На пачатку 90-х гадоў мы выбіралі дэпутатам у Вярхоўны Савет нашага тады
мэра гораду Вялейкі Каратчэню Івана Міхайлавіча, а зь ім разам ішоў кандыдатам
у дэпутаты Соніч – дырэктар ільянскай школы, яна ў нас у раёне самая лепшая.
І вось мы маглі разглядаць іхныя праграмы і агітаваць кожны за свайго.
І вось начальства ў нас усё агітавала за Каратчэню, а я працавала ў нарачанскай
школе, і мы з некаторымі настаўнікамі агітавалі за Соніча. Мы адстойвалі
сваю пазыцыю, што ён дырэктар школы, што ён разумее ўсе нашыя праблемы,
што ён нам дапаможа.
Я заканчвала Віцебскі пэдагагічны інстытут, і мне трэба было кожны дзень
зьяўляцца на ўрокі, сядзець там пэўную колькасьць гадзінаў, даваць паказальныя
ўрокі. Ну і вось у мяне зьявіліся такія зьвесткі пра Каратчэню, што вось
ён замест таго, каб пакрыць вялейскі касьцёл, ён сабе на дачы… ну нейкія
такія зьвесткі. Ну і рознае такое, што ён як мэр не выконваў, а ўсё ішло
налева. Я за ноч напісала такую ўлётку: ці варта галасаваць за Каратчэню,
калі… пачала апісваць, як ён замест пакрыцьця касьцёлу пусьціўт матэрыял
сабе на дачу. Аддрукавала сама начамі на машынцы і хадзіла сама ж іх расклейвала.
Вой, што там рабілася! Я з дзіцём малым (маёй дачцэ было тры гады) выходжу
раскідаць тыя ўлёткі – чатыры-пяць бобікаў з міліцыяй, з замамі-парторгамі,
як толькі я куды паеду – адразу зьдзіралі. Тады і працу сваю я здала, таму
што прыехала з райана такая жанчына, і яна стала там ярасна гаварыць, што
ты “зелень”, ты “ещё ад гаршка тры вяршка”, а ты тут нейкую “дзеяцельнасьць
ды супраць власьці”, ты вось “проців начальства – ім жа відней, ані жа
панімают, а вы тут, непанятна што, чым вашая школа тут дышыт”. Кансыліюм
цэлы склікалі – даваць мне тут практыку ці не. Я думаю, што я такога тут
раблю?
У іх нічога не атрымалася, але яны так маральна хацелі мяне зьнішчыць.
А я ім кажу: “Па-першае, я тут жыву, тут я нарадзілася, тут мае бацькі
і дзяды жывуць. Па-другое, мае тут дзеці растуць. А па-трэцяе, я гэтую
школу заканчвала. Як гэта я ня маю права гаварыць? Маю права гаварыць.
Усе маюць права гаварыць, і я гавару. Што я такога раблю? Я ж за настаўніка,
за дырэктара гэтай ільянскай школы Соніча. Я за свайго агітую. Вы – за
свайго, я за свайго агітую. Чаму старшыня калгасу і гэтыя ўсе парторгі
маюць права агітаваць ды гаварыць, што толькі Каратчэня можа нас вывесьці
з гэтага эканамічнага становішча, толькі ён усё зробіць… А я вось ня веру,
што ён нам дапаможа. Чаго гэта вы прывыклі грабсьці ўсіх пад адну грабёнку.
А калі я ня так думаю, калі гэтая грабёнка на мне абламаецца – што тут
зробіш? Вось так я думаю”.
Так нічога ў іх і не атрымалася. Мы тады Каратчэню завалілі першы тур,
абвесьці другі тур – ён такі прайшоў: наш калгас усе паказчыкі яму стварыў.
Тацяна Ганчарык,
пас. Нарачанскі Вялейскага раёну
пас. Нарачанскі Вялейскага раёну
