. Гараўскі сьцьвярджае, што там забілі Віктара Ганчара і Анатоля Красоўскага.

ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА:

Гараўскі адказаў Паўлічэнку, — удзельнік падрыхтоўкі фільму пра забойствы апанэнтаў Лукашэнкі

Юры Гараўскі перадаў праз Дорахава: «Сапраўды, была справа, але яна адбылася пасьля забойстваў Захаранкі, Ганчара і Красоўскага. Паўлічэнка дапамагаў вырашаць фінансавыя пытаньні, „выбіваць“ грошы. Паводле Гараўскага, Паўлічэнка выклікаў яго і яшчэ аднаго СОБРаўца і сказаў: некаму далі крэдыт, і гэты крэдыт не вяртаецца, едзьце. І яны паехалі.

А тыя бізнэсоўцы, якія не вярталі крэдыт, таксама мелі добры „дах“. І яны зьвярнуліся ў праваахоўныя органы. І сапраўды была пачатая крымінальная справа па факце вымаганьня, і сапраўды праводзіліся працэсуальныя дзеяньні».

Юры Гараўскі дадаў, што ў турме ён не сядзеў і нават не паўставаў перад судом.

Пра Юрыя Гараўскага вядома, што яму 41 год, у сацыяльных сетках у яго шмат былых спэцназаўцаў у сябрах. Сам ён таксама выкладаў фатаздымкі на тэму спэцназу ўнутраных войскаў Беларусі.

Таксама ў сацыяльных сетках Юрый Гараўскі пазначыў, што ён служыў у частцы 3214 з 1996 па 1998 год.

Што важна ведаць пра зьнікненьне беларускіх палітыкаў

Партрэты Юрыя Захаранкі і Віктара Ганчара

7 траўня 1999 году быў выкрадзены і імаверна забіты былы міністар унутраных справаў Беларусі, дзяяч апазыцыі генэрал Юры Захаранка.
16 верасьня 1999 году зьніклі бязь зьвестак былы старшыня Цэнтравыбаркаму і віцэ-сьпікер Вярхоўнага Савету Беларусі Віктар Ганчар, які рыхтаваў імпічмэнт Аляксандру Лукашэнку, і ягоны сябра, бізнэсоўца Анатоль Красоўскі. Пазьней на менскай вуліцы Фабрычнай, дзе меркавана адбылося выкраданьне, былі знойдзеныя аскепкі аўтамабільнага шкла і сьляды крыві.

Прадстаўнікі беларускай апазыцыі, родныя зьніклых і міжнародная супольнасьць лічаць, што яны былі выкрадзеныя па палітычных матывах. У датычнасьці да іх зьнікненьняў падазраюцца Віктар Шэйман (былы кіраўнік Адміністрацыі прэзыдэнта), Уладзімер Навумаў (былы міністар унутраных спраў), Юры Сівакоў (займаў пасаду кіраўніка МУС) і Дзьмітры Паўлічэнка (на той момант камандзір брыгады спэцназу ўнутраных войскаў МУС), адносна якіх з 2004 году дзейнічаюць санкцыі Эўразьвязу і ЗША.
У верасьні 2004 году Аляксандар Лукашэнка ахарактарызаваў Шэймана, Навумава, Сівакова і Паўлічэнку – як «самых сумленных, надзейных, адданых народу й дзяржаве людзей».
На пачатку 2019 году Сьледчы камітэт паведаміў аб прыпыненьні расьсьледаваньня спраў аб зьнікненьні Захаранкі, Ганчара і Красоўскага. У сьнежні 2019 году справу аб зьнікненьні Захаранкі аднавілі.
16 сьнежня 2019 году нямецкае выданьне Deutsche Welle апублікавала інтэрвію, у якім Юры Гараўскі, які назваў сябе байцом беларускага «эскадрону сьмерці», расказаў, як удзельнічаў у выкраданьні і забойстве праціўнікаў Аляксандра Лукашэнкі 20 гадоў таму пад камандаваньнем Дзьмітрыя Паўлічэнкі.

24 сьнежня 2019 году ў інтэрвію «Эхо Москвы» Лукашэнка заявіў, што ніхто акрамя яго ня мог даць каманду аб выкраданьні і забойстве палітыкаў, а ён «ніколі ў жыцьці не аддаваў такую каманду» і ня дасьць цяпер. Ён запытаў, навошта яму было б такое патрэбна і «што зьмянілася, калі ў Беларусі ня стала двух ці трох чалавек», і дадаў, што «Дзіма Завадзкі з-за Чачні Шарамета загінуў». Лукашэнка зьвязаў заявы Гараўскага з тым, што «заўтра прэзыдэнцкія выбары».
19 верасьня 2023 году ў Швайцарыі ў крымінальным судзе у Санкт-Галене пачаўся працэс Юрыя Гараўскага па справе аб зьнікненьнях апанэнтаў Лукашэнкі. Суд стаў прэцэдэнтам.
Акруговы суд горада Роршах (кантон Санкт-Гален, Швайцарыя) апраўдаў Юрыя Гараўскага па абвінавачваньні ў гвалтоўных зьнікненьнях, нягледзячы на тое, што ён публічна і некалькі разоў прызнаваўся ў выкраданьні і забойствах Юрыя Захаранкі, Віктара Ганчара і Анатоля Красоўскага — трох выдатных дзеячаў апазыцыі рэжыму Аляксандра Лукашэнкі — у Беларусі ў 1999 годзе.