U Mienskim bataničnym uraziła pustata i adnastajnaść krajavidu.
Vialikija prastory raŭniny, ahramadnyja masivy lesu, užo na pieršaj chvilinie niama na čym spynicca voku. Mahčyma, nie sezon, nia čas, nie para…
Mnie zhadalisia zvyčajnyja haradzkija parki ŭ Prazie, dzie na kožnym kroku – rukatvornyja ŭzhorki, hroty, fantany, kudy ni zirnieš – dych zachoplivaje ad krajavidaŭ, malaŭničych kutočkaŭ, ad samych nievierahodnych raślin, słovam – ad fantazii stvaralnikaŭ. Pryčym, u lubuju paru hodu. Ja ŭžo nie kažu pra park u Průhonicach ci Praskuju bataničnuju zahradu.
Mnie padałosia, što bahaćcie parkaŭ i sadoŭ – heta adlustravańnie čałaviečaje dušy, ludzkoje fantazii, lubovi da svajho horadu. A jašče – unutranaje svabody.
Šanoŭnyja čytačy, u hetaj rubrycy kožny z vas moža apublikavać svoj tekst, kali zaprapanuje cikavuju temu i ŭkładziecca ŭ 100 słovaŭ. Prysyłajcie svaje prapanovy na adras svaboda@rferl.org
